...διάβαζα το μεσημέρι ένα μισοτελειωμένο και μισοξεχασμένο μυθιστόρημα...
περιέγραφε τη σκηνή που σηκώθηκε ο... να απαντήσει στο τηλέφωνο και
μου ρθε φλασιά, πόσο διαφορετική ήταν η συμπεριφορά μας,
όταν τα τηλέφωνα ήταν εκείνα τα παλιά σταθερά με το καντράν.
Το γεγονός και μόνο ότι έπρεπε να σηκωθείς για να δεχτείς τηλεφώνημα,
είτε να τηλεφωνήσεις, έδινε μια ιεροτελεστία στην όλη πράξη.
Άσε και το χρόνο που ήθελες να γυρίσεις τον κάθε αριθμό.
Αν έκανες λάθος ένα νούμερο, άντε πάλι απ την αρχή.
Και όμως είχε τη χάρη του.
Άλλο εκτόπισμα, ρε παιδί μου.
Καμιά σχέση με τα ασύρματα και τα κινητά.
Λες και τα τηλεφωνήματα εκείνου του καιρού, ήταν πιο σημαντικά.
Εμ, δεν άφηνες για ψήλου πήδημα τη βολή σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου