Τουρκικὴ ἀπειλὴ: Μιὰ πολιτικὴ πολλῶν ἀζιμουθίων (Α΄) - *Γράφει ο Σαράντος Ι. Καργάκος

Εἶναι ἀφέλεια νὰ πιστεύουν οἱ νεώτεροι ὅτι ἡ τουρκικὴ ἀπειλὴ ἀναζωπυρώθηκε, 
ὅταν ἦλθε στὴν ἐξουσία ὁ μεγαλομανὴς Ρετζέπ Ἐρντογὰν. 
Ἡ τουρκικὴ ἀπειλὴ ἦταν διαρκὴς, μεθοδευμένη καὶ σταθερὴ ἀμέσως μετὰ τὴν
ὑπογραφὴ τῆς συνθὴκης τῆς Λωζἀννης. 
Μόνο ποὺ ἀρχικὰ δὲν ἦταν ἔκδηλη. 
Τὸ μῖσος κατὰ τῆς Ἑλλάδος ἦταν διαρκὲς καὶ σπερνόταν κυρίως μέσῳ μιᾶς παιδείας 
ποὺ εἶχε ἔντονο ἀνθελληνικὸ χαρακτῆρα καὶ μέσῳ βιβλίων ποὺ καλλιεργοῦσαν 
μιὰ ἔντονη ἔχθρα ἐναντίον τῶν Γιουνὰν. 
Γιὰ πολλοὺς Τούρκους ὄνειρο πολιτικὸ παραμένει ἡ ἐπάνοδος τῆς Ἑλλάδος 
στὰ ὅρια τῆς Μελούνας – ἔστω καὶ λίγο πιὸ πάνω. 
Τὸ «Ἑλληνικὸ χέρι», ποὺ ἐκτείνεται πρὸς Ἀνατολᾶς (Κεντρικὴ καὶ Ἀνατ. Μακεδονία, 
Δυτ. Θράκη), τὸ βλέπουν σὰν γροθιὰ, ποὺ αὔριο-μεθαύριο μπορεῖ νὰ στραφεῖ 
ἐναντίον τους. 
Γι’ αὐτὸ πάσῃ θυσίᾳ τὸ χέρι αὐτὸ πρέπει κάποτε νὰ κοπεῖ. 
Ὅμοια, σὰν ἐπιθετικὴ ἀπειλὴ βλέπουν οἱ Τοῦρκοι ἰθύνοντες καὶ τὰ νησιὰ 
τοῦ Ἀρχιπελάγους. Πρέπει κι αὐτὰ κάποτε νὰ ξαναπέσουν στὴ θερμὴ ἀγκαλιὰ 
τῆς «Μητέρας-Πατρίδας». Οἱ ἐπεκτατικὲς τάσεις τῶν Τούρκων ἔγιναν πιὸ ἔντονες 
μετὰ τὴν ἀπροσδόκητη γι’ αὐτοὺς ἐπιτυχία στὴν Κύπρο τὸ 1974. 
Ἔκτοτε ἔγιναν προκλητικώτεροι καὶ στρατηγικώτεροι. 
Σὰν καλοὶ ἐπιτελικοὶ ἐπιστράτευσαν καὶ τὴ λογοτεχνία ποὺ εἶναι ἕνα ἀποτελεσματικὸ 
μέσο γιὰ τὴ διάχυση μίσους στὴν ψυχὴ τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ. 
Γιατὶ, ὅπως δείχνει ἡ παλαιὰ καὶ πρόσφατη ἱστορὶα τῶν τουρκικῶν φύλων, 
τὸ ὠστικὸ κῦμα ποὺ τὰ ὠθεῖ κατὰ τῶν ἀπίστων εἶναι τὸ μῖσος καὶ τὸ δέλεαρ 
τῆς λεηλασίας. 
Γιὰ νὰ δημιουργήσουμε λοιπόν μιὰν ἀτμόσφαιρα αἰσθητικῆς πανδαισίας κι ἔτσι 
νὰ γίνουν περισσότερο ψηλαφητὰ αὐτὰ ποὺ θὰ ἐκτεθοῦν παρακάτω, θὰ 
παραθέσουμε μερικὰ τουρκικὰ ποιήματα σὲ πρόχειρη μετάφραση:

«Ἡ Ρούμελη ἔχει βουνά.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶναι. Τώρα κλαίει!
Μήν κλαῖς φτωχὴ πατρίδα.
Ἐμεῖς πάλι θὰ ἔλθουμε, πίστεψὲ το!»

Τὸ ποίημα αὐτὸ δημοσιεύθηκε σὲ τουρκικὸ περιοδικὸ τὸ 1979 
(Türk Dünyasi Araştirmalari Dergisi, Istambul, 2/1979, σ. 84). 
Ἡ βεβαιότητα τοῦ θὰ «ἔλθουμε» ἐκπηγάζει ἀπὸ τὸ «τρόπαιο» ποὺ φροντίσαμε 
μὲ τὶς δικὲς μας φαγωμάρες νὰ τοὺς ἐξασφαλίσουμε στὴν Κύπρο. 
Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἡμερῶν τῆς εἰσβολῆς ὁ τουρκοκυπριακὸς σταθμὸς «Μπαϊρὰκ» μετέδιδε συνεχῶς τὸ μελοποιημένο ποίημα τὸ «Μῖσος». 

Ἀντιγράφω:

«’Εφόσον ὑπάρχει στὸν κόσμο ὁ πρόστυχος Ἕλληνας,
μὰ τὸν Ἀλλὰχ δὲν μοῦ φεύγει αὐτὸ τὸ μῖσος.
Ὅσο στέκομαι καὶ τὸν βλέπω ἀπέναντί μου
σὰν σκυλί,
μὰ τὸν Ἀλλὰχ δὲν μοῦ φεύγει αὐτὸ τὸ μῖσος.
Χίλια κεφάλια ἀπὸ Γκιαούρηδες δὲν μποροῦν
νὰ ξεπλύνουν αὐτὸ τὸ μῖσος...»!

Καὶ ἕνα τρίτο ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 1988 ὑπὸ τὸν τίτλο: 
«Ἔσο ἕτοιμον, τουρκικὸ ἔθνος»:

«Τὸ Ἰρὰν καὶ τὸ Ἰράκ κτυπιοῦνται
Οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Βούλγαροι ξύνονται
Ἡ Συρία καὶ ἡ Λιβύη φιλονικοῦν
Οἱ Τοῦρκοι ἄγρυπνοι ἄς κρατηθοῦν...».

Τοῦτο τὸ τρίτο ποίημα ἐκφράζει τὴν κλασικὴ τουρκικὴ τακτικὴ τοῦ «γιαβάς, γιαβάς» 
(=σιγὰ-σιγὰ). Δὲν εἶναι ὅτι ὁ χρόνος δουλεύει γι’ αὐτοὺς. 
Ἁπλῶς ἐμεῖς, Ἕλληνες καὶ λοιποὶ γείτονὲς τους, δουλεύουμε, λόγῳ πολιτικῆς μυωπίας, 
γι’ αὐτοὺς. Ἡ Τουρκία μετὰ τὴν ἐπιτυχία της στὴν Κύπρο μεθοδεύει μιὰ στρατηγικὴ 
ποὺ ἀπὸ παλιὰ ἔχω ὀνομάσει «Σύστημα Ξέρξη». 
Ὅπως δηλαδὴ ὁ Ξέρξης ἔφτιαξε γέφυρα στὸν Ἑλλήσποντο γιὰ νὰ διαπεραιώσει 
τὰ «στρατὰ» του καὶ ἀκολούθως ἔκοψε τὴ χερσόνησο τοῦ Ἄθωνος γιὰ νὰ περάσουν ἀκινδύνως τὰ πλοῖα του, τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κάνει καὶ ἡ σημερινὴ Τουρκία. 
«Κτίζει» γέφυρες, πολιτικὲς, θρησκευτικὲς, οἰκονομικὲς πρὸς τοὺς μουσουλμάνους 
τῆς Βαλκανικῆς –καὶ πέραν αὐτῆς–, ἐνῶ μέσῳ ἄλλων γεφυρῶν προωθεῖ τεράστιες 
μᾶζες μουσουλμάνων κάθε λογῆς πρὸς τὰ ἑλληνικὰ νησιὰ καὶ τὰ χερσαῖα ἐδάφη, 
ἔτσι ποὺ νὰ ἀλλὰξει ἡ πληθυσμιακὴ σύνθεση τῆς χώρας μας. 
Μὲ ἄλλα λόγια νὰ ἐπιβάλει ἕναν εἰρηνικὸ ἐκμουσουλμανισμὸ τῆς Ἑλλάδος, 
ποὺ χάρη στὴν ἀνθρωπιστικὴ εὐαισθησία μας καὶ στὴν ὕποπτη δράση 
κάποιων Μ.Κ.Ο. καὶ τῶν λεγόμενων «ἀλληλεγγύων», εἶναι καλοδεχούμενος. 
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅπως ἔγινε μὲ τὸ κόψιμο τοῦ Ἄθωνος, κόβει τὶς γέφυρες ποὺ 
συνδέουν τοὺς χριστιανικοὺς πληθυσμούς τῆς Βαλκανικῆς. 
Καὶ ὅλα αὐτὰ ὄχι κρυφὰ, ἀλλὰ φανερὰ. 
Ἀντιγράφω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο 
«Τὸ γεγονὸς τῆς Κύπρου καὶ τὰ παρασκήνιὰ του», τοῦ γνωστοῦ κάποτε 
ἀρθρογράφου τῆς «Χουριέτ», τοῦ Χικμέτ Μπούλ:

«Ἡ Ἑλλάδα νὰ σκάσει καὶ νὰ πλαντάξει. 
Ἡ Τουρκία στὸ πρόβλημα τῆς ἠπειρωτικῆς ὑφαλο¬κρηπίδας τοῦ Αἰγαίου θὰ 
πετύχει ὁπωσδήποτε μιὰ μέρα τὴ νίκη, ὅπως τὴν πέτυχε στὴν Κύπρο. 
Ἀλλὰ ἡ τουρκοελληνικὴ διαμάχη δὲν θὰ ἔχει τελειώσει. 
Γιατὶ στὸ μεταξύ ὑπάρχει ἕνα ἄλλο ἀκανθῶδες πρόβλημα, 
ποὺ λέγεται Δυτικὴ Θράκη» (σ. 206).

Ἡ Τουρκία δὲν θὰ ἡσυχάσει, ἄν δὲν πάρει τὴν Δυτ. Θράκη. 
Στρατιωτικὰ δὲν τὸ μπορεῖ. 
Τὶ προσμένει; Νὰ τὴν προσφέρουμε ἐμεῖς μὲ μιὰ ἐσωτερικὴ ἀναταραχὴ. 
Συχνὰ ἔχουμε γράψει: «Ρωμαίικος καβγάς, τούρκικος χαλβάς». 
Αὐτὸν τὸν χαλβὰ ἡ γείτων χώρα προσδοκᾶ.

Kontra, 2/1/18

Σαράντος Ι. Καργάκος

φωτό τίτλου από i-rena