...γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου...*Μ.Α

*Μανόλης *Αναγνωστάκης (1925-2005) ο "ποιητής της Θεσσαλονίκης".
Η ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη είναι εκείνη που καλύτερα από
κάθε άλλη αποδίδει την ατμόσφαιρα και το αίσθημα ενός συγκεκριμένου τόπου 
και μιας συγκεκριμένης εποχής.
Τα ποιήματα του δεν έχουν παλιώσει και μας δίνουν ένα αίσθημα σημερινό, ζωντανό !
Το περιεχόμενο της ποίησής του ορίζεται κατά την άποψη μου, από δύο βασικά συναισθήματα.
Από το συναίσθημα της χαμένης αθωότητας και από την επιθυμία της ανεύρεσης 
του αληθινού προσώπου του ανθρώπου.
Και κάτι ακόμη :
Απ' όσα γνωρίζω δεν υπάρχει άλλος Έλληνας ποιητής με τόσο στρατευμένο πολιτικό 
βίο που να διοχετεύει τόσο λίγα από τα στοιχεία της ιδεολογικής του ταυτότητας 
στο ποιητικό του έργο.
Το φαινόμενο οφείλεται στην υψηλή αισθητική συνείδησή του.

Θεωρώ λοιπόν πως, ο Μανόλης Αναγνωστάκης περισσότερο από ιδεολογικός ποιητής είναι υπαρξιακός ποιητής. 

Αγαπώ ιδιαιτέρως τον γνήσια αριστερό ποιητή!!!

φΡ
i-rena

~*~

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας τη μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που έρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας τη μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...