...μια μηχανή που σώπασε...Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΙΚΟΣ-ΑΛΕΞΗΣ* ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ ....

...βρέθηκε σαν σήμερα 6 Αυγούστου το ΄96 ....μετά από 
μέρες νεκρός στο μικρό δώμα που νοίκιαζε στούς Αγίους Αναργύρους...

Κι αν είσαι άνθρωπος κι αν είσαι εργοστάσιο
κι αν είσαι μια ξανθή μοντέρνα πόλη
Είσαι για μένα κούραση το βράδυ
μια μηχανή που σώπασε
μια ετοιμόρροπη φωνή
Είσαι η στάμνα μου για ένα καλοκαίρι
Ν.Α.Α.

Πότε θα σταθούμε αντρίκια απέναντι στην ομοφυλοφιλία;

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (1931-1996) ήταν ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς ποιητές

Η ασυνήθιστη οικονομική δυσχέρεια στην οποία περιέπεσε, σε συνδυασμό με την ερωτική ιδιοτυπία του σε εποχές απόλυτης κατακραυγής της ομοφυλοφιλίας, δημιούργησαν συνθήκες απροσπέλαστης απελπισίας σ' έναν άνθρωπο ιδιαίτερα ευαίσθητο κι αξιοπρεπή. Ως εκ τούτου, το θέαμα της διαπόμπευσής του από κοινωνικά αποβράσματα στο ζαχαροπλαστείο «Αχίλλειον» της Θεσσαλονίκης ή οι βρισιές που άγνωστοι έγραφαν στις σκάλες της πολυκατοικίας που διέμενε, αποτελούν εν μέρει μια εξήγηση για την πληγωμένη εσωστρέφεια και την πνιγηρή απομόνωση του ποιητή...

Το τραγούδι του Σαββόπουλου που απευθύνεται στον παλιό του φίλο, τον Αλέξη Ασλάνογλου αποτελει μια καταιγιστική εξομολόγηση του συνθέτη η οποία ονομάστηκε 
«Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη». Αυτός θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος 
της μοναχικής διαδρομής του ποιητή, από την αστική οικογενειακή ακμή στην κατοπινή υπερήφανη παρακμή, κι από την ερωτική θλίψη στην τελειωτική κατάθλιψη...

*απόσμασμα από το κειμενο του Γιώργου Βαϊλάκη
« Νίκος Αλέξης ΑσλάνογλουΗ θανάσιμη μοναξιά»

Είμαι χειρότερος απ’ τους αλήτες, τις αρτίστες
αυτοί μπορούν και ζουν, δεν περιμένουνε
μα εγώ ό,τι παίρνω γίνεται προπέτασμα καπνού
για όσα ζητώ, και προπαντός μια εξιλέωση
στην τέλεια σχέση να σωθώ ή να μαρτυρήσω

Μα ο άλλος είναι ανέφικτος, γιατί
δεν είναι μόνο σώμα ή κατανόηση
μα κάποια ανεπανάληπτη φωνή.

Κι αν προχωρήσω
εγκάρσια μέσα του έντρομος θα δω
πως μένει θεατής.

Δεν είναι
ετοιμασμένος για μαρτύριο ή για μοίρασμα
σκοτώνοντας τη σίγουρη μικρή του ελευθερία

Φυλάγεται και σε καλεί μονάχα αν υπογράψεις
πως όλα θα τα σεβαστείς, και το κυριότερο
τη σίγουρη μικρή του ελευθερία.

(Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, 1974) 

*πορτραίτο του ποιητή από 

τον Κωστάκη Λούστα