Επειδή έλαβα ένα σχόλιο στον τοίχο μου από μιά κυρία που μου τόνισε ότι
δεν ακολουθεί τη σελίδα μου αλλά ότι έχει μείνει άφωνη κ με ρωτούσε για
ποιό λόγο εκθέτω τόσο πολύ τον Γιάννη,απαντώ με αυτά:
Πέρυσι ο Γιάννης,ο οποίος έχει βαρύ αυτισμό με βαριά νοητική υστέρηση
άνω του 80% αναπηρία,έκλεισε τα 18.
Ενηλικιώθηκε δηλαδή.
Για 18 χρόνια έκλαιγα στα γενέθλια του.
Έστελνα την τούρτα στο σχολείο και περίμενα να περάσει η μέρα.
Του Γιάννη έτσι κι αλλιώς καρφί δεν του καιγόταν.
Ούτε καταλάβαινε ούτε έτρωγε από την τούρτα,ούτε ήθελε να τραγουδάμε.
Αποφάσισα λοιπόν ν´αλλάξω εγώ.Να μην κλαίω πιά αλλά να γιορτάζω
κάθε μέρα μαζί του.
Πήγα και αγόρασα την πιό ακριβή τούρτα,με τον Τόμας το τρενάκι που αγαπάει,την άφησα στην τραπεζαρία μία ολόκληρη μέρα με τον Γιάννη
να την κοιτά από μακριά.
Προς το βράδυ πήγε και κάθησε μπροστά της και την κατέστρεψε σαν πλαστελίνη.Τον άφησα.Τούρτα του ήταν.
Από εκείνη τη μέρα προσπαθώ να μην κλαίω τόσο...
Έτρεξα τον μαραθώνιο του Βερολίνου ως πρέσβειρα του ιδρύματος ΙΠΑΠ
Η Θεοτόκος όπου βοηθάει παιδιά κ ενήλικες αυτιστικούς μέσω των
εργαστηρίων τους να βρουν εργασία σ´ένα τόπο που κάτι τέτοιο το λες
κ επιστημονική φαντασία.
Και τον Νοέμβριο θα τρέξω το μαραθώνιο της Νέας Υόρκης για τον παγκόσμιο οργανισμό ενημέρωσης και έρευνας για τον αυτισμό OAR RUN FOR AUTISM.
Και έφτιαξα αυτή τη σελίδα για να δείτε πως είναι η ζωή ενός αυτιστικού ανθρώπου.Γιατί πολλοί ακόμα με ρωτάνε τι είναι αυτισμός.Γιατί ζούμε σε μιά χώρα που "κοιτάμε"την αναπηρία και δεν έχουμε μάθει να ζούμε με αυτή σαν κάτι το φυσιολογικό.Άλλος γεννιέται με δύο χέρια άλλος όχι,άλλος με δυό
πόδια άλλος είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο,άλλος βλέπει άλλος όχι κλπ.
Στις άλλες χώρες οι ΑΜΕΑ κυκλοφορούν ανάμεσα μας στην Ελλάδα όχι.
Εδώ μας κόβουν τις θεραπείες,τα επιδόματα...
Η αναπηρία δεν πρέπει να κρύβεται.Δεν κολλάει.
Για όλα αυτά γράφω για τον Γιάννη και θα συνεχίσω.
Δεν εκθέτω κανένα.
Όποιος θέλει δεν την ακολουθεί απλά.
Έχω πάρει τόσα χιλιάδες μηνύματα αγάπης και σας ευχαριστώ όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου