Τον τελευταίο ένα-ενάμισι χρόνο έπινα γύρω στα δυο μπουκάλια λευκό κρασί την ημέρα.
Ξεκινώντας με το πρώτο ποτήρι γύρω στις 5 το απόγευμα, το πήγαινα σερί ως το βράδυ, ακόμα κι όταν αράζαμε σπίτι, και κανείς άλλος δεν έπινε.
Άμα βγαίναμε δε, ήμουν ικανός να πλακωθώ απ' τις 2 το μεσημέρι - κατάλαβες.
Επειδή πίνω πάρα πολύ νερό (κοντά 10 λίτρα τη μέρα), δε μεθούσα.
Απλώς το βράδυ έπεφτα και ξεραινόμουνα, ροχαλίζοντας θηριωδώς και κάνοντας
ύπνο βαρύ, που δε με χόρταινε ούτε κι όταν έκλεινα οχτάωρο.
Ήξερα ότι έπινα τα κέρατά μου, αλλά δε μ' ένοιαζε.
Αφού δεν είχε επίδραση στα φάρμακα που παίρνω, κι αφού το άντεχε
ο οργανισμός μου, ΓΙΟΛΟ.
Όλα αυτά, μέχρι πριν μια βδομάδα.
Τότε, ξαφνικά - έτσι, επειδή μου τη βάρεσε ένα πρωί - αποφάσισα ότι αρκετά
είχα κάψει τα σκώτια μου, κι ότι εφεξής θα πίνω στο σπίτι μόνο 2 ποτήρια κρασί
τη μέρα, κι άντε 3-4 συνολικά αν τύχει να βγούμε.
Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα (δεν είναι άλλωστε να πεις ότι το 'κοψα μαχαίρι),
και δεν περίμενα να νιώσω και καμιά διαφορά για να 'μαι ειλικρινής.
είχα κάψει τα σκώτια μου, κι ότι εφεξής θα πίνω στο σπίτι μόνο 2 ποτήρια κρασί
τη μέρα, κι άντε 3-4 συνολικά αν τύχει να βγούμε.
Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα (δεν είναι άλλωστε να πεις ότι το 'κοψα μαχαίρι),
και δεν περίμενα να νιώσω και καμιά διαφορά για να 'μαι ειλικρινής.
Κι όμως, ήδη εδώ και 5-6 μέρες, μπορώ και διαβάζω το βράδυ (κάτι που ήταν
αδύνατον τον περασμένο χρόνο) και κάνω απείρως καλύτερο ύπνο: με 6 ωρίτσες
είμαι φρεσκαδούρα.
Επίσης, το ροχαλητό μου περιορίστηκε, σαν να ξεπρήστηκα κομμάτι (ξέρετε, αυτό
το πρώτο κιλό που φεύγει εύκολα), κι επιπλέον, το πιο εντυπωσιακό: πλέον,
στο τρίτο ποτήρι, το κρασί με βαράει - κάτι τόσο απίστευτο με τα τάνκερ που κατέβαζα,
ώστε το γράφω για να το χωνέψω κι ο ίδιος.
αδύνατον τον περασμένο χρόνο) και κάνω απείρως καλύτερο ύπνο: με 6 ωρίτσες
είμαι φρεσκαδούρα.
Επίσης, το ροχαλητό μου περιορίστηκε, σαν να ξεπρήστηκα κομμάτι (ξέρετε, αυτό
το πρώτο κιλό που φεύγει εύκολα), κι επιπλέον, το πιο εντυπωσιακό: πλέον,
στο τρίτο ποτήρι, το κρασί με βαράει - κάτι τόσο απίστευτο με τα τάνκερ που κατέβαζα,
ώστε το γράφω για να το χωνέψω κι ο ίδιος.
Δεν πρόκειται βέβαια για καμιά σπουδαία ιστορία ηρωισμού - κάθε άλλο.
Κι ο αλκοολισμός, διαγνωσμένος και μη, είναι μάστιγα στα μήκη και τα πλάτη
της ανθρωπότητας - όπως, εννοείται, και στην πατρίδα μας.
Ο μόνος λόγος γι' αυτές τις αράδες, είναι αυτή η κατάπληξη που θέλω να μοιραστώ:
ότι εγώ, ο επί εικοσαετία σχεδόν μπεκρής, που η θέλησή μου είναι λίγο πιο αδύναμη
από παπαρούνα στα 9 μποφόρ, μπορώ κι αρκούμαι στα 2 ποτηράκια, χωρίς να
μου λείπει το παραπάνω.
Σοδίτσα κι άγιος ο Θεός.
Κι ο αλκοολισμός, διαγνωσμένος και μη, είναι μάστιγα στα μήκη και τα πλάτη
της ανθρωπότητας - όπως, εννοείται, και στην πατρίδα μας.
Ο μόνος λόγος γι' αυτές τις αράδες, είναι αυτή η κατάπληξη που θέλω να μοιραστώ:
ότι εγώ, ο επί εικοσαετία σχεδόν μπεκρής, που η θέλησή μου είναι λίγο πιο αδύναμη
από παπαρούνα στα 9 μποφόρ, μπορώ κι αρκούμαι στα 2 ποτηράκια, χωρίς να
μου λείπει το παραπάνω.
Σοδίτσα κι άγιος ο Θεός.
Φαντάσου οι δυνατότεροι από μένα τι μπορούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου