...ανέβαινα τα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου ...

...χθές το βράδυ...παίζοντας μ’ενα συννεφιασμένο φεγγάρι...
Κρατούσα μια ομπρέλα...Με πλησιάζει ένας νεαρός...από αυτούς που
όταν νυχτώνει αναζητούν τ’ασημια της νύχτας....
Με ρώτησε αν είμαι αστυνομικός...και μου ζήτησε κάτι που φορούσα στο λαιμό...
Μια χαλαζία χαντρα...που είχα βρει στην θάλασσα...
Θέλω μου είπε να πάω στην Αίγυπτο...και θέλω ένα φυλαχτό...
Ενοιωσα πως ταξίδεψα μαζί του...Προσπάθησα να καταλάβω...Δεν μπόρεσα...
Ήμουν στο δικό μου ταξίδι....Του είπα να προσέχει...
Τα ταξίδια του μυαλού...και τα εισητήρια της επιστροφής...
Προχώρησα προς το μικρό θέατρο ....που θα έβλεπα ένα μιούζικαλ...
από μια ομάδα νέων ηθοποιών...Ισως ερασιτεχνών...
Μην κοιτάς το φεγγάρι...Μια καταπληκτική παράσταση...με την φρεσκάδα 
των νέων...Ένα ταξίδι στην αθλιότητα της ζωής....που παραμερίζει το όνειρο...
Και κατεβαίνοντας τα σκαλάκια...έψαχνα τον νεαρο...
Το φεγγάρι έδειχνε βροχή...Κάπου είδα ένα λουλούδι...Από αυτα που φέρνει 
η Άνοιξη...Έλυσα το φυλαχτό μου και το άφησα εκεί...
Σκέφτηκα πως μπορεί να το βρει ο νεαρός...
...αλλά ήθελα να του πω Καλή τύχη....Και να του δώσω κι’ενα φιλί...
Xaris Kanellakopoulos