Μόνο τα φωτάκια έμειναν, απο τον στολισμό των Χριστουγέννων,
παρατημένα και αναμένα, εκεί κάπου σε μιά γωνιά του σαλονιού.
Και ο μήνας έχει έννιά.
Τα χρήματα του μήνα φαγώθηκαν ήδη, και οι μισοί λογαριασμοί,
έχουν μείνει απλήρωτοι.
Και το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να κοιτώ τα αναμένα φωτάκια,
περιμένοντας το θαύμα...
Γιατί τους λογαρισμούς της ζωής μας, έτσι που έγινε πιά, μόνο ενα θαύμα
μπορεί να τους εξοφλήσει... Από μήνα σε μήνα, απο θαύμα σε θαύμα...
Ετσι περνάει ο καιρός... Το ημερολόγιο έχει τις σελίδες του άσπρες και κενές..
τίποτα δεν τις κάνει πιά ενδιαφέρουσες..
Κανένα ραντεβού, καμμιά εκδήλωση, τίποτα...
Και τα μάτια και το μυαλό, κοιτούν απο το πρωί αμέσως μετά τον καφέ, το κενό.
Μέχρι να βραδιάσει και να κλείσουν κουρασμένα και να φεθούν στον ύπνο.
Και η επόμενη μέρα ξημερώνει ίδια.
Ανοίγεις τα μάτια το πρωί, κοιτάς το ρολόι, και τα ξανακλείνεις.
Να περάσουν ακόμα δυο τρεις ώρες.Για να φανεί, λιγότερο επώδυνη
η υπόλοιπη μέρα.
Μέρες του τίποτα. Μέρες του πουθενά, Μέρες του κανένας...
Μπροστά στον υπολογιστή, να καταθέτης τις σκέψεις σου, αφού πιά, μόνο
αυτός σε ακούει πρόθυμα.
Το τηλέφωνο χτυπάει σπάνια, και απο τις φορές που χτυπάει, οι μισές είναι
για διαφημίσεις και οι άλλες για οφειλές...
Δεν το απαντώ.
Ποιός ο λόγος;
Τυπικές ανταλλαγές του "χαθήκαμε" και " να βρεθούμε", μέσα απο το ΦΒ,
και οι ώρες κυλούν μαρτυρικά...
Ο καφές γουλιά γουλιά, για να κρατήσει μέχρι το απόγευμα.
Και τα πουράκια μετρημένα και αυτά.
Γυρίζω στην μετάφρασή μου, ανόρεχτα.
Δουλειά που πρέπει να γίνει... που θα πληρωθεί αν πληρωθεί, κάποια στιγμή, όταν...
Τα γράφεις αυτά; Πρέπει να τα γράφεις!
Τι να γράψω; τι να πω;
Αυτή είναι η ζωή μου. Δεν είναι τίποτα σημαντικό.
Ετσι ζουν χιλιάδες άνθρωποι σαν και μένα πιά.
Όποιος και το διαβάσει, δεν του λέω τίποτα καινούργιο.
Ούτε τίποτα σημαντικό.Μάλλον και την δική του ζωή περιγράφω.
Αυτά,
καλό μεσημέρι,
ο καιρός είναι νοτιάς, έξω έχει μια χλιαρή λιακάδα
και σήμερα ο μήνας έχεις εννιά....
Τ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου