...οι ήχοι της νύχτας μου κρατούν συντροφιά αυτές τις ώρες τις δικές μου. Μέσα στη μέρα με τόσα στο νού, σκορπιέμαι παντού.
Και περιμένω το βράδυ αργά, να μείνουμε μόνοι και να τα πούμε.
Λέμε διάφορα, από το τί έγινε τη μέρα μέχρι σκέψεις και σχέδια. Φανερά και κρυφά,μυστικά ανομολόγητα και όνειρα παράτολμα.
΄Οσα δέν μπόρεσα ποτέ νά πώ κι όσα...λάθος είπα.
'Οτι έχασα, ότι κέρδισα, ότι έφτιαξα ότι χάλασα.
Πολλές φορές γελάω πάνω στην κουβέντα μας,κι άλλοτε κλαίω.
Κι όταν χτυπάω το κεφάλι μου στόν τοίχο - γιά τη στερνή μου γνώση,
τρυφερά με χτυπάει στον ώμο και λόγια παρηγορητικά μου λέει
ο εαυτός μου...φΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου