Η πραγματική Εθνική Εορτή της Επανάστασης επιβάλλεται να εορτάζεται την 17η Μαρτίου...

Παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου
«...στις 17 Μαρτίου, στην Αρεόπολη, ξεκίνησαν οι οπλαρχηγοί της Μάνης»

Στον πρόσφατο εορτασμό, της 16ης Ιανουαρίου 2018, της 197ης επετείου από 
τη «Μυστική Συνέλευση της Βοστίτσας -Αίγιο» ( που καθόρισε της λεπτομέρειες 
της επικείμενης Επανάστασης) , στο επίσημο γεύμα που δόθηκε προς τιμή 
του ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλου στο Λόγγο της Αιγιαλείας, ο ΠτΔ ανέφερε τα εξής:
«Ας πάρουμε τη σημερινή ημέρα σαν μία επέτειο, η οποία μας εμπνέει να 
αποκαθιστούμε την ιστορική αλήθεια» και πρόσθεσε: 
«Γιατί από εδώ, από αυτήν την επέτειο που είπα ότι δεν είναι επέτειος του Αιγίου 
και της Αιγιαλείας, αλλά είναι επέτειος που αφορά το έθνος, 
διότι οριοθέτησε χρονικώς την εθνεγερσία, εδώ ελήφθη η απόφαση για να 
ξεκινήσει η εθνεγερσία».
Στη συνέχεια, κάνοντας μία ιστορική αναδρομή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σημείωσε ότι «στις 17 Μαρτίου, στην Αρεόπολη, ξεκίνησαν οι οπλαρχηγοί 
της Μάνης, ενώθηκαν στην Καλαμάτα 23 Μαρτίου με όλους εκείνους οι οποίοι αποτέλεσαν τη μεσσηνιακή Γερουσία και ύστερα, μετά την απόφαση της 
Μυστικής Συνέλευσης της Βοστίτσας, ήρθε η ώρα της εθνεγερσίας, 
που είναι η 25η Μαρτίου του 1821, στην Αγία Λαύρα».

Σύντομο ιστορικό

Ο αγώνας για την απελευθέρωση των Ελλήνων ξεκίνησε με το πέρασμα του ποταμού Προύθου, στην Μολδοβλαχία, από τον Υψηλάντη, στις 22 Φεβρουαρίου 1821 
(6 Μαρτίου με το νέο ημερολόγιο) και την προκήρυξή του «Μάχου υπέρ πίστεως 
και πατρίδος». Ήταν κίνημα που εκδηλώθηκε σε ξένη χώρα και δυστυχώς έσβησε..
Αν και το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ταυτόχρονη εξέγερση στην Ελλάδα, 
εδώ ακολουθήθηκε άλλη διαδρομή.
-Ο Χριστόφορος Περαιβός το 1818 κατέβηκε στην Μάνη, (στις Κιτριές), και κατόρθωσε 
να ομονοήσει όλους τους Μανιάτες καπεταναίους και να συμφωνήσουν ότι θα 
αγωνιστούν για την ελευθερία της Ελλάδας.
Απότοκο της Συμφωνίας των Κιτριών ήταν η παμμανιάτικη σύναξη στην Αρεόπολη (Τσίμοβα), την 17η Μαρτίου 1821 – βάσει γραπτών όπως του Ιωάννη-Γενναίου Κολοκοτρώνη, γιού και γραμματέα του Θεόδωρου, όπου αποφασίστηκε να αρχίσει 
ο αγώνας για την ελευθερία.
Εδώ λοιπόν συγκεντρώθηκαν οι πρόκριτοι της Μάνης και όλοι οι ένοπλοι Μανιάτες 
υπό τον αρχηγό των δυνάμεων Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που είχε εκλεγεί αρχηγός 
από τη Συνέλευση των Κιτριών 8 Μαρτίου.
Εδώ, μετά τη δοξολογία, μπροστά στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών, ύψωσαν το λάβαρο 
του Αγώνα, δηλαδή τη Μανιάτικη Σημαία: Λευκή σημαία με μπλε σταυρό στη μέση. 
που έγραφε «ΝΙΚΗ Η’ ΘΑΝΑΤΟΣ» και το ένδοξο «ΤΑΝ ‘Η ΕΠΙ ΤΑΣ».
Τον όρκο απάγγειλε ο ιερός κλήρος και επαναλάμβαναν οι αρματωμένοι Μανιάτες:

«Ορκίζομαι,
εις το όνομα του Παντοδύναμού μας Θεού,
εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού
και της Αγίας Τριάδος,
να χύσω και την υστέραν ρανίδα του αίματός μου,
υπέρ πίστεως και Πατρίδος.
Ορκίζομαι,
να μη βλέψω εις τα όπισθεν
εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος
και της Θρησκείας μου.
Ορκίζομαι,
«Ταν ή επί Τας» και «Νίκη ή Θάνατος»
υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

Ακολούθως ξεκίνησαν για την απελευθέρωση της πρώτης πόλης υπό τουρκικό ζυγό...
Η απελευθέρωση της Καλαμάτας 
Υποχρέωση των Μανιατών για την αυτονομία τους, ήταν η παροχή στρατιωτικής 
προστασίας στον αγά της Καλαμάτας, όταν αυτός το ζητούσε.
Εκείνες τις ημέρες του Μαρτίου 1821 είχαν πληθύνει οι ενδείξεις ότι οι Έλληνες ετοίμαζαν επανάσταση, ιδιαίτερα δε μετά την αποκάλυψη του φορτίου όπλων που είχε φτάσει στην Καρδαμύλη, στις 18 του μήνα. Τότε ο αγάς Σουλεϊμάν Αρναούτογλου ζήτησε από τον Μπέη της Μάνης Πέτρο Μαυρομιχάλη να του παράσχει προστασία, όπως είχε υποχρέωση.
Ο Πετρόμπεης έστειλε στις 22 Μαρτίου στην Καλαμάτα 150 άνδρες υπό την αρχηγία του γιου του Ηλία Μαυρομιχάλη. Αυτοί κατέλαβαν επίκαιρες θέσεις στην πόλη και άλλοι οπλισμένοι Έλληνες ενίσχυαν ην δύναμή τους.
Θορυβηθείς ο αγάς, ζήτησε από τον Μαυρομιχάλη να έλθει ο ίδιος προς προστασία του με περισσότερους άνδρες. Την επαύριο, 23 Μαρτίου, έφθασαν στην Καλαμάτα 2. 000 Μανιάτες (κατά την αφήγηση του Κολοκοτρώνη) με επικεφαλής τον Πετρόμπεη και τον μπέη της Καρδαμύλης Παναγιώτη Μούρτζινο. Ενώθηκαν με τους υπολοίπους και όλοι μαζί έφθασαν στην κατοικία του Σουλεϊμάν Αρναούτογλου. Αλλά, αντί να του προσφέρουν προστασία, του ζήτησαν να παραδοθεί και να τους παραδώσει τα κλειδιά της πόλης. 
Η Καλαμάτα ήταν η πρώτη ελληνική πόλη που απελευθερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό, χωρίς μάλιστα να χυθεί σταγόνα αίμα.
Πότε ακριβώς παραδόθηκε η πόλη
Πολλοί εμβριθείς ιστορικοί θέλουν η Μεσσηνιακή Γερουσία ή Μεσσηνιακή Σύγκλητος 
να συστάθηκε την 25η Μαρτίου και η προκήρυξη προς τις ευρωπαϊκές αυλές στάλθηκε 
στις 26 Μαρτίου. Δεν έχουν βέβαια λάβει τον κόπο να ρίξουν μια ματιά στην ημερομηνία 
της ίδιας της προκήρυξης ή να σταθούν στην πρώτη παράγραφό της. 
Η Προκήρυξη στέλνεται εκ μέρους του αρχιστρατήγου των σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη και εκ μέρους της Μεσσηνιακής Συγκλήτου. 
Ημερομηνία υπογραφής η 23η Μαρτίου. 
Για να υπάρχουν αυτά τα στοιχεία στην Προκήρυξη, δεν αποφασίστηκε ούτε η ονομασία σπαρτιατικά στρατεύματα ούτε η Μεσσηνιακή Σύγκλητος συστήθηκαν εκείνη την ημέρα. Υπήρχε σχέδιο και είχε αποφασιστεί από καιρό. 
Από καιρό θα πρέπει να είχε αποφασιστεί και το πνεύμα της Προκήρυξης, αν όχι το 
πλήρες κείμενο. Δεν είναι δυνατόν όλα αυτά να αποφασίζονται και υλοποιούνται σε μια ημέρα, και μάλιστα ημέρα αναταραχής.
Είναι πιθανό η παράδοση της πόλης να έγινε στις 22 Μαρτίου, όπως γράφει ο Φωτάκος 
στα «Απομνημονεύματά» του, και να επικράτησε ημερομηνία εορτασμού, η ημερομηνία 
της Προκήρυξης, η 23η Μαρτίου. 
Όμως για την σύσταση της Μεσσηνιακής Γερουσίας ο Φωτάκος γράφει: 
«Μετά ταύτα (σ. σ. εννοεί την παράδοση της πόλης) έκαμαν οι καπετανέοι συμβούλιον 
πώς να εξαπλώσουν την επανάστασιν∙ απεφασίσθη λοιπόν να υπάγουν να πολιορκήσουν μαζύ με τους εντοπίους τα φρούρια της Μεσσηνίας, Μεθώνην, Κορώνην και Νεόκαστρον, 
οι δε γέροντες Π. Μαυρομιχάλης, Ιωάννης και Γεώργιος Καπετανάκηδες, ο Ν. Χρηστέας, 
ο Π. Κυβέλος, ο Ιωάννης Κατσής ή Μαυρομιχάλης, ο Κυριακούλης Κουτράκος, 
ο Πατριαρχέας και άλλοι έμειναν εις τας Καλάμας δια την ευταξίαν και έκαμαν την 
λεγομένη Γερουσίαν των Καλαμών».
Ασαφής είναι και η ημερομηνία της δοξολογίας για την απελευθέρωση της πόλης. 
Ο ιστορικός Τζ. Φίνλεϋ την τοποθετεί στις 24 Μαρτίου. 
Στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» γράφει: 
«Στις 5 Απριλίου (χρονολογεί με το νέο ημερολόγιο) έγινε η πρώτη ευχαριστήρια 
δοξολογία της Ελληνικής Εκκλησίας, ευχαριστήρια για την επιτυχία των Ελληνικών όπλων. 
Η τελετή έγινε στην όχθη του χειμάρρου που περνά μέσα από την Καλαμάτα. 
Εικοσιτέσσερις παπάδες ιερουργήσανε και ολόγυρα πέντε χιλιάδες αρματωμένοι άνδρες. Ποτέ δοξολογία δεν έγινε με μεγαλύτερη θέρμη, ποτέ καρδιές δεν ξεχειλίσανε από ειλικρινέστερη αφοσίωση στον Ουρανό, ούτε θερμότερη ευγνωμοσύνη για την 
Εκκλησία τους και το Θεό τους. Δάκρυα πατριωτισμού τρέχανε πάνω στα μάγουλα 
σκληρών πολεμιστών και ανελέητοι ληστές κλαίγανε με λυγμούς σαν μικρά παιδιά. 
Όλοι οι παρευρισκόμενοι νοιώθανε ότι τα γεγονότα ανοίγανε καινούργια εποχή στην 
ελληνική ιστορία και όταν η νέα Ελλάδα αποκτήσει ιστορικούς, καλλιτέχνες και ποιητές, αναμφίβολα αυτή η σκηνή θα πάρει θέση στο πάνθεον της δόξας». 
Η νέα Ελλάδα απέκτησε και καλλιτέχνες και ποιητές και ιστορικούς, αλλά αντί για το 
πάνθεον της δόξας την πέταξαν στον καιάδα της λήθης. 

Διαστρεβλώσεων το ανάγνωσμα
Η πρώτη διαστρέβλωση έγινε από την επίσημη πολιτεία .
Στις 15 Μαρτίου 1838 εξεδόθη το παρακάτω Διάταγμα του Όθωνα: 
«Επί τη προτάσει της Ημετέρας επί των Εκκλησιαστικών κλπ Γραμματείας θεωρήσαντες 
ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπράν καθ’ εαυτήν εις πάντα Έλληνα δια την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά 
και χαρμόσυνος δια την κατ’ αυτήν την ημέρα έναρξιν του περί ανεξαρτησίας αγώνος 
του ελληνικού έθνους καθιερούμεν την ημέρα αυτή εις το διηνεκές, ως ημέρα εθνικής εορτής».
Θα πρέπει να ερευνήσουμε το ιστορικό τοπίο της εποχής. 
Τον Ιούλιο του 1833 υπήρξε η πρώτη μεγάλη σύγκρουση του Όθωνα με την εκκλησία, 
με αιτία την ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελληνικής εκκλησίας. Η κατάσταση επιδεινώθηκε με την κατάσχεση μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας, κτημάτων 
των ανενεργών μοναστηρίων. 
Η εκκλησιαστική αντίδραση ήταν σφοδρή και ενδυμανώθηκε από το ζήτημα που ετέθη 
περι του θρησκεύματος του διαδόχου του Όθωνα. Μία μυστική εταιρεία, με την ονομασία «Φιλορθόδοξος Εταιρεία», σχεδίαζε να δολοφονήσει τον Όθωνα κατά την διάρκεια 
κάποιου επισήμου εορτασμού. 
Η ενδοτικότητα της πολιτείας απέναντι στην εκκλησία επιβεβαιώθηκε τον επόμενο χρόνο. 
Το 1839, πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, με πλοίαρχο τον γιο του θαλασσομάχου του 
Αγώνα Μιαούλη και επιβάτη των επί των Εκκλησιαστικών υπουργό Γ. Γλαράκη, που υπέγραψε και το Διάταγμα για την 25η Μαρτίου, πήγε στην Άνδρο και από εκεί οδήγησε δεσμώτη τον Θεόφιλο Καΐρη, προκειμένου να δικαστεί από το Συνοδικό Δικαστήριο. 
Ενώ πρόσφερε η πολιτεία ένα ακόμη δώρο στην εκκλησία. 
Έπαυσε από γραμματέα της Συνόδου τον Θεόκλητο Φαρμακίδη, ο οποίος πρωτοστάτησε στην ανακήρυξη του αυτοκέφαλου, και τον αναγόρευσε καθηγητή Φιλολογίας στο 
νεοσύστατο τότε Πανεπιστήμιο. 
Η συμπόρευση εκκλησίας και πολιτείας, με υπεροχή της εκκλησίας, συντελέσθηκε 
με τον τόμο του 1850, του πατριαρχείου. Τότε αναγνωρίστηκε από το πατριαρχείο 
το αυτοκέφαλο της ελληνικής εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα η ελληνική εκκλησία 
αναγνώρισε το αδιαφιλονίκητο πρωτείο του πατριαρχείου. 
Από το 1850 και μετά, πλάστηκαν οι μύθοι του Κρυφού Σχολειού και της ευλογίας 
του λάβαρου στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό την 25η Μαρτίου. 
Ενώ το 1852 πρωτοεμφανίζεται ο όρος ελληνοχριστιανικός πολιτισμός στον πρόλογο συλλογής δημοτικών ασμάτων του Σπυρίδωνα Ζαμπέλιου. Μια άλλη παράμετρος που επενέργησε να ξεχαστεί η 23η Μαρτίου και να γίνεται μια λιγόλογη και ασαφής 
παραπομπή στην Διακήρυξη, είναι ότι μόνον αυτή δεν κάνει την παραμικρή αναφορά 
σε θρησκεία και πίστη.
Μερική αποκατάσταση 
Σταδιακά, η επέτειος της 23ης Μαρτίου περιέπεσε στην λήθη. 
Εορτασμός ανεπίσημος και τοπικός ήταν η τιμή προς την επέτειο της απελευθέρωσης 
της Ελλάδας. Κάποιες σκόρπιες φωνές πνίγηκαν στην επίσημη κρατική σιωπή. 
Έπρεπε να περάσουν 126 χρόνια από την επέτειο και η Καλαμάτα να έχει έναν φωτισμένο μητροπολίτη, τον Χρυσόστομο Δασκαλάκη. Όταν η προσπάθεια της επιτροπής, που ο 
ίδιος είχε ορίσει με επικεφαλής τον αείμνηστο Γιάννη Αναπλιώτη, που και αυτός είχε αγωνιστεί για την αναγνώριση της επετείου, να πετύχει από την κυβέρνηση αναγνώριση 
της 23ης Μαρτίου, καθυστερούσε και δεν προχωρούσε, δια νυκτός αναχώρησε από την Καλαμάτα για την Αθήνα. 
Αναστατώνοντας τους πάντες και τα πάντα, ο φωτισμένος εκείνος ιεράρχης 
κατάφερε να εξασφαλίσει την επίσημη αναγνώριση.

Στις 17 Απριλίου 1947 υπεγράφη από τον τότε βασιλέα Παύλο και τον τότε υπουργό Εσωτερικών Γεώργιο Παπανδρέου το πιο κάτω Βασιλικό Διάταγμα, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 72/19 Απριλίου 1947:
«Επιθυμούντες όπως, η επέτειος της 23ης Μαρτίου 1821 καθ’ ην η πόλις των Καλαμών, απετίναξε πρώτη τον Τουρκικόν ζυγόν, εορτάζηται ως εμπρέπει εις το ιστορικόν τούτο γεγονός, προτάσει του Ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, απεφασίσαμεν και διατάσσομεν:

1) Την 23 Μαρτίου θα εορτάζεται, ως τοπική εορτή, η επέτειος της απελευθερώσεως 
της πόλεως των Καλαμών.
2) Κατά ταύτην θα τελήται εις τον εν Καλάμαις διασωζόμενον ιστορικών 
φραγκοβυζαντινόν Ναόν των «Αγίων Αποστόλων» δοξολογία εις ανάμνησιν 
της ιστορικής ημέρας και επιμνημόσυνος δέησις υπέρ των ηρώων της Ελευθερίας.
Εις τον επί των Εσωτερικών υπουργόν ανατίθεμεν την δημοσίευσιν και εκτέλεσιν 
του παρόντος».

Δια ταύτα...

Πάντοτε η Μάνη "ζούσε" για την Ελλάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και η Ελλάδα 

υπήρξε για τη Μάνη. Αυτό είναι φανερό από την αντιμετώπιση της Μάνης, από 

τους κρατούντες και έχοντες, παλαιότερα αλλά και πρόσφατα...
Καμμία αναφορά στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, στις μάχες της Βέργας, του Δυρού 

και του Πολυαράβου, που στην ουσία έσωσαν την Επανάσταση , καμμία βοήθεια και 

ειδική μέριμνα για τον τόπο που ξεκίνησε τον αγώνα...
Αντί αυτών εκδικητική πολιτικη, διαστρέβλωση της ιστορίας και ευτελισμός , 

οι σκευωρίες, οι καταδικες και φυλακίσεις των πρωταγωνιστών και ηρώων...
Όλα και όλοι στο περιθώριο...
Ή αδιαφορία, η αγνωμοσύνη και η εκδικητικότητα σε όλο τους το μεγαλείο...
Ως πότε;

KAI ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ....

Γνωρίζουμε τους δισταγμούς του Πετρόμπεη.

Μην ξεχνάτε ότι δυο του παιδιά ήταν όμηροι των Τούρκων εκείνη την περίοδο 

ακριβώς για να τον ελέγχουν.
Καλώς ή κακώς η επανάσταση τον βρήκε Μπέη της Μάνης.
Μην απομονώνουμε την συγκεκριμένη περίοδο που κάποιοι είχαν ραντεβού 

με την ιστορία για να κρίνουμε την προσφορά των Μανιατών στον αγώνα.
Πόσοι και πόσοι έδωσαν αίμα πολλά χρόνια πριν το 1821 κατά τα 

προεπαναστατικά χρόνια και πιο πριν.
Το πρόβλημα μας είναι ποιός είναι ποιο ευγενής απο τον Μυστρά;
Το πρόβλημα μας είναι ο τόπος της έναρξης του αγώνα ή ο αγώνας 

των Μανιατών συνολικά;
Ο Κολοκοτρώνης για κάποιο λόγο στα απομνημονεύματα του δεν φέρθηκε 

καλά στους Μανιάτες.
Είπε χαρακτηριστικά ότι οι Μανιάτες χωρίς γρόσια δεν πολεμούν.
Για ποιους Μανιάτες το είπε;
Για το Ζαχαριά ούτε κουβέντα...
Ποιόν λοιπόν να πιστέψεις;;;
Εμείς στα ελεύθερα χωριά της Μπαρδούνιας μέχρι και σήμερα από ορισμένους 

δεν λογιόμαστε Μανιάτες.
Εμείς που ήμασταν οι ακρίτες της τότε Ελεύθερης Ελλάδας.
Κι όμως πολεμήσαμε μαζί με τους Γιατριάνους στη Βέργα στο Δυρό στον Πολυάραβο 

στην Τρίπολη κλπ.
Όλη η Μάνη μαζί και ο κάθε Μανιάτης ξεχωριστά έφτιαξαν την φήμη της Μάνης.
Η Μάνη ήταν καταφύγιο όλων των κατατρεγμένων Ελλήνων.
Η Μάνη είναι η ιδέα του Ελεύθερου και του ανυπότακτου Έλληνα απέναντι σε κάθε κατακτητή.Και είμαστε περήφανοι για όλους τους αγωνιστές προγόνους μας!!!!.

Ἔτζι λοιπὸν εἰς τὰς 3 Ἰανουαρίου ἀνεχώρησα ἀπὸ τὴν Ζάκυνθον, 
καὶ εἰς τὰς 6 Ἰανουαρίου ἔφθασα εἰς τὴν Σκαρδαμούλα εἰς τοῦ 
πατρικοῦ μου φίλου Καπετὰν Παναγιώτη Μούρτζινου. 
Τὸ κίνημά μας ἔγεινε εἰς τὰς 22 Μαρτίου εἰς τὴν Καλαμάταν. 
Ἀπὸ τὰς 6 τοῦ Ἰανουαρίου ἕως εἰς τὰς 22 Μαρτίου, ἐπροσπάθησα, 
ἐνέργησα εἰς τὴν Μάνην νὰ ἐνώσωμεν διάφορα σπήτια Μανιάτικα 
κατὰ τὴν συνήθειάν τους, καὶ τοὺς ἐνώσαμεν, τοὺς ἀδελφώσαμεν" 
- Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη.