EΙδαμε στὸ προηγούμενο ἄρθρο (βλ. http://i-rena.blogspot.gr/2018/01/bl)
τὴν τουρκικὴ στρατηγικὴ ἐναντίον τῆς χώρας μας, μιὰ στρατηγικὴ ποὺ ὀνόμασα
«Σύστημα Ξέρξη». Δηλαδὴ,
ὅπως ὁ Ξέρξης γεφύρωσε τὸν Ἑλλήσποντο γιὰ νὰ περάσει στὴν Εὐρὼπη
μὲ τὸ στρατό σου, ὅμοια καὶ ἡ Τουρκία προσπαθεῖ νὰ βάλει μὲ ποικίλες «γέφυρες»
τὸ πόδι της στὴν Ἑλλάδα καὶ κατὰ προτίμηση στὴν Δυτ. Θράκη.
Τὶς πάγιες πολιτικὲς θέσεις καὶ σκέψεις τῶν Τούρκων ἐξέφρασε μὲ σαφήνεια
στὴν ἐφημερίδα «Tercüman» στὶς 19 Φεβρουαρίου 1988 ὁ τότε ὑπουργὸς
τῶν Ἐξωτερικῶν καὶ μετέπειτα πρωθυπουργὸς Μεσούτ Γιλμάζ:
«Μόνο μὲ τὴν ἔνταξη τῆς Δυτικῆς Θράκης ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς τουρκικῆς
ἐπικρατείας θὰ μπορέσει ἡ Τουρκία νὰ ἀποκτήσει ἕνα στέρεο στοιχεῖο ἀσφαλείας
στὰ Βαλκάνια.
Τὰ σημερινὰ ἐδάφη τῆς Τουρκίας στὴ Θράκη εἶναι ἀνεπαρκῆ» (Παῦλος Χιδίρογλου:
«Ἡ σχέση τῆς Τουρκίας μὲ τὰ Βαλκάνια»,
ἔκδ. Ἱδρύματος Γουλανδρῆ - Χόρν», 1993, σ. 38). Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανείς ὅτι
τὸ κατεχόμενο ἀπὸ τοὺς Τούρκους κομμάτι τῆς Θράκης εἶναι τριπλάσιο ἀπὸ αὐτὸ
τῆς Ἑλλάδος καὶ ὅμως δὲν τὴν φθάνει! Δὲν νιώθει ἀσφαλὴς!
τὴν τουρκικὴ στρατηγικὴ ἐναντίον τῆς χώρας μας, μιὰ στρατηγικὴ ποὺ ὀνόμασα
«Σύστημα Ξέρξη». Δηλαδὴ,
ὅπως ὁ Ξέρξης γεφύρωσε τὸν Ἑλλήσποντο γιὰ νὰ περάσει στὴν Εὐρὼπη
μὲ τὸ στρατό σου, ὅμοια καὶ ἡ Τουρκία προσπαθεῖ νὰ βάλει μὲ ποικίλες «γέφυρες»
τὸ πόδι της στὴν Ἑλλάδα καὶ κατὰ προτίμηση στὴν Δυτ. Θράκη.
Τὶς πάγιες πολιτικὲς θέσεις καὶ σκέψεις τῶν Τούρκων ἐξέφρασε μὲ σαφήνεια
στὴν ἐφημερίδα «Tercüman» στὶς 19 Φεβρουαρίου 1988 ὁ τότε ὑπουργὸς
τῶν Ἐξωτερικῶν καὶ μετέπειτα πρωθυπουργὸς Μεσούτ Γιλμάζ:
«Μόνο μὲ τὴν ἔνταξη τῆς Δυτικῆς Θράκης ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς τουρκικῆς
ἐπικρατείας θὰ μπορέσει ἡ Τουρκία νὰ ἀποκτήσει ἕνα στέρεο στοιχεῖο ἀσφαλείας
στὰ Βαλκάνια.
Τὰ σημερινὰ ἐδάφη τῆς Τουρκίας στὴ Θράκη εἶναι ἀνεπαρκῆ» (Παῦλος Χιδίρογλου:
«Ἡ σχέση τῆς Τουρκίας μὲ τὰ Βαλκάνια»,
ἔκδ. Ἱδρύματος Γουλανδρῆ - Χόρν», 1993, σ. 38). Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανείς ὅτι
τὸ κατεχόμενο ἀπὸ τοὺς Τούρκους κομμάτι τῆς Θράκης εἶναι τριπλάσιο ἀπὸ αὐτὸ
τῆς Ἑλλάδος καὶ ὅμως δὲν τὴν φθάνει! Δὲν νιώθει ἀσφαλὴς!
Πολλοί μιλοῦν γιὰ ἰσλαμικὸ τόξο μέσα στὸν βαλκανικὸ χῶρο.
Οἱ Τοῦρκοι βλέπουν τοὺς μουσουλμάνους ποὺ εἶναι διεσπαρμένοι μέσα στὴν
Βαλκανικὴ σὰν κρίκους μιᾶς σπασμένης ἁλυσίδας, οἱ ὁποῖοι κρίκοι πρέπει νὰ
ἐνωθοῦν μὲ τὴν Μητέρα Πατρίδα.
Ἰδοὺ τὶ ἀκόμη ἐδήλωσε ὁ μακαρίτης ἄλλοτε Πρόεδρος τῆς Τουρκίας
Τουργκούτ Ὀζάλ στὴν ἐφημερίδα Günaydin στὶς 22 Σεπτεμβρίου 1992:
Οἱ Τοῦρκοι βλέπουν τοὺς μουσουλμάνους ποὺ εἶναι διεσπαρμένοι μέσα στὴν
Βαλκανικὴ σὰν κρίκους μιᾶς σπασμένης ἁλυσίδας, οἱ ὁποῖοι κρίκοι πρέπει νὰ
ἐνωθοῦν μὲ τὴν Μητέρα Πατρίδα.
Ἰδοὺ τὶ ἀκόμη ἐδήλωσε ὁ μακαρίτης ἄλλοτε Πρόεδρος τῆς Τουρκίας
Τουργκούτ Ὀζάλ στὴν ἐφημερίδα Günaydin στὶς 22 Σεπτεμβρίου 1992:
«Μὲ τὸν κρίκο αὐτὸ συνδέονται καὶ οἱ Τοῦρκοι τῆς περιοχῆς τῆς Ἀλβανίας,
Βοσνίας-Ἐρζεγοβίνης, Μακεδονίας (Σημ. Σ.Ι.Κ.: ἐννοεῖ τὴν περιοχὴ τῶν Σκοπίων),
τοῦ Κοσσυφοπεδίου ὡς καὶ οἱ μὴ Τοῦρκοι μουσουλμάνοι (...).
Αἰσθανόμαστε σὲ μέγιστο βαθμὸ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ἡσυχία καὶ τὴν εὐημερία
τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν» (Χιδίρογλου, ὅπως π., σ. 16).
Βοσνίας-Ἐρζεγοβίνης, Μακεδονίας (Σημ. Σ.Ι.Κ.: ἐννοεῖ τὴν περιοχὴ τῶν Σκοπίων),
τοῦ Κοσσυφοπεδίου ὡς καὶ οἱ μὴ Τοῦρκοι μουσουλμάνοι (...).
Αἰσθανόμαστε σὲ μέγιστο βαθμὸ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ἡσυχία καὶ τὴν εὐημερία
τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν» (Χιδίρογλου, ὅπως π., σ. 16).
Οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ ἐτῶν δημιουργοῦσαν συλλόγους «προσφύγων» στὴ χώρα τους
καὶ μέσῳ αὐτῶν προωθοῦσαν καὶ προωθοῦν μιὰ πολιτικὴ «ἰρρεντετισμοῦ»
(=ἀλυτρωτισμοῦ), μιὰ πολιτικὴ ποὺ ἐκφράζεται γλαφυρὰ μὲ τὸ στίχο ποὺ
δημοσιεύθηκε σὲ τουρκικὸ περιοδικὸ τὸ 1987:
«Μιὰ μέρα ὁ κόσμος τῶν Τούρκων αἰχμαλώτων θὰ λυτρωθεῖ»
(στοῦ Χιδίρογλου, ὅπ. π. σ. 21). Εἰδικώτερα, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ κομμάτι τῆς
Θράκης ποὺ ἔχει ἀπομείνει σ’ ἐμᾶς, τὸ τουρκικὸ περιοδικὸ Bati Trakya
(τ.136/1978, σσ. 6-7) γράφει τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικὰ:
«Ἡ ἴδρυση ἀνεξάρτητου κράτους τῆς Δυτ. Θράκης καθίσταται ἀναγκαία
ἐξ αἰτίας τῶν γαιοεθνικῶν συνθηκῶν στὰ Βαλκάνια».
Καὶ μπορεῖ τυπικὰ οἱ Τοῦρκοι νὰ μὴν πέτυχαν νὰ δημιουργὴσουν τὸ ἀνεξάρτητο
κράτος τῆς Δυτ. Θράκης, ὡστόσο, χάρη στὴ βλακώδη πολιτικὴ τῶν Δυτικῶν, δημιουργήθηκαν στὸ χῶρο τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Γιουγκοσλαβίας δύο ἤ τρία
μουσουλμανικὰ κρατίδια, ποὺ εἶναι ὑπὸ τὴν προστατευτικὴ ὀμπρέλλα τῆς Τουρκίας.
καὶ μέσῳ αὐτῶν προωθοῦσαν καὶ προωθοῦν μιὰ πολιτικὴ «ἰρρεντετισμοῦ»
(=ἀλυτρωτισμοῦ), μιὰ πολιτικὴ ποὺ ἐκφράζεται γλαφυρὰ μὲ τὸ στίχο ποὺ
δημοσιεύθηκε σὲ τουρκικὸ περιοδικὸ τὸ 1987:
«Μιὰ μέρα ὁ κόσμος τῶν Τούρκων αἰχμαλώτων θὰ λυτρωθεῖ»
(στοῦ Χιδίρογλου, ὅπ. π. σ. 21). Εἰδικώτερα, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ κομμάτι τῆς
Θράκης ποὺ ἔχει ἀπομείνει σ’ ἐμᾶς, τὸ τουρκικὸ περιοδικὸ Bati Trakya
(τ.136/1978, σσ. 6-7) γράφει τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικὰ:
«Ἡ ἴδρυση ἀνεξάρτητου κράτους τῆς Δυτ. Θράκης καθίσταται ἀναγκαία
ἐξ αἰτίας τῶν γαιοεθνικῶν συνθηκῶν στὰ Βαλκάνια».
Καὶ μπορεῖ τυπικὰ οἱ Τοῦρκοι νὰ μὴν πέτυχαν νὰ δημιουργὴσουν τὸ ἀνεξάρτητο
κράτος τῆς Δυτ. Θράκης, ὡστόσο, χάρη στὴ βλακώδη πολιτικὴ τῶν Δυτικῶν, δημιουργήθηκαν στὸ χῶρο τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Γιουγκοσλαβίας δύο ἤ τρία
μουσουλμανικὰ κρατίδια, ποὺ εἶναι ὑπὸ τὴν προστατευτικὴ ὀμπρέλλα τῆς Τουρκίας.
Πολλοὶ ἀνίδεοι Ἀντιοχεῖς πιστεύουν ὅτι τὸ Σκοπιανὸ μόρφωμα εἶναι καρπὸς
τοῦ Τιτοϊκοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ. Κάποτε ναὶ, σήμερα ὄχι.
Γιὰ τὸ κάποτε ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ προστρέξει στὸ βιβλίο μου
«Ἀπὸ τὸ Μακεδονικὸ Ζήτημα στὴ Σκοπιανὴ Ἐμπλοκὴ» ποὺ ἐκδόθηκε ἀπὸ
τὸν οἴκο Gutenberg τὸ 1992. Ἄς σταθοῦμε ὅμως στὸ σήμερα.
Τὸ σκοπιανὸ ζήτημα, πέρα ἀπὸ τὴν ἀμερικανικὴ ἀνάμειξη (οἱ ΗΠΑ ἔχουν μιὰ
μεγάλη βάση στὸ ἔδαφος τῶν Σκοπίων) εἶναι ἀπότοκος τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς
τῆς Τουρκίας. Τὸ Σκοπιανὸ πῆρε ἄλλη μορφὴ, ἀφ’ ὅτου ἀπὸ τὸ 1986 ἄρχισε νὰ
λειτουργεῖ τὸ «Λεκτοράτο Μακεδονικῆς Γλώσσας» στὸ πανεπιστήμιο τῆς ΚΠόλεως
μὲ 74 ἀρχικὰ φοιτητὲς. Στὸ ὑπ’ ἀριθμ. 20.233 φύλλο τῆς Ἐφημερίδας τῆς
Κυβερνήσεως τῆς Τουρκίας τῆς 26ης Ἰουλίου 1989 δημοσιεύεται ὁ κανονισμὸς
τῆς νέας σχολῆς καὶ γίνεται ἀναφορὰ σὲ δημιουργία ἕδρας «Μακεδονικῆς γλώσσας
καὶ λογοτεχνίας», ὑπαγομένης στὸ «Τμῆμα Δυτικῶν Γλωσσῶν καὶ Λογοτεχνίας».
Στὸ τμῆμα αὐτὸ ὑπάγεται καὶ ἡ ἀρτισύστατη ἕδρα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας,
μέσῳ τῆς ὁποίας προβάλλονται λογοτέχνες, ποὺ εἶναι ὑμνητὲς τῆς
«ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας».
Ἔτσι μέσα στὸ χῶρο μωροφιλόδοξων λογοτεχνῶν μας καλλιεργεῖται ἕνας
φιλοτουρκισμὸς, ἐν ὀνόματι βέβαια τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν λαῶν,
ἕνας φιλοτουρκισμὸς ποὺ γίνεται ἐντονώτερος χάρη στὴν παροχὴ βραβείων,
ὅπως τὸ κάποτε «Βραβεῖο Ἰπεκτσί», μέσῳ προσκλήσεων σὲ συνέδρια
καὶ –φυσικὰ– μέσῳ μεταφράσεων ἔργων τους στὴν τουρκικὴ.
Θὰ ἦταν δυσάρεστο νὰ ὑπαινιχθῶ τὴ διοχέτευση ἄλλων παροχῶν.
Ὡστόσο, εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ὑπαινιχθῶ τοῦτο τὸ φαινόμενο:
Πάμπολλοι, δῆθεν διανοητὲς καὶ μελετητὲς, ἀνακάλυψαν ὀψίμως τὰ φρικτὰ
ἐγκλήματα ποὺ ἔκαναν οἱ Ἕλληνες εἰς βάρος τῶν Τούρκων κατὰ τὴν
Ἐπανάσταση τοῦ 1821, κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους καὶ κατὰ τὸν
Μικρασιατικὸ πόλεμο.
Ὡς πρὸς τὸν τελευταῖο ἕνα θὰ πῶ: Ἄν ἡ εὐγενὴς Ἑλληνικὴ στρατιωτικὴ ἡγεσία
εἶχε τὸ ἦθος τοῦ Κεμάλ, ὁ πόλεμος θὰ εἶχε κερδηθεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ἐντὸς ἑξαμήνου.
τοῦ Τιτοϊκοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ. Κάποτε ναὶ, σήμερα ὄχι.
Γιὰ τὸ κάποτε ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ προστρέξει στὸ βιβλίο μου
«Ἀπὸ τὸ Μακεδονικὸ Ζήτημα στὴ Σκοπιανὴ Ἐμπλοκὴ» ποὺ ἐκδόθηκε ἀπὸ
τὸν οἴκο Gutenberg τὸ 1992. Ἄς σταθοῦμε ὅμως στὸ σήμερα.
Τὸ σκοπιανὸ ζήτημα, πέρα ἀπὸ τὴν ἀμερικανικὴ ἀνάμειξη (οἱ ΗΠΑ ἔχουν μιὰ
μεγάλη βάση στὸ ἔδαφος τῶν Σκοπίων) εἶναι ἀπότοκος τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς
τῆς Τουρκίας. Τὸ Σκοπιανὸ πῆρε ἄλλη μορφὴ, ἀφ’ ὅτου ἀπὸ τὸ 1986 ἄρχισε νὰ
λειτουργεῖ τὸ «Λεκτοράτο Μακεδονικῆς Γλώσσας» στὸ πανεπιστήμιο τῆς ΚΠόλεως
μὲ 74 ἀρχικὰ φοιτητὲς. Στὸ ὑπ’ ἀριθμ. 20.233 φύλλο τῆς Ἐφημερίδας τῆς
Κυβερνήσεως τῆς Τουρκίας τῆς 26ης Ἰουλίου 1989 δημοσιεύεται ὁ κανονισμὸς
τῆς νέας σχολῆς καὶ γίνεται ἀναφορὰ σὲ δημιουργία ἕδρας «Μακεδονικῆς γλώσσας
καὶ λογοτεχνίας», ὑπαγομένης στὸ «Τμῆμα Δυτικῶν Γλωσσῶν καὶ Λογοτεχνίας».
Στὸ τμῆμα αὐτὸ ὑπάγεται καὶ ἡ ἀρτισύστατη ἕδρα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας,
μέσῳ τῆς ὁποίας προβάλλονται λογοτέχνες, ποὺ εἶναι ὑμνητὲς τῆς
«ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας».
Ἔτσι μέσα στὸ χῶρο μωροφιλόδοξων λογοτεχνῶν μας καλλιεργεῖται ἕνας
φιλοτουρκισμὸς, ἐν ὀνόματι βέβαια τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν λαῶν,
ἕνας φιλοτουρκισμὸς ποὺ γίνεται ἐντονώτερος χάρη στὴν παροχὴ βραβείων,
ὅπως τὸ κάποτε «Βραβεῖο Ἰπεκτσί», μέσῳ προσκλήσεων σὲ συνέδρια
καὶ –φυσικὰ– μέσῳ μεταφράσεων ἔργων τους στὴν τουρκικὴ.
Θὰ ἦταν δυσάρεστο νὰ ὑπαινιχθῶ τὴ διοχέτευση ἄλλων παροχῶν.
Ὡστόσο, εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ὑπαινιχθῶ τοῦτο τὸ φαινόμενο:
Πάμπολλοι, δῆθεν διανοητὲς καὶ μελετητὲς, ἀνακάλυψαν ὀψίμως τὰ φρικτὰ
ἐγκλήματα ποὺ ἔκαναν οἱ Ἕλληνες εἰς βάρος τῶν Τούρκων κατὰ τὴν
Ἐπανάσταση τοῦ 1821, κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους καὶ κατὰ τὸν
Μικρασιατικὸ πόλεμο.
Ὡς πρὸς τὸν τελευταῖο ἕνα θὰ πῶ: Ἄν ἡ εὐγενὴς Ἑλληνικὴ στρατιωτικὴ ἡγεσία
εἶχε τὸ ἦθος τοῦ Κεμάλ, ὁ πόλεμος θὰ εἶχε κερδηθεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ἐντὸς ἑξαμήνου.
Σαράντος Ι. Καργάκος
φωτό τίτλου i-rena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου