"Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!" ... έγραφε ο ποιητής Πολέμης.
Αυτές τις μέρες στριφογυρίζουν συχνά οι στίχοι στο μυαλό μου.
Προσπαθώ να συνδέσω τις λέξεις, μα δεν τα καταφέρνω, παρά τον κόπο μου.
Θυμώνω, δυσανασχετώ, πέφτω σε νιρβάνα.
Κάτι μέσα μου επαναστατεί, αρνείται να συνεργαστεί.
Άρα γε με νίκησε η απάθεια;
"Μακεδονία", "Μέγας Αλέξανδρος", περήφανη γη ποτισμένη με αίμα ηρώων, τόπος της αρπαχτής αλλά και της καρπαζιάς.
Ξημερώνει η 21η Ιανουαρίου 2018, ημέρα φορτισμένη συναισθηματικά.
Κοντεύει περίπου ένας μήνας, που διαβάζω κείμενα, παθιασμένα σεντόνια,
για το αυριανό συμβάν, ένθεν και ένθεν.
Ένθερμοι υποστηρικτές μάς βομβαρδίζουν με κείμενα που ζητούν την
υπογραφή μας, απευθύνουν διαπρύσιους λόγους, ως άλλοι στρατηγοί,
περήφανοι καβαλάρηδες, ιππεύοντας τον Βουκεφάλα της ιστορίας ... μας.
Διεκδικούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους τον όρο "πατριώτες",
κατηγορώντας για εθνομηδενισμό, αδιαφορία και προδοσία όλους, όσοι δε συμμερίζονται τις απόψεις τους και το ίδιο πάθος με αυτούς.
Από την άλλη μεριά, μειδιώ γλυκόπικρα με τα κείμενα και την
επιχειρηματολογία της αντίπερα όχθης, καμιά φορά τρομάζω, κιόλας.
Συλλήβδην καταδικάζουν όλους, όσοι θέλουν να πάνε στο αυριανό συλλαλητήριο, τους αποκαλούν με ευκολία "γίδια", "αμόρφωτους", ''ψεκασμένους" και "νούμερα".
Αποκρουστικές ακρότητες πολώνουν έναν λαό γι΄ άλλη μία φορά,
που ουδεμία χρείαν έχει κι άλλων διαχωριστικών γραμμών.
Μάλιστα, κάποιοι ανακοίνωσαν ότι θα οργανώσουν αντι-συλλαλητήριο.
Να το δεις, που θα 'ναι τίποτα δημοκράτες.
Και μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, προβάλλουν και λιγοστές φωνές, που διακρίνονται για την ψυχραιμία τους, συνεπείς στη στάση ζωή τους.
Άνθρωποι πεφωτισμένοι, που αξιοποιούν τα δεδομένα της ιστορικής επιστήμης, μνήμης αλλά και της πολιτικής πραγματικότητας του σήμερα.
Θα γίνουν οι γείτονές μας "Μακεδόνες", δηλαδή Έλληνες, επειδή θα
κερδίσουν μία ονομασία, που αναπόφευκτα θα έχει μέσα τον όρο "Μακεδονία"
με κάποιο προσδιορισμό;
Θα μάθουν ξαφνικά να μιλούν την ελληνική γλώσσα, θα γίνουν κοινωνοί
του πολιτισμού μας, επειδή έχουν στήσει μερικά γελοία αγάλματα του
Μεγάλου Αλεξάνδρου στις πόλεις τους, τραγελαφικά κακέκτυπα, πειστικές μαρτυρίες μίας φτηνής αισθητικής;
Ή μήπως θα κατανοήσουν τον Αριστοτέλη;
Δε θα πάω στο αυριανό συλλαλητήριο για πολλούς λόγους.
Όχι, δε θεωρώ σε καμία περίπτωση "γίδια", αυτούς που θα πάνε.
Ακόμα κι αυτούς που θα φορούν αύριο περικεφαλαίες, θα κρατούν δόρατα
και θα τραγουδούν "Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα".
Μπορεί να μην κατανοώ όλο τούτο το μασκαριλίκι αλλά, αν εξυπηρετεί
κάποια ψυχική τους ανάγκη, μπορώ να το ανεχτώ, έστω με δυσκολία.
Δε θα πάω, γιατί δε θέλω να νεκραναστήσω καμία γραφική φιγούρα της Κεντρικής Μακεδονίας, που για δεκαετίες σκύλευσε το τραυματισμένο
κορμί της "Μακεδονίας" και της "Θεσσαλονίκης".
Δε θα πάω, γιατί σιχαίνομαι τους απανταχού "Πουτινολάγνους" αδελφούς,
που ακόμα επιμένουν κι αναμένουν, "ίνα μάς σώση το ξανθόν γένος".
Δε θα πάω, γιατί δεν διανοούμαι, να διαδηλώσω για την ελληνικότητα της Μακεδονίας πλάι στον Κασιδιάρη.
Δεν θα πάω γιατί δε θέλω η παρουσία μου, να προσφέρει άλλοθι σε νέες πολιτικές προσωπικότητες, που προαλείφονται να κοσμήσουν την επόμενη
βουλή με τη γραφικότητα και τον καιροσκοπισμό τους.
Δεν θα πάω, γιατί δε θέλω να βοηθήσω να χτίσουν κι άλλοι ανίκανοι αλλά πονηροί εθνοκάπηλοι καριέρες σε βάρος ημών των πολιτών, που έχουμε
ανάγκη σοβαρής και υπεύθυνης εκπροσώπησης.
Δε θα πάω, γιατί θα είναι παρών ο γελοίος εταίρος της κυβέρνησης,
τάχα μου δήθεν μπροστάρης στον εθνικό αγώνα για την υπόθεση
της ονομασίας της γείτονος χώρας.
Δεν θα πάω, γιατί θα διαδηλώνουν αντάμα με τους κατοίκους της
Μακεδονίας αρκετοί από αυτούς, που τις Κυριακές στα γήπεδα τους
αποκαλούν αβασάνιστα και χλευαστικά "Βούλγαρους".
Δεν θα πάω, γιατί βαρέθηκα τον στρουθοκαμηλισμό.
Για ποια ονομασία μιλάμε, βρε παίδες;
Γι' αυτήν την προσωρινή που εμπεριέχει επίσημα τη λέξη "Μακεδονία" και
που τη χρησιμοποιούν τόσα και τόσα κράτη ανά τον κόσμο;
Για την ανεξάρτητη "Μακεδονία", που κάποιοι Έλληνες πρότειναν
αβασάνιστα κι εκ του πονηρού;
Για τη "Μακεδονία", που πουλούσε από το 1947 ούζο με σήμα
το καραβάκι με την ονομασία "Σόλουν" και που οι Έλληνες
πατριώτες πολιτικοί, το ανακάλυψαν τελευταίοι και
καταϊδρωμένοι το 1991;
Πώς το 'λεγε να δεις ο τραγουδιστής;
''Το πρωτάθλημα αρχίζει, η εξέδρα πλημμυρίζει, γίνεται χαμός σε κάθε γκολ.
Mα το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο κι εσύ πνίγεσαι
με δίχρωμα κασκόλ. Ελλάς, Ελλάς, τί θα γίνει, φίλε μου, μ' εμάς;".
Επιτυχία θα θεωρηθεί σε τούτο το διπλωματικό παίγνιο, οποιαδήποτε
ονομασία μπορεί να είναι λιγότερο εξευτελιστική γι' εμάς.
Έτσι έχουν τα πράγματα, συμπαθάτε με, είναι σκληρή η αλήθεια,
κοινότοπη διαπίστωση μα δύναται να είναι και λυτρωτική.
Η εξωτερική πολιτική σοβαρών κρατών δε μπορεί να γίνεται
με συλλαλητήρια. Άπτεται της διπλωματίας και χρειάζεται ψυχραιμία και οργανωμένη στρατηγική. Οφείλει, βέβαια, να μην διεξάγεται με όρους υποτέλειας. Και την επόμενη μέρα τί θα γίνει; Πολλά, μα ίσως και τίποτα.
Αυτήν την πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί;
Αυτήν την πατρίδα μπορούμε να την αγαπήσουμε, δίχως αφορισμούς,
κραυγές κι ανέξοδες κορώνες;
Μπορούμε να δουλέψουμε για τα στοιχειώδη όλοι μαζί;
Μπορούμε να φτιάξουμε σχολεία, πανεπιστήμια και νοσοκομεία,
για τα οποία δε θα ντρεπόμαστε και θα είναι αντάξια των μαθητών,
των φοιτητών και των πολιτών, των ΑΝΘΡΩΠΩΝ;
Μπορούμε να μάθουμε να σεβόμαστε τον συμπολίτη μας;
Μπορούμε να οργανώνουμε τελικούς κυπέλλων, χωρίς να θρηνούμε
θύματα και να γινόμαστε αποδέκτες αισχρών εικόνων αλητείας, βίας
και καφρίλας;
Μπορούμε να μην ξεψυχάμε στους δρόμους, παραβιάζοντας κατάφωρα
τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας;
Μπορούμε να μην λαδώνουμε, για να γίνει η δουλειά μας;
Μπορούμε να μην καίμε τα δάση, γιατί πετάξαμε τη γόπα του τσιγάρου μας; Μπορούμε να μην κατεβάζουμε αγάλματα, που δεν μάς αρέσουν ή να μην βανδαλίζουμε προτομές εθνικών ηρώων;
Μπορούμε να μην καπνίζουμε σε δημόσιους χώρους, εφαρμόζοντας τη νομοθεσία; Θέλουμε να προσπαθήσουμε, να θάψουμε τον ωχαδελφισμό
και να υποστείλουμε τη σημαία της αρπαχτής;
Μπορούμε να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά,
να δικαιωθεί και ο έρμος ο ποιητής; Ή μήπως εν τέλει μάς αξίζει ο όρος
"λαμόγια" - πρωταθλητές της διαφθοράς; Αν έτσι είναι, να το πάρουμε, τουλάχιστον, απόφαση, μπας και πάψει να μάς ενοχλεί.
Μια ζωή γυρεύουμε απεγνωσμένα, ν' αντλήσουμε υπερηφάνεια από
τις ρίζες μας, πιστεύοντας πως μάς χρωστούν οι πάντες.
Παθιαζόμαστε για την ελληνική ιστορία, την οποία τιμούμε, αγνοώντας την προκλητικά κι επιδεικτικά. Γυρεύουμε ως αποκούμπι έναν λαμπρό πολιτισμό,
που καθόλου δεν σεβόμαστε στην καθημερινότητά μας.
Μα λησμονούμε ότι ο σεβασμός κερδίζεται, δεν εκβιάζεται.
Στρέφεται μόνιμα στο παρελθόν, κείνος που δεν έχει τίποτα να
δείξει στο παρόν.
Έγραφε ο στρατηγός Μακρυγιάννης:
"Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς,
και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και
οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι.
‘Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν
να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί
να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο
δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει
ο καθείς “εγώ”; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει
ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. ‘Όταν όμως αγωνίζονται
πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”.
Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ" ".
Άρα γε θα είμαστε ποτέ στο "ΕΜΕΙΣ";
Θα διεκδικήσουμε την εθνική μας ενηλικίωση, παύοντας να είμαστε συναισθηματικά εγκλωβισμένοι;
Πού θα πάει, θα 'ρθει και η "Στροφή", δε μπορεί, μάς την έταξε ο ποιητής!
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!" ... έγραφε ο ποιητής Πολέμης.
Αυτές τις μέρες στριφογυρίζουν συχνά οι στίχοι στο μυαλό μου.
Προσπαθώ να συνδέσω τις λέξεις, μα δεν τα καταφέρνω, παρά τον κόπο μου.
Θυμώνω, δυσανασχετώ, πέφτω σε νιρβάνα.
Κάτι μέσα μου επαναστατεί, αρνείται να συνεργαστεί.
Άρα γε με νίκησε η απάθεια;
"Μακεδονία", "Μέγας Αλέξανδρος", περήφανη γη ποτισμένη με αίμα ηρώων, τόπος της αρπαχτής αλλά και της καρπαζιάς.
Ξημερώνει η 21η Ιανουαρίου 2018, ημέρα φορτισμένη συναισθηματικά.
Κοντεύει περίπου ένας μήνας, που διαβάζω κείμενα, παθιασμένα σεντόνια,
για το αυριανό συμβάν, ένθεν και ένθεν.
Ένθερμοι υποστηρικτές μάς βομβαρδίζουν με κείμενα που ζητούν την
υπογραφή μας, απευθύνουν διαπρύσιους λόγους, ως άλλοι στρατηγοί,
περήφανοι καβαλάρηδες, ιππεύοντας τον Βουκεφάλα της ιστορίας ... μας.
Διεκδικούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους τον όρο "πατριώτες",
κατηγορώντας για εθνομηδενισμό, αδιαφορία και προδοσία όλους, όσοι δε συμμερίζονται τις απόψεις τους και το ίδιο πάθος με αυτούς.
Από την άλλη μεριά, μειδιώ γλυκόπικρα με τα κείμενα και την
επιχειρηματολογία της αντίπερα όχθης, καμιά φορά τρομάζω, κιόλας.
Συλλήβδην καταδικάζουν όλους, όσοι θέλουν να πάνε στο αυριανό συλλαλητήριο, τους αποκαλούν με ευκολία "γίδια", "αμόρφωτους", ''ψεκασμένους" και "νούμερα".
Αποκρουστικές ακρότητες πολώνουν έναν λαό γι΄ άλλη μία φορά,
που ουδεμία χρείαν έχει κι άλλων διαχωριστικών γραμμών.
Μάλιστα, κάποιοι ανακοίνωσαν ότι θα οργανώσουν αντι-συλλαλητήριο.
Να το δεις, που θα 'ναι τίποτα δημοκράτες.
Και μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, προβάλλουν και λιγοστές φωνές, που διακρίνονται για την ψυχραιμία τους, συνεπείς στη στάση ζωή τους.
Άνθρωποι πεφωτισμένοι, που αξιοποιούν τα δεδομένα της ιστορικής επιστήμης, μνήμης αλλά και της πολιτικής πραγματικότητας του σήμερα.
Θα γίνουν οι γείτονές μας "Μακεδόνες", δηλαδή Έλληνες, επειδή θα
κερδίσουν μία ονομασία, που αναπόφευκτα θα έχει μέσα τον όρο "Μακεδονία"
με κάποιο προσδιορισμό;
Θα μάθουν ξαφνικά να μιλούν την ελληνική γλώσσα, θα γίνουν κοινωνοί
του πολιτισμού μας, επειδή έχουν στήσει μερικά γελοία αγάλματα του
Μεγάλου Αλεξάνδρου στις πόλεις τους, τραγελαφικά κακέκτυπα, πειστικές μαρτυρίες μίας φτηνής αισθητικής;
Ή μήπως θα κατανοήσουν τον Αριστοτέλη;
Δε θα πάω στο αυριανό συλλαλητήριο για πολλούς λόγους.
Όχι, δε θεωρώ σε καμία περίπτωση "γίδια", αυτούς που θα πάνε.
Ακόμα κι αυτούς που θα φορούν αύριο περικεφαλαίες, θα κρατούν δόρατα
και θα τραγουδούν "Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα".
Μπορεί να μην κατανοώ όλο τούτο το μασκαριλίκι αλλά, αν εξυπηρετεί
κάποια ψυχική τους ανάγκη, μπορώ να το ανεχτώ, έστω με δυσκολία.
Δε θα πάω, γιατί δε θέλω να νεκραναστήσω καμία γραφική φιγούρα της Κεντρικής Μακεδονίας, που για δεκαετίες σκύλευσε το τραυματισμένο
κορμί της "Μακεδονίας" και της "Θεσσαλονίκης".
Δε θα πάω, γιατί σιχαίνομαι τους απανταχού "Πουτινολάγνους" αδελφούς,
που ακόμα επιμένουν κι αναμένουν, "ίνα μάς σώση το ξανθόν γένος".
Δε θα πάω, γιατί δεν διανοούμαι, να διαδηλώσω για την ελληνικότητα της Μακεδονίας πλάι στον Κασιδιάρη.
Δεν θα πάω γιατί δε θέλω η παρουσία μου, να προσφέρει άλλοθι σε νέες πολιτικές προσωπικότητες, που προαλείφονται να κοσμήσουν την επόμενη
βουλή με τη γραφικότητα και τον καιροσκοπισμό τους.
Δεν θα πάω, γιατί δε θέλω να βοηθήσω να χτίσουν κι άλλοι ανίκανοι αλλά πονηροί εθνοκάπηλοι καριέρες σε βάρος ημών των πολιτών, που έχουμε
ανάγκη σοβαρής και υπεύθυνης εκπροσώπησης.
Δε θα πάω, γιατί θα είναι παρών ο γελοίος εταίρος της κυβέρνησης,
τάχα μου δήθεν μπροστάρης στον εθνικό αγώνα για την υπόθεση
της ονομασίας της γείτονος χώρας.
Δεν θα πάω, γιατί θα διαδηλώνουν αντάμα με τους κατοίκους της
Μακεδονίας αρκετοί από αυτούς, που τις Κυριακές στα γήπεδα τους
αποκαλούν αβασάνιστα και χλευαστικά "Βούλγαρους".
Δεν θα πάω, γιατί βαρέθηκα τον στρουθοκαμηλισμό.
Για ποια ονομασία μιλάμε, βρε παίδες;
Γι' αυτήν την προσωρινή που εμπεριέχει επίσημα τη λέξη "Μακεδονία" και
που τη χρησιμοποιούν τόσα και τόσα κράτη ανά τον κόσμο;
Για την ανεξάρτητη "Μακεδονία", που κάποιοι Έλληνες πρότειναν
αβασάνιστα κι εκ του πονηρού;
Για τη "Μακεδονία", που πουλούσε από το 1947 ούζο με σήμα
το καραβάκι με την ονομασία "Σόλουν" και που οι Έλληνες
πατριώτες πολιτικοί, το ανακάλυψαν τελευταίοι και
καταϊδρωμένοι το 1991;
Πώς το 'λεγε να δεις ο τραγουδιστής;
''Το πρωτάθλημα αρχίζει, η εξέδρα πλημμυρίζει, γίνεται χαμός σε κάθε γκολ.
Mα το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο κι εσύ πνίγεσαι
με δίχρωμα κασκόλ. Ελλάς, Ελλάς, τί θα γίνει, φίλε μου, μ' εμάς;".
Επιτυχία θα θεωρηθεί σε τούτο το διπλωματικό παίγνιο, οποιαδήποτε
ονομασία μπορεί να είναι λιγότερο εξευτελιστική γι' εμάς.
Έτσι έχουν τα πράγματα, συμπαθάτε με, είναι σκληρή η αλήθεια,
κοινότοπη διαπίστωση μα δύναται να είναι και λυτρωτική.
Η εξωτερική πολιτική σοβαρών κρατών δε μπορεί να γίνεται
με συλλαλητήρια. Άπτεται της διπλωματίας και χρειάζεται ψυχραιμία και οργανωμένη στρατηγική. Οφείλει, βέβαια, να μην διεξάγεται με όρους υποτέλειας. Και την επόμενη μέρα τί θα γίνει; Πολλά, μα ίσως και τίποτα.
Αυτήν την πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί;
Αυτήν την πατρίδα μπορούμε να την αγαπήσουμε, δίχως αφορισμούς,
κραυγές κι ανέξοδες κορώνες;
Μπορούμε να δουλέψουμε για τα στοιχειώδη όλοι μαζί;
Μπορούμε να φτιάξουμε σχολεία, πανεπιστήμια και νοσοκομεία,
για τα οποία δε θα ντρεπόμαστε και θα είναι αντάξια των μαθητών,
των φοιτητών και των πολιτών, των ΑΝΘΡΩΠΩΝ;
Μπορούμε να μάθουμε να σεβόμαστε τον συμπολίτη μας;
Μπορούμε να οργανώνουμε τελικούς κυπέλλων, χωρίς να θρηνούμε
θύματα και να γινόμαστε αποδέκτες αισχρών εικόνων αλητείας, βίας
και καφρίλας;
Μπορούμε να μην ξεψυχάμε στους δρόμους, παραβιάζοντας κατάφωρα
τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας;
Μπορούμε να μην λαδώνουμε, για να γίνει η δουλειά μας;
Μπορούμε να μην καίμε τα δάση, γιατί πετάξαμε τη γόπα του τσιγάρου μας; Μπορούμε να μην κατεβάζουμε αγάλματα, που δεν μάς αρέσουν ή να μην βανδαλίζουμε προτομές εθνικών ηρώων;
Μπορούμε να μην καπνίζουμε σε δημόσιους χώρους, εφαρμόζοντας τη νομοθεσία; Θέλουμε να προσπαθήσουμε, να θάψουμε τον ωχαδελφισμό
και να υποστείλουμε τη σημαία της αρπαχτής;
Μπορούμε να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά,
να δικαιωθεί και ο έρμος ο ποιητής; Ή μήπως εν τέλει μάς αξίζει ο όρος
"λαμόγια" - πρωταθλητές της διαφθοράς; Αν έτσι είναι, να το πάρουμε, τουλάχιστον, απόφαση, μπας και πάψει να μάς ενοχλεί.
Μια ζωή γυρεύουμε απεγνωσμένα, ν' αντλήσουμε υπερηφάνεια από
τις ρίζες μας, πιστεύοντας πως μάς χρωστούν οι πάντες.
Παθιαζόμαστε για την ελληνική ιστορία, την οποία τιμούμε, αγνοώντας την προκλητικά κι επιδεικτικά. Γυρεύουμε ως αποκούμπι έναν λαμπρό πολιτισμό,
που καθόλου δεν σεβόμαστε στην καθημερινότητά μας.
Μα λησμονούμε ότι ο σεβασμός κερδίζεται, δεν εκβιάζεται.
Στρέφεται μόνιμα στο παρελθόν, κείνος που δεν έχει τίποτα να
δείξει στο παρόν.
Έγραφε ο στρατηγός Μακρυγιάννης:
"Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς,
και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και
οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι.
‘Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν
να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί
να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο
δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει
ο καθείς “εγώ”; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει
ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. ‘Όταν όμως αγωνίζονται
πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”.
Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ" ".
Άρα γε θα είμαστε ποτέ στο "ΕΜΕΙΣ";
Θα διεκδικήσουμε την εθνική μας ενηλικίωση, παύοντας να είμαστε συναισθηματικά εγκλωβισμένοι;
Πού θα πάει, θα 'ρθει και η "Στροφή", δε μπορεί, μάς την έταξε ο ποιητής!
Λίγες σκέψεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου