Από τον Θεόφραστο, «Περί Οσμών»,
τον Αθήναιο και άλλους μαθαίνουμε ότι
στην αρχαία Αθήνα εκτιμάτο η ευωδία,
αλλά όχι τα μεθυστικά αρώματα που
θύμιζαν την υπερβολή και τη ματαιοδοξία
της Ανατολής…Ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι τα αρώματα των Χαρίτων φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά (Ηθ. Νικ. 5, 1133 α 4-5)…ένας κόσμος γεμάτος μυρωδιές
και αρώματα αγαθών, βοτάνων…Λουτρά και περιποίηση του σώματος με ίριδες,
νάρκισσους, ρόδα, και... μεθυστικές αναθυμιάσεις σε γιορτές και τελετές...
στο παιχνίδι της αποπλάνησης όσοι επιθυμούν να μείνουν αλησμόνητοι σε
«τυλίγουν» με κάτι που φέρει τη μυρωδιά τους, λέγοντας ότι το θέλουν πίσω για
να έχουν τη δική σου...καμία αίσθηση όμως από μόνη της δεν στάθηκε ποτέ αρκετή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου