Ελπίδα είπες;;; Δεν πωλείται ούτε αγοράζεται με σχετικό ελπιδοδάνειο!!!

...μια παρέα νεαρών κοριτσιών εκεί δίπλα μας,μιλούσαν χαζοδυνατά
ίσως για να επιδείξουν...αυτά που έλεγαν...μία νεαρή κοπέλα λοιπόν,δήλωσε 
ότι το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" είναι το πρώτο βιβλίο που παράτησε 
(διαβάζοντας μόνο την πρώτη φράση), με μία άλλη να της απαντάει ότι το ίδιο 
συνέβη και σε κείνη, προσφωνώντας την μάλιστα "ρε συ". 
Συνέχισε με τα εξής απογοητευτικά λόγια: "πολύ σπάνια διαβάζω βιβλία νεκρών συγγραφέων και ακόμα πιο σπάνια ελλήνων".

Είναι από τις στιγμές που νομίζω πως, ως λαός, βουλιάζουμε όλο και περισσότερο 
σε έναν βούρκο δηθενιάς, αμορφωσιάς και υποκουλτούρας...

Δεν φταίνε οι κοπελιές,όταν δέν διδάσκωνται από τα σχολεία,και δεν δείνουν 
ερέθισμα,πώς να συνεχίσει...το Ένα παιδί μετράει τα αστρα?
΄...άν είναι καί καλομεγαλωμενες,δεν μπορούν να νιώσουν το βίωμα του Λουντέμη,
ενώ το χρώμα που φορά η τάδε τηλεπερσόνα έχει ποιό πολύ ενδιαφέρον!

...λυπάμαι πολύ που το λέω αλλά τα νέα παιδιά δέν ξέρουν να διαβάζουν,
κυνηγούν πόκεμον, αυτός ο τόπος δέν σώζετε από τις ελάχιστες εξαιρέσεις...

Υπάρχουν και ζωντανές Ελληνίδες πολύ αξιόλογες! 
Πριοβόλου, Λαπατά, Φώτου, Βόικου, Καριζώνη, Σκιαδαρέση, Μακρή, 
Παπαναστασοπούλου κτλ!

Τα πάντα ξεκινούν από την οικογένεια...οφείλουμε λοιπόν εμείς οι λίγο 
περισσότερο ψαγμένοι να μεταλαμπαδεύουμε τις ιδέες και τις αξίες των 
αριστουργημάτων του Λουντέμη στα παιδιά μας...στους γύρω μας...
Προσωπικά μου πήρε είκοσι χρόνια να καταλάβω την αξία των έργων του...
ποτέ δέν είναι αργά για κανέναν...κι όπως έλεγε και η "κυρια Ντορεμι" 
...να προτιμούμε την ελπίδα από την απογοήτευση...

Σε καμμιά περίπτωση δέν δικαιολογώ τα σημερινά παιδιά...
όμως ποιός τα έμαθε να κρατάνε λογοτεχνικά βιβλία?
ποιός δάσκαλος πλέον κάνει το ανθολόγιο που διαβάζαμε εμείς?
Τα σχολεία απαξιούν και οι γονείς αδιαφορούν!!!!!

Είναι βέβαια άδικο να αναθεματίζεται ολόκληρη γενιά γιά την ποιότητα της...
όμως οι γενιές εξελίσσονται και οι αξίες και οι συνθήκες με τις οποίες μεγαλώσαμε 
εμείς οι μεγαλύτεροι διαφορετικές.

Σε κάθε γενιά υπάρχουν αυτολι που διψάνε για μόρφωση και παιδεία και αυτοί 
που απλά υπάρχουν για να κρατάνε την πρόοδο πίσω.
Άς μεγαλώσουμε όσοι είμαστε γονείς τα παιδιά με με την πρώτη λογική και ας 
ελπίσουμε να κάνουν αυτά ένα βήμα μπροστά.

Τα νέα παιδιά είναι μαθημένα σε εντελώς άλλο στυλ γραφής.
 Δε φταίνε αυτά όμως. 
Το σχολείο φταίει και όσα ΔΕΝ τους έμαθε.

Υπάρχουν και αξιόλογοι νέοι εκεί έξω, σίγουρα, σπανίζουν πλέον, αλλά υπάρχουν.

 Υπάρχει παιδεία στην Ελλάδα? Ποιός την διδάσκει????

...πάντα υπήρχε η υποκουλτούρα ....τώρα φαίνεται και δείχνετε

 Αλήθεια υπάρχουν ακόμα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε έκπληξη?
εδώ η ίδια η γλώσσα μας καταργήθηκε ,τα αρχαία ελληνικά...η πίστη η πατρίδα 
και η οικογένεια δεν είναι πιά ακλόνητα...όλα τα παρέσυρε η ευκολία καί το 
να περνάω εγώ καλά καί δεν με νοιάζει τι κάνει ο άλλος...

...αναρωτιέμαι άν ζούσε τώρα ο Λουντέμης τί θά έγραφε...!!!!

...και ΝΑΙ... άν τα πλοία δεν άραξαν ποτέ,κι αν η ζωή είναι μία άβυσσος 
με τον αριθμό 0, όσο θα υπάρχουν νέοι που θα κυνηγούνε τους ανέμους 
και όσο θα υπάρχουν παιδιά που θα μετράνε τ άστρα, δεν θα πεθάνεις,ποτέ, 
Μενέλαε Λουντέμη!

~~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~

"Η Κυρία Ντορεμί"...μιά καί την ανέφερα...
ένα ελαφρύ μυθηστόρημα,ευχάριστο και με νόημα! 
Αξίζει να το διαβάσουν άνθρωποι ανεξαρτήτων ηλικιών. 
Πραγματικά μαγεύει με την απλότητα του,το διάβασα ένα καλοκαίρι πρίν χρόνια 
και το είχα δανειστεί...

*Πηγή έμπνευσης του εν λόγω μυθιστορήματος πρέπει να ήταν τα προσωπικά 
βιώματα της συγγραφέως, Λιλίκας Νάκου,αφού η ίδια εργάστηκε ως δασκάλα ωδικής αρχικά στο Ρέθυμνο, το 1934, και κατόπιν στα Πατήσια.
Το μυθιστόρημα πρωτοκυκλοφόρησε το 1955

Η Κυρία Ντορεμί είναι ένα βιβλίο γεμάτο ανθρωπιά, κέφι και δροσιά. 
Πίσω από το γεμάτο χιούμορ ύφος της συγγραφέως διακρίνεις έναν δύσκολα 
συγκρατημένο λυγμό, μια διάχυτη τρυφερότητα. 
Η Νάκου στήνει το σκηνικό της με απλά ανθρώπινα υλικά. 
Η αφήγησή της, καθημερινή, άμεση, ανεπιτήδευτη. 
Η κουβέντα της ζεστή, ειλικρινής, οικεία. 
Σκύβει πάνω από την παιδική ψυχή με ευαισθησία και τρυφερότητα. 
Έχεις την αίσθηση πως ζεσταίνει την ψυχή των μαθητών της κρύβοντας τα μες 
στον κόρφο της, Κι όταν κάποιες βαθιά ριζωμένες προλήψεις πικραίνουν την 
καρδιά της και τότε γελάει καλόκαρδα.

Η Λιλίκα Νάκου (Αθήνα 1899-1989) 
υπήρξε μια από τις μεγάλες ελπίδες της ελληνικής πεζογραφίας στη δεκαετία 
του 1930. 
Η παρουσία της στην Αθήνα, μετά την επάνοδό της από τη Γαλλία, και οι 
δραστηριότητες που αναπτύσσει κατά την περίοδο αυτή ως πεζογράφος 
και δημοσιογράφος όχι μόνο την καθιερώνουν ανάμεσα στους ομοτέχνους της, 
αλλά και ενισχύουν αποφασιστικά τη γενική εκτίμηση για το λογοτεχνικό κύκλο 
των γυναικών, που διευρύνεται με χαρακτηριστικούς εκπροσώπους την επομένη 
της Μικρασιατικής Καταστροφής. 

Το μυθιστόρημά της Παραστρατημένοι (1935) θεωρήθηκε από τους συγχρόνους της 
ότι εκφράζει τις τάσεις και την ατμόσφαιρα των αρχών της δεκαετίας του 1930 
και κυκλοφόρησε και σε γαλλική μετάφραση. 
Εξάλλου η συλλογή διηγημάτων που δημοσιεύει η Λιλίκα Νάκου κατά την περίοδο 
της Κατοχής έξω από την Ελλάδα με τίτλο Η κόλαση των παιδιών (1944) αποτελεί 
τεκμήριο εποχής.