ΤΙ ΚΑΤΑΝΤΙΑ, ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ…

Παντού θυμωμένοι άνθρωποι.
Οργισμένοι.

Ξεσπάνε, χτυπάνε, ουρλιάζουν σε άλλους,
την πληρώνουν άλλοι.
Πάντα άλλοι την πληρώνουν.

Οι άλλοι, πάντα οι άλλοι.
Εκείνοι; Εκείνοι…
Νομίζουν ότι είναι δυνατοί ενώ είναι φοβισμένοι ενήλικες
που κουβαλάνε το “βιασμένο” καταπιεσμένο παιδί που
κρύβουν μέσα τους.
Κλαίει το κρυμμένο παιδάκι, φωνάζει.
Πονάω, Φοβαμαι!
Μην με διώχνεις, μη με αφήνεις μόνο μου.
Χάιδεψέ με.

Όμως ο “δυνατός” ενώ το ακούει του λέει φύγε.
Μη μου θυμίζεις τι πέρασα, με πονάει.
Δεν πρέπει ποτέ να φανερωθείς, τώρα είμαι μεγάλος,
σοβαρός.

Σκοτώνει το παιδί και γίνεται ο “ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ”, ο “ΜΑΓΚΑΣ” ο
γαμήκουλας που δεν αγαπάει κανέναν και τίποτα.
Γίνεται η “ΓΑΜΑΤΗ ΓΚΟΜΕΝΑΡΑ” που δε μασάει,
η “καριερίστρια”, η “σταρούμπα”, που δεν χρειάζεται κανέναν.
Τα κατάφεραν.
Είναι “ΔΥΝΑΤΟΙ”, “ΝΙΚΗΣΑΝ” φοράνε την πανοπλία τους,
τη μάσκα τους και όλοι τους λένε μπράβο.
Είσαι θεός/θεά, τους χειροκροτάνε.

Όλοι τους θαυμάζουν, δοξάζουν, χαμογελάνε και γιορτάζουν
τη νίκη τους.
Νοιώθουν ηδονή για τον εαυτό τους, καυλώνουν με τον
εαυτό τους.
Χύνουν, εκσπερματώνουν όταν κοιτάζουν τη μούρη τους
στον καθρέφτη.
Καμαρώνουν επειδή σκότωσαν το παιδί.

Η μικρή φωνούλα μέσα τους ξέρει την αλήθεια,
τους φωνάζει: Έχασες τη ψυχή σου.
Πούλησες τα όνειρα σου.
Σκότωσες ότι ομορφότερο υπάρχει στον κόσμο.
Την ταπεινόνητα, την ανθρωπιά, την ΑΓΑΠΗ.
Τους φωνάζει σταμάτα να πληγώνεις τους γύρω σου,
σταμάτα να σκοτώνεις εσένα, εμένα, ΕΜΑΣ.
Ξαναφωνάζει η μικρή φωνούλα,σε παρακαλώ.
Άκουσέ με.

Τίποτα.
Δεν την άκουνε γιατί τους τρομάζει η αλήθεια.
Δεν τους συμφέρει η αλήθεια.
Αν την ακούσουν ίσως αλλάξουν και τότε ίσως να μην τους
“θαυμάζουν” και “αγαπάνε” όλοι.
Τι κατάντια…
Να είναι πολυτέλεια η ΑΛΗΘΙΝΗ μέσα απο την ΨΥΧΗ αγκαλιά,
στοργή, το χάδι, το φιλί…

Τι κατάντια…
Να θεωρείται ο ρομαντισμός, η ευαισθησία, η φαντασία,
αδυναμία.
Να είναι μειονότητα.

​Υ.Γ1:Ο μικρος νιωθει δυνατος oταν κανει τον δυνατο να νιωθει μικροτερος.
Μην τσιμπατε.Ειναι η γνωστη τακτικη των αδυναμων….
ΥΓ2:Οι έξυπνοι άνθρωποι διαλέγουν να έχουν στη ζωή τους αυτούς που θαυμάζουν για να γίνονται καλύτεροι. Όχι αυτούς που υποτιμούν για να φαίνονται καλύτεροι.

Κείμενο: Χρύσα Κατσιτοπούλου το διάβασα...κάπου εδώ http://xradio.eu

 ...δέν ξέρω αν είμαι σύμφωνη, πάντως είναι της μόδας η ....κατάντια,
η ξεφτίλα και η εικονική πραγματικότητα. 
Αν αυτό γίνει αιτία νά χάσουν κάποιοι τον εαυτό τους, ίσως ποτέ δέν τον είχαν βρεί....

...νομίζω ότι δε μπορεί να υπάρξει "σκοτωμένο παιδί",μέσα στην ψυχή ενός 
ανθρώπου ζωντανού.
Εκεί είναι η δική μου διαφωνία.
Παραμελημένο,καταπιεσμενο,ναι,αλλά ζωντανό...
Στη δική μου σκέψη,είναι και ρακένδυτο....
Όμως είναι εκεί.Διεκδικεί και δε συμβιβάζεται εύκολα.

Κονταροχτυπιέται με εκείνους που το αγάπησαν με λάθος τρόπο.Συγχωρεί.
Αυτό είναι το γιατρικό για το πληγωμένο παιδί,που πολλοί έχουμε μέσα μας. 
Και όλα πάνε καλά μετά...