Ο γύρος της φυλακής

"... Ο Καβάφης", γράφει η Γιουρσενάρ, "θυμίζει στον ταξιδιώτη του ότι 
δεν θα βγει από τον τόπο της καταγωγής του, ότι όπου κι αν πάει, 
η πόλη του θα τον ακολουθεί.
Ο άνθρωπος του Μπωντλέρ, όπου και αν πηγαίνει, απλώς λικνίζει το 
άπειρό του στις πεπερασμένες θάλασσες
...όμως ο ίδιος αυτός Μπωντλέρ που τόσο συχνά περιφρονεί το ταξίδι, αναγνώρισε 
τη σχεδόν άλογη επιθυμία που υπολανθάνει σε όλους μας... μια ανάγκη αποδημίας, 
μια ζωτική ανάγκη να νιώσει ότι βρίσκεται αλλού, αλλά πραγματικοί ταξιδευτές είναι 
μονάχα εκείνοι που φεύγουν Για να φύγουν- ανάλαφρες καρδιές που μοιάζουν 
με μπαλόνια, από τη μοίρα τους ποτέ δεν ξεφεύγουν..."
Στο μικρό, αποσπασματικό βιβλίο της Ο γύρος της Φυλακής, με 14 κείμενα που 
έγραψε σε σκόρπιες φάσεις της ζωής της, αφενός τη βλέπουμε να ταξιδεύει 
στην Αλάσκα, την Ιαπωνία, το «μπλε, άσπρο, ροζ, γκέι Σαν Φρανσίσκο» και 
το αρχιπέλαγος της Χαβάης, αφετέρου τη βλέπουμε να συνομιλεί με τον Ηρόδοτο, 
τον Μονταίνιο και τον Ηρώνδα, να ακολουθεί τον Σατωμπριάν στη Ρώμη και 
τον Φλωμπέρ στην Αίγυπτο, τον Μπάιρον στον Παρθενώνα και τον Μπασό 
στην προσκυνηματική οδοιπορία του στην ιαπωνική ύπαιθρο.

...όλοι μας ταξιδεύουμε...
...το θέμα είναι τι βλέπουμε, τι γυρεύουμε σ' ένα ταξίδι και ΤΙ
αποκομίζουμε απ' αυτό...!!! 

Λίγα χρόνια πριν από το θάνατό της η Γιουρσενάρ ένιωσε την ανάγκη να ταξιδέψει, 
"να κάνει το γύρο της φυλακής της"...σ'αυτά τα ταξίδια της χρωστάμε τις σελίδες 
αυτού του βιβλίου.



Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ 
φιλολογικό ψευδώνυμο-αναγραμματισμός του επωνύμου της, 
το πραγματικό της όνομα ήταν Marguerite Ghislaine Cleenewerck de Crayencour
Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, στις 8 Ιουνίου του 1903. 
Η μητέρα της που ήταν βελγίδα πέθανε δέκα ημέρες μετά τον τοκετό. 
Ο πατέρας της, Γάλλος αξιωματικός, τη μεγάλωσε στη Λιλ, όπου βρισκόταν 
ο πατρογονικός πύργος του, με ρομαντικές ιστορίες και ταξίδια. 
Μορφώθηκε κατ οίκον με έμφαση στις ξένες γλώσσες, ζωντανές και νεκρές, 
όπως τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. 
Ο πατέρας της πέθανε το 1929, την ίδια χρονιά εκδόθηκε το πρώτο της 
μυθιστόρημα, ο "Αλέξης". 
Ταξίδεψε στη Μαύρη Θάλασσα, το 1935, με συντροφιά τον Ανδρέα Εμπειρίκο. 
Τότε γράφτηκαν οι λυρικές "Φωτιές" (1936) και τα "Διηγήματα της Ανατολής" (1939). 
Γνωστή και η συνεργασία της με τον Κ. Θ. Δημαρά, το 1939, με αφορμή την ποίηση 
του Καβάφη που πρώτη αυτή έκανε γνωστό στη Γαλλία με τις μεταφράσεις της και 
το σχετικό δοκίμιό της. 
Το 1939 εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ. 
Το 1947, πήρε την αμερικανική υπηκοότητα, που έμελλε να της προκαλέσει αρκετά προβλήματα στη Γαλλία. 
Τρία χρόνια αργότερα, αγόρασε και σπίτι σε νησάκι της Πολιτείας του Μέιν, 
το νησί των "Έρημων Λόφων" (Μάουντ Ντέζερτ). 
Μεγάλο μέρος της ζωής της η Γουρσενάρ συνέζησε με τη σύντροφο, μεταφράστρια 
και γραμματέα της Γκρέις Φρικ. 
Το 1951 εξέδωσε το έργο της "Αδριανού Απομνημονεύματα" με τεράστια εμπορική 
και κριτική αποδοχή αφού το είχε δουλέψει επί πολλά χρόνια μελετώντας σε 
βιβλιοθήκες και επισκεπτόμενη πολλά από τα μέρη όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Άλλωστε το έργο της Γιουρσενάρ είναι συνυφασμένο με την ελληνική, ανθρωπιστική αντίληψη. 
Στα 1968 η "Άβυσσος" ("LOeuvre au noir") θα κερδίσει παμψηφεί το βραβείο Femina. 

Τέλος "Ο λαβύρινθος του κόσμου Ι: Ευλαβικές αναμνήσεις" (1974), 
"Ο λαβύρινθος του κόσμου ΙΙ: Αρχεία του Βορρά" (1977) και 
"Ο λαβύρινθος του κόσμου ΙΙΙ: Τι; Η αιωνιότητα" (1988) συγκροτούν το τρίπτυχο, 
στο οποίο η συγγραφέας ανακαλεί τις μνήμες της οικογένειάς της και των δικών της παιδικών χρόνων. 
Το 1980 η Γαλλική Ακαδημία αποφάσισε να σπάσει την παράδοση 345 ετών και 
να δεχτεί ανάμεσα στους σαράντα "αθανάτους" και μια γυναίκα. 
Άλλα σημαντικά βιβλία της είναι: 
"Ο οβολός του ονείρου" (1934), "Χαριστική βολή" (1939), 
"Ποιος δεν έχει τον Μινώταυρό του;" (1963), 
"Το στεφάνι και η λύρα" (ανθολογία, 1979), "Μισίμα ή το Όραμα του κενού" (1981), 
"Σαν το νερό που κυλάει" (1982), "Η σμίλη του χρόνου" (1982). 

Η Γιουρσενάρ πέθανε στο νησί Μάουντ Ντέζερτ των ΗΠΑ, στις 17 Δεκεμβρίου 1987, 
σε ηλικία 84 ετών, από εγκεφαλικό επεισόδιο.