1952 Μαρτίου 30, εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ
και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.
Ήταν 37 χρόνων.
...εξήντα εξι χρόνια είναι ακόμα τυλιγμένη με αναπάντητα ερωτηματικά- στα οποία
η σύντροφός του Έλλη Παππά αλλά κι ο γιος τους Νίκος έδωσαν μια απάντηση
που σοκάρει:
ο Νίκος Ζαχαριάδης ήθελε έναν ήρωα- τον Μπελογιάννη-
κι έναν πράκτορα- τον Πλουμπίδη που χαρακτήρισε «χαφιέ»
- αν και εκτελέστηκε κι αυτός μετά, φωνάζοντας «Ζήτω το ΚΚΕ».
«Ο Ζαχαριάδης ήταν ένας δικτάτορας»
είπε o Nίκος Μπελογιάννης- υιός.[https://www.anoixtoparathyro.gr/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%C…/]
Εκτελέστηκε, μαζί με τους Δημήτρη Μπάτση, Νίκο Καλούμενο, Ηλία Αργυριάδη,
χαράματα Κυριακής στις 4.10, σε μέρα και ώρα δηλαδή που ΔΕΝ γίνονταν εκτελέσεις
-ούτε οι ναζί κατακτητές δεν παραβίασαν αυτόν τον άγραφο κανόνα-, παρά τη διεθνή κατακραυγή και
το τεράστιο κύμα συμπαράστασης που είχε ξεσηκωθεί σε όλο τον κόσμο.
...μέσα σε μία εβδομάδα η κυβέρνηση Πλαστήρα έλαβε 250.000 τηλεγραφήματα με τα
οποία επώνυμοι και μη ζητούσαν να μην ισχύσει η θανατική καταδίκη.
Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της πολιτικής ζωής
της Γαλλίας, καθώς και 159 βουλευτές από τα δύο μεγάλα κόμματα της Μεγάλης Βρετανίας.
ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου.
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα κόσμε.
Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε & πώς να πεθάνουμε"
Νίκος Μπελογιάννης, ένας άγνωστος ανδριάντας του στο Βερολίνο
...στις κτιριακές εγκαταστάσεις μιας ανώτερης τεχνικής και οικονομικής σχολής σήμερα,
που την περίοδο της ΓΛΔ στεγάζανε την Ανωτέρα Σχολή Οικονομικών της ΛΔ Γερμανίας.
Το πανεπιστήμιο βρίσκεται στο ανατολικό διαμέρισμα Karlshorst του Βερολίνου.
Εκεί στο προαύλιο της σχολής, μπροστά από το κτίριο της διοίκησης, στέκεται επιβλητικά
ο μπρούτζινος ανδριάντας. Μαζί με τη βάση του τέσσερα μέτρα ύψος.
Στη βάση του με μπρούτζινα κεφαλαία γράμματα είναι γραμμένα τα εξής:
Νίκος Μπελογιάννης / Γεννημένος το 1915 / στην Αμαλιάδα της Πελοποννήσου / εκτελέστηκε στις 30.3.1952 / στο Γουδί της Αθήνας.
Και από κάτω:
«Αγωνιζόμαστε για να έρθουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο.
Για αυτό το σκοπό αγωνιζόμαστε και αν χρειαστεί, θα θυσιάσουμε ακόμη και τη ζωή μας».
και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.
Ήταν 37 χρόνων.
...εξήντα εξι χρόνια είναι ακόμα τυλιγμένη με αναπάντητα ερωτηματικά- στα οποία
η σύντροφός του Έλλη Παππά αλλά κι ο γιος τους Νίκος έδωσαν μια απάντηση
που σοκάρει:
ο Νίκος Ζαχαριάδης ήθελε έναν ήρωα- τον Μπελογιάννη-
κι έναν πράκτορα- τον Πλουμπίδη που χαρακτήρισε «χαφιέ»
- αν και εκτελέστηκε κι αυτός μετά, φωνάζοντας «Ζήτω το ΚΚΕ».
«Ο Ζαχαριάδης ήταν ένας δικτάτορας»
είπε o Nίκος Μπελογιάννης- υιός.[https://www.anoixtoparathyro.gr/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%C…/]
Εκτελέστηκε, μαζί με τους Δημήτρη Μπάτση, Νίκο Καλούμενο, Ηλία Αργυριάδη,
χαράματα Κυριακής στις 4.10, σε μέρα και ώρα δηλαδή που ΔΕΝ γίνονταν εκτελέσεις
-ούτε οι ναζί κατακτητές δεν παραβίασαν αυτόν τον άγραφο κανόνα-, παρά τη διεθνή κατακραυγή και
το τεράστιο κύμα συμπαράστασης που είχε ξεσηκωθεί σε όλο τον κόσμο.
...μέσα σε μία εβδομάδα η κυβέρνηση Πλαστήρα έλαβε 250.000 τηλεγραφήματα με τα
οποία επώνυμοι και μη ζητούσαν να μην ισχύσει η θανατική καταδίκη.
Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της πολιτικής ζωής
της Γαλλίας, καθώς και 159 βουλευτές από τα δύο μεγάλα κόμματα της Μεγάλης Βρετανίας.
- Πολ Ελιάρ, Ζαν Κοκτό, Ζαν-Πολ Σαρτρ, Ναζίμ Χικμέτ, Πάμπλο Πικάσο, Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικοί μόνο από τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες που προσπάθησαν να σώσουν τον Μπελογιάννη και τους άλλους αγωνιστές που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο.
- Ο Πικάσο, βλέποντας μια φωτογραφία από τη δίκη με τον Μπελογιάννη να κρατάει ένα κόκκινο γαρίφαλο και να χαμογελάει, φτιάχνει το πασίγνωστο σκίτσο του που απεικονίζει
τον «άνθρωπο με το γαρίφαλο», όπως έμεινε γνωστός από κει και πέρα.
τον «άνθρωπο με το γαρίφαλο», όπως έμεινε γνωστός από κει και πέρα.
Το πιο σωστό το είχε πει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης:
«Η αντικομμουνιστική υστερία έκανε τον ναζισμό να ξεχνιέται και κάποτε
να αθωώνεται».
ο Πλαστήρας πάντως ορκιζόταν ως το τέλος της ζωής του, ότι είχε δώσει εντολή να μην εκτελεστεί ο Μπελογιάννης.
...δεν κυβερνούσε αυτός την Ελλάδα. την κυβερνούσαν οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες...
Προφανώς ο Μπελογιάννης ήταν ηρωική φυσιογνωμία.
Ηρωισμός με ποιο σκοπό, αυτό έχει σημασία.
Ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν 
γιά να επικρατήσει στην Ελλάδα ο υπαρκτός
σταλινισμός κι αυτό είναι από μόνο του αποκρουστικό...
γιά να επικρατήσει στην Ελλάδα ο υπαρκτός σταλινισμός κι αυτό είναι από μόνο του αποκρουστικό...
Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο - Γ. Ρίτσος:
"Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου.
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα κόσμε.
Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε & πώς να πεθάνουμε"
Νίκος Μπελογιάννης, ένας άγνωστος ανδριάντας του στο Βερολίνο
...στις κτιριακές εγκαταστάσεις μιας ανώτερης τεχνικής και οικονομικής σχολής σήμερα,
που την περίοδο της ΓΛΔ στεγάζανε την Ανωτέρα Σχολή Οικονομικών της ΛΔ Γερμανίας.
Το πανεπιστήμιο βρίσκεται στο ανατολικό διαμέρισμα Karlshorst του Βερολίνου.
Εκεί στο προαύλιο της σχολής, μπροστά από το κτίριο της διοίκησης, στέκεται επιβλητικά
ο μπρούτζινος ανδριάντας. Μαζί με τη βάση του τέσσερα μέτρα ύψος.
Στη βάση του με μπρούτζινα κεφαλαία γράμματα είναι γραμμένα τα εξής:
Νίκος Μπελογιάννης / Γεννημένος το 1915 / στην Αμαλιάδα της Πελοποννήσου / εκτελέστηκε στις 30.3.1952 / στο Γουδί της Αθήνας.
Και από κάτω:
«Αγωνιζόμαστε για να έρθουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο.
Για αυτό το σκοπό αγωνιζόμαστε και αν χρειαστεί, θα θυσιάσουμε ακόμη και τη ζωή μας».
Τα χρόνια έχουν αφήσει έντονα τα σημάδια του στη επιφάνεια του γλυπτού, χωρίς όμως να αφαιρεί το παραμικρό από τη μεγαλοπρέπειά του. Κάποιες εργασίες συντήρησης του μνημείου είναι πλέον απαραίτητες. Στη βάση του τα υπολείμματα από λίγα γαρίφαλα που άφησαν κάποιοι προηγούμενοι επισκέπτες του. Στην επέτειο της εκτέλεσης κάποια παλιοί πολιτικοί πρόσφυγες αλλά και νεότεροι μετανάστες το επισκέπτονται.
Η επίσκεψη αυτή ήταν η αφορμή για την αναζήτηση πληροφοριών για τον καλλιτέχνη
και το ιστορικό δημιουργίας του ανδριάντα. Δύο οι αναφορές στο μνημείο.
Ένα αφιέρωμα της «Ντόιτσε Βέλε» και ένα αφιέρωμα του περιοδικού «Εξάντας» του Βερολίνου (τεύχος 12, Μάιος 2010) που υπογράφει ο Γιώργος Μ. Βραζιτούλης.
Στις 21 Νοεμβρίου 1952, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου υπέγραψε συμβόλαιο με τον γλύπτη René Graetz για το άγαλμα του Νίκου Μπελογιάννη το οποίο θα στηνόταν στον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου. Στη σχολή αυτή εκπαιδεύονταν τα μελλοντικά στελέχη των διαφόρων κρατικών επιχειρήσεων της χώρας ενώ φιλοξενούνταν και πολλοί σπουδαστές αδελφών σοσιαλιστικών χωρών από όλη την υφήλιο. Το σκεπτικό της επιλογής ήταν, ότι σε ένα τέτοιο χώρο, το μνημείο θα συνείσφερε επιπλέον στη σφυρηλάτηση ενός πνεύματος διεθνισμού στις νεότερες γενιές.
και το ιστορικό δημιουργίας του ανδριάντα. Δύο οι αναφορές στο μνημείο.
Ένα αφιέρωμα της «Ντόιτσε Βέλε» και ένα αφιέρωμα του περιοδικού «Εξάντας» του Βερολίνου (τεύχος 12, Μάιος 2010) που υπογράφει ο Γιώργος Μ. Βραζιτούλης.
Στις 21 Νοεμβρίου 1952, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου υπέγραψε συμβόλαιο με τον γλύπτη René Graetz για το άγαλμα του Νίκου Μπελογιάννη το οποίο θα στηνόταν στον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου. Στη σχολή αυτή εκπαιδεύονταν τα μελλοντικά στελέχη των διαφόρων κρατικών επιχειρήσεων της χώρας ενώ φιλοξενούνταν και πολλοί σπουδαστές αδελφών σοσιαλιστικών χωρών από όλη την υφήλιο. Το σκεπτικό της επιλογής ήταν, ότι σε ένα τέτοιο χώρο, το μνημείο θα συνείσφερε επιπλέον στη σφυρηλάτηση ενός πνεύματος διεθνισμού στις νεότερες γενιές.
Όπως παραδέχεται και η Barbara Barsch, ιστορικός τέχνης που έχει γράψει διατριβή
για τον René Graetz: «Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για την εποχή.
Για πρώτη φορά καλλιτέχνης της Ανατολικής Γερμανίας ασχολούνταν με ένα διεθνιστικό θέμα και κυρίως: έφτιαχνε άγαλμα για κάποιον που δεν ήταν Γερμανός».
για τον René Graetz: «Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για την εποχή.
Για πρώτη φορά καλλιτέχνης της Ανατολικής Γερμανίας ασχολούνταν με ένα διεθνιστικό θέμα και κυρίως: έφτιαχνε άγαλμα για κάποιον που δεν ήταν Γερμανός».
Ο René Graetz, γνώριζε ήδη την υπόθεση Μπελογιάννη και δέχθηκε με ενθουσιασμό,
γιατί όπως λέει η ιστορικός τέχνης Barbara Barsch «ήταν στρατευμένος.
Και το γεγονός ότι εκτελέστηκε ένας αγωνιστής, επειδή δεν ήθελε να αρνηθεί την ιδιότητα του κομμουνιστή τον είχε συγκλονίσει». Είχε όμως να αντιμετωπίσει κάποια προβλήματα. Έπρεπε η αναπαράσταση του ήρωα να είναι, όσο γινόταν περισσότερο ρεαλιστική, πράγμα όχι εύκολο, αφού το μόνο στοιχείο που είχε στη διάθεση του ήταν κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τον τύπο της εποχής.
Επιπλέον, το έργο θα έπρεπε στη τελική του μορφή να αρέσει όχι μόνον στους γερμανούς υπεύθυνους αλλά και στους εκπροσώπους των Ελλήνων προσφύγων, μερικοί από τους οποίους μάλιστα είχαν γνωρίσει προσωπικά τον ήρωα. Γι’ αυτό από το ξεκίνημα της δουλειάς του ο Graetz αναζήτησε τη συμβουλή και τη γνώμη του παλαίμαχου σήμερα δημοσιογράφου του Ριζοσπάστη Θανάση Γεωργίου, ο οποίος «θυμάται ότι ο καλλιτέχνης του ζήτησε τη γνώμη για μια πιθανή αναπαράσταση του Μπελογιάννη, κατά τη στιγμή της εκτέλεσης, με τα χέρια του δεμένα πισθάγκωνα. Η στάση αυτή δεν άρεσε στον ερωτώμενο, αφού τη θεώρησε κατά κάποιο τρόπο ηττοπαθή και μειωτική για τον ήρωα.
Έτσι προτιμήθηκε η τωρινή, σαν μια πιο θαρραλέα στάση του σώματος, με τα χέρια σχεδόν απελευθερωμένα από τα δεσμά, γεμάτα αποφασιστικότητα και δύναμη».
γιατί όπως λέει η ιστορικός τέχνης Barbara Barsch «ήταν στρατευμένος.
Και το γεγονός ότι εκτελέστηκε ένας αγωνιστής, επειδή δεν ήθελε να αρνηθεί την ιδιότητα του κομμουνιστή τον είχε συγκλονίσει». Είχε όμως να αντιμετωπίσει κάποια προβλήματα. Έπρεπε η αναπαράσταση του ήρωα να είναι, όσο γινόταν περισσότερο ρεαλιστική, πράγμα όχι εύκολο, αφού το μόνο στοιχείο που είχε στη διάθεση του ήταν κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τον τύπο της εποχής.
Επιπλέον, το έργο θα έπρεπε στη τελική του μορφή να αρέσει όχι μόνον στους γερμανούς υπεύθυνους αλλά και στους εκπροσώπους των Ελλήνων προσφύγων, μερικοί από τους οποίους μάλιστα είχαν γνωρίσει προσωπικά τον ήρωα. Γι’ αυτό από το ξεκίνημα της δουλειάς του ο Graetz αναζήτησε τη συμβουλή και τη γνώμη του παλαίμαχου σήμερα δημοσιογράφου του Ριζοσπάστη Θανάση Γεωργίου, ο οποίος «θυμάται ότι ο καλλιτέχνης του ζήτησε τη γνώμη για μια πιθανή αναπαράσταση του Μπελογιάννη, κατά τη στιγμή της εκτέλεσης, με τα χέρια του δεμένα πισθάγκωνα. Η στάση αυτή δεν άρεσε στον ερωτώμενο, αφού τη θεώρησε κατά κάποιο τρόπο ηττοπαθή και μειωτική για τον ήρωα.
Έτσι προτιμήθηκε η τωρινή, σαν μια πιο θαρραλέα στάση του σώματος, με τα χέρια σχεδόν απελευθερωμένα από τα δεσμά, γεμάτα αποφασιστικότητα και δύναμη».
Το γύψινο πρωτότυπο του αγάλματος εκτίθεται τo καλοκαίρι του 1954, σε μια έκθεση βερολινέζων καλλιτεχνών, στο Μουσείο της Περγάμου.
Λίγους μήνες μετά, στα τέλη του Οκτωβρίου του ίδιου έτους, το πρωτότυπο γύψινο
μοντέλο του ανδριάντα έβρισκε το δρόμο του προς το χυτήριο.
Οι εργασίες κράτησαν οκτώ περίπου βδομάδες και στις 29 Δεκεμβρίου 1954
ο μπρούτζινος ανδριάντας του Μπελογιάννη έφτανε πλέον με τρένο στο σταθμό
Ostbahnhof του Βερολίνου και από εκεί με φορτηγό στη Σχολή.
Ο δημιουργός του έκανε τις τελευταίες διορθώσεις και βελτιώσεις και διαμορφώθηκε
το βάθρο. Προστέθηκαν και τα στοιχεία της επιγραφής σε συνεργασία με τους Έλληνες εκπροσώπους των πολιτικών προσφύγων.
Τα επίσημα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1956. Στο πρωτομαγιάτικο φύλλο της εφημερίδας Neues Deutschland» υπάρχει η είδηση με τίτλο «Αποκαλυπτήρια του Μνημείου – Μπελογιάννη στο Βερολίνο» όπου αναφέρεται ότι έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου «του Έλληνα πατριώτη και προλεταριακού αγωνιστή Νίκου Μπελογιάννη» παρουσία αντιπροσωπείας του ΚΚΕ.
Στην εκδήλωση τοποθέτησης του ανδριάντα η διευθύντρια της Σχολής Eva Altmann έκανε την ομιλία, ενώ «στο όνομα της ελληνικής εργατικής τάξης» ο Καθηγητής Πέτρος Κόκκαλης ευχαρίστησε τη Σχολή για την εκτίμηση της προσφοράς του Μπελογιάννη για την απελευθέρωση του Ελληνικού λαού».
Λίγους μήνες μετά, στα τέλη του Οκτωβρίου του ίδιου έτους, το πρωτότυπο γύψινο
μοντέλο του ανδριάντα έβρισκε το δρόμο του προς το χυτήριο.
Οι εργασίες κράτησαν οκτώ περίπου βδομάδες και στις 29 Δεκεμβρίου 1954
ο μπρούτζινος ανδριάντας του Μπελογιάννη έφτανε πλέον με τρένο στο σταθμό
Ostbahnhof του Βερολίνου και από εκεί με φορτηγό στη Σχολή.
Ο δημιουργός του έκανε τις τελευταίες διορθώσεις και βελτιώσεις και διαμορφώθηκε
το βάθρο. Προστέθηκαν και τα στοιχεία της επιγραφής σε συνεργασία με τους Έλληνες εκπροσώπους των πολιτικών προσφύγων.
Τα επίσημα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1956. Στο πρωτομαγιάτικο φύλλο της εφημερίδας Neues Deutschland» υπάρχει η είδηση με τίτλο «Αποκαλυπτήρια του Μνημείου – Μπελογιάννη στο Βερολίνο» όπου αναφέρεται ότι έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου «του Έλληνα πατριώτη και προλεταριακού αγωνιστή Νίκου Μπελογιάννη» παρουσία αντιπροσωπείας του ΚΚΕ.
Στην εκδήλωση τοποθέτησης του ανδριάντα η διευθύντρια της Σχολής Eva Altmann έκανε την ομιλία, ενώ «στο όνομα της ελληνικής εργατικής τάξης» ο Καθηγητής Πέτρος Κόκκαλης ευχαρίστησε τη Σχολή για την εκτίμηση της προσφοράς του Μπελογιάννη για την απελευθέρωση του Ελληνικού λαού».
Κάποιες μέρες μετά, στην εφημερίδα Sonntag της 27ης Μαΐου 1956,
αρθρογράφος με αρχικά Κ.Η. θα σχολιάσει για το μνημείο:
αρθρογράφος με αρχικά Κ.Η. θα σχολιάσει για το μνημείο:
«Το μνημείο για τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Έλληνα αγωνιστή της Ελευθερίας, ένα μπρούτζινο γλυπτό του René Graetz, αποτελεί μια καλή και αισθησιακή παρουσία
μέσα στο προαύλιο της Ανωτέρας Σχολής Οικονομικών στο Karlshorst .
Εκατοντάδες φοιτητές περνούν καθημερινά μπροστά από τον μπρούτζινο ανδριάντα
του αλύγιστου, υπερήφανου ανθρώπου, που θυσίασε τη ζωή του για την ελευθερία
του λαού του.
μέσα στο προαύλιο της Ανωτέρας Σχολής Οικονομικών στο Karlshorst .
Εκατοντάδες φοιτητές περνούν καθημερινά μπροστά από τον μπρούτζινο ανδριάντα
του αλύγιστου, υπερήφανου ανθρώπου, που θυσίασε τη ζωή του για την ελευθερία
του λαού του.
Τα χέρια του είναι δεμένα, όμως η σφιγμένη γροθιά του αριστερού του χεριού συγκρατεί
την τεράστια ενέργεια αυτού του αγωνιστή, που ξέρει ότι δεν είναι μόνος, ενώ η ανοιχτή δεξιά παλάμη του ετοιμάζεται με βία και σιγουριά να εκδηλώσει την αντίστασή του ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας, τους εχθρούς της ειρήνης, τους εχθρούς της κοινωνικής προόδου. Ο άνδρας στέκεται λίγο πριν την εκτέλεσή του, με το δεξί του πόδι προτεταμένο, έχοντας συνείδηση των ορίων της δράσης του τη στιγμή αυτή, δεν προχωρεί πλέον, παραμένει αλυσοδεμένος ακίνητος, στέκεται με αισιοδοξία πάνω στο έδαφος που το μοιράζεται με όλους τους ομοϊδεάτες του στον κόσμο, οι οποίοι θα συνεχίσουν
τον αγώνα του.
την τεράστια ενέργεια αυτού του αγωνιστή, που ξέρει ότι δεν είναι μόνος, ενώ η ανοιχτή δεξιά παλάμη του ετοιμάζεται με βία και σιγουριά να εκδηλώσει την αντίστασή του ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας, τους εχθρούς της ειρήνης, τους εχθρούς της κοινωνικής προόδου. Ο άνδρας στέκεται λίγο πριν την εκτέλεσή του, με το δεξί του πόδι προτεταμένο, έχοντας συνείδηση των ορίων της δράσης του τη στιγμή αυτή, δεν προχωρεί πλέον, παραμένει αλυσοδεμένος ακίνητος, στέκεται με αισιοδοξία πάνω στο έδαφος που το μοιράζεται με όλους τους ομοϊδεάτες του στον κόσμο, οι οποίοι θα συνεχίσουν
τον αγώνα του.
Ο René Graetz, σε ένα ώριμο και δυνατό έργο τέχνης, μορφοποίησε αυτόν το μοναχικό ήρωα του ελληνικού λαού, όπως αυτός τιμάται εδώ, σε ένα σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία όλων των ανθρώπων και λαών που αγαπούν την ειρήνη, σε μια ζωντανή,
πειστική και διαρκώς γόνιμη πραγματικότητα».
Ο γλύπτης René Graetz
Ο René Graetz έχει μια περιπετειώδη βιογραφία και ένα ιδιαίτερο στίγμα στην Τέχνη. Γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου 1908 στο Βερολίνο τυχαία. Στο ταξίδι εξορίας του Ρώσου πατέρα, τυπογράφος στο επάγγελμα και της Ιταλίδας μητέρας του.
Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε στη Γενεύη, όπου εκπαιδεύτηκε και αυτός ως
τυπογράφος με ειδίκευση στη βαθυτυπία.
Στην Ελβετία παρέμεινε ως το 1929, χρονιά που κέρδισε το πρώτο βραβείο της
αγγλικής εφημερίδας «Times», ως καλύτερος τυπογράφος και στη συνέχεια
μετοίκησε στο Cape Town της Νότιας Αφρικής...[...]
οι πληροφορίες για το άγαλμα ΕΔΩ
http://eu.greekreporter.gr/?p=1139
πειστική και διαρκώς γόνιμη πραγματικότητα».
Ο γλύπτης René Graetz
Ο René Graetz έχει μια περιπετειώδη βιογραφία και ένα ιδιαίτερο στίγμα στην Τέχνη. Γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου 1908 στο Βερολίνο τυχαία. Στο ταξίδι εξορίας του Ρώσου πατέρα, τυπογράφος στο επάγγελμα και της Ιταλίδας μητέρας του.
Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε στη Γενεύη, όπου εκπαιδεύτηκε και αυτός ως
τυπογράφος με ειδίκευση στη βαθυτυπία.
Στην Ελβετία παρέμεινε ως το 1929, χρονιά που κέρδισε το πρώτο βραβείο της
αγγλικής εφημερίδας «Times», ως καλύτερος τυπογράφος και στη συνέχεια
μετοίκησε στο Cape Town της Νότιας Αφρικής...[...]
οι πληροφορίες για το άγαλμα ΕΔΩ
http://eu.greekreporter.gr/?p=1139
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου