...o μόνος τρόπος να ζεις στο παρόν είναι να μην έχεις προσκολλήσεις στο μέλλον.

...οι τρύπιες κάλτσες
Ο μόνος τρόπος να μην φοράς τρύπιες κάλτσες είναι να τις πετάς.
Ακόμα κι αν τις μαντάρεις, το πόδι σου το νιώθει.
Ο μόνος τρόπος να τακτοποιήσεις είναι να πετάξεις τα άχρηστα. 
Ακόμα κι αν τα αποθηκεύσεις, πιάνουν χώρο.
Ο μόνος τρόπος να ζεις στο παρόν είναι να μην έχεις προσκολλήσεις στο παρελθόν.

Ακόμα κι αν μαντάρεις τις "τρύπιες κάλτσες" των γεγονότων του παρελθόντος, 

κατά κανόνα φέρουν μαζί τους τον πόνο, τη φόρτιση.

Ακόμα κι αν αποθηκεύσεις τα "άχρηστα" του παρελθόντος, εξακολουθούν να 

βαραίνουν το χώρο του μυαλού σου.

Ο μόνος τρόπος να ζεις στο παρόν είναι να μην έχεις 
προσκολλήσεις στο μέλλον.

Ακόμα κι αν οι προσδοκίες του μέλλοντος φαίνονται ως απλές σκέψεις, σε 

αποσπούν από τη χαρά του παρόντος.

Τελικά, μόνο το παρόν υπάρχει!
Το παρελθόν ποτέ δεν υπήρξε, παρά μόνο ως παρόν που πέρασε. 
Το μέλλον ποτέ δεν θα υπάρξει παρά μόνο ως επόμενο παρόν.

Το παρόν είναι ένα ασανσέρ που συνεχώς ανεβαίνει, ένα όχημα που συνεχώς
κινείται, μια γη που συνεχώς περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και τους γαλαξίες.
Ανέκαθεν και για πάντα ήσουνα μέσα στο ασανσέρ ανά πάσα στιγμή,
μέσα στο όχημα την κάθε στιγμή, πάνω στη Γη συνεχώς και αδιαλείπτως.

Όποιος καταφέρνει να βιώνει το παρόν έχει την ευκαιρία, αν θέλει, 

να απαλλαγεί από τις προσκολλήσεις του που τον κάνουν να βιώνει 

είτε ψευτοχαρά είτε πραγματική λύπη.

Γιατί μόνο όταν ζεις εδώ στο παρόν μπορείς να αποπροσκολληθείς. 

Πως μπορείς να αποπροσκολληθείς από ένα φάντασμα του παρελθόντος 
ή από μια προσδοκία του μέλλοντος αν δεν την πολεμήσεις σε πραγματικό 
χρόνο στο ριγκ του παρόντος;

Κατά τον ίδιο τρόπο, πως μπορείς να ξεχρεώσεις το Κάρμα/Πεπρωμένο σου 
αν δεν το βιώσεις στην παρούσα επίγεια ζωή;

Η αποπροσκόλληση απαιτεί να υπερβείς τη διανοητική ψευτοχαρά και
τη διανοητική λύπη.
Προϋποθέτει να πάψεις να λες "Εγώ", "δικά μου", "τα τραύματα μου",
"τα όνειρα μου", "η σύντροφος μου", "τα παιδιά μου",
"οι φίλοι μου και οι εχθροί μου", "οι φόβοι μου", "τα θέλω μου".
Τελικά η αποπροσκόλληση δεν έχει να κάνει με πράγματα, ανθρώπους, ιδέες,
θέλω και σκέψεις. Έχει να κάνει με αποπροσκόλληση από το Εγώ, από την
ατομικότητα, από σένα τον ίδιο, από το χαρακτήρα σου, από την
προσωπικότητα σου που δεν είναι παρά ο Εξωτερικός σου Εαυτός.
Αυτός ο εαυτός δεν είναι παρά οι δαίμονες του Κάρμα/Πεπρωμένου σου
που σε εμποδίζουν να ανακαλύψεις τον πραγματικό σου εαυτό,
τον Εσωτερικό σου Εαυτό, που πλέον δεν είναι εαυτός αλλά μια σταγόνα
από το Όλον.
Και συ νομίζεις ότι εσύ δεν είσαι παρά ο εαυτός σου, γι' αυτό και χάνεις
τον Παράδεισο του Όλου μένοντας προσκολλημένος στην Κόλαση του Εγώ!