Τι σχέση έχουν τα κύτταρά σας με την αγάπη;
Η βιολογία και ο ρομαντισμός δε μοιάζουν να πηγαίνουν μαζί, όμως σύμφωνα με τον Δρα Bruce Lipton, βιολόγο με ειδικότητα στα βλαστοκύτταρα, συγγραφέα του βιβλίοου “Η Βιολογία της Πίστης” και βραβευμένο με το Βραβείο Ειρήνης Goi 2009, αυτά τα δύο δεν είναι καθόλου άσχετα μεταξύ τους. Ονομάζει αυτό το φαινόμενο “Το Φαινόμενο του Μήνα του Μέλιτος”.
Σχεδόν ο καθένας από εμάς μπορεί να θυμηθεί μία χρονική περίοδο στη ζωή του κατά την οποία ήταν “τρελά ερωτευμένος”. Κατά τη διάρκεια αυτής της χυμώδους περιόδου της ζωής μας, λέει ο Lipton, η αντίληψή μας για τον κόσμο διευρύνεται και τα μάτια μας σπινθηρίζουν από χαρά. Το αίσθημα της στοργής μας δεν περιορίζεται στο σύντροφο που έχουμε επιλέξει. Νιώθουμε μάλλον έρωτα για ολόκληρη τη ζωή, και αυτό είναι κάτι που φαίνεται προς τα έξω.
Παίρνουμε ρίσκα με προθυμία, όπως να δοκιμάζουμε νέα φαγητά, δραστηριότητες και ρούχα. Ακούμε περισσότερο, μοιραζόμαστε περισσότερα και αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στην απόλαυση της ζωής. Ο Lipton γελώντας σατιρίζει το γεγονός ότι πράγματα που μας φαίνονταν εχθρικά μέχρι χθες γίνονται στα μάτια μας επίγειος παράδεισος όταν ερωτευόμαστε. Ούτε καν παρατηρούμε τους επιθετικούς οδηγούς που μας εκνεύριζαν μέχρι χθες. Σήμερα είμαστε δοσμένοι στα όνειρά μας και σε τραγούδια αγάπης.
Όσο και να ακούγεται περίεργο, το κάθε κύτταρό μας ξεχωριστά συμπεριφέρεται σαν ένας μικροσκοπικός άνθρωπος, λέει ο Lipton. Μέσα μας, πενήντα τρισεκατομμύρια μικροσκοπικά κύτταρα με ανθρώπινες ιδιότητες συνεργάζονται μεταξύ τους. Αυτά τα κύτταρα, το ένα στο πλευρό του άλλου, βοηθούν το ένα το άλλο στην εκτέλεση εκατομμυρίων σημαντικών διεργασιών που είναι απαραίτητο να συμβαίνουν ανελλιπώς, όπως είναι, για παράδειγμα, η άντληση αίματος από την καρδιά και η αναπνοή των πνευμόνων. Όταν νιώθουμε ότι αγαπάμε, τότε και τα κύτταρά μας έχουν μέσα τους τη δόνηση της αγάπης. Αυτό ακούγεται πολύ καλό!
Όλα ξεκινούν από το φαινόμενο της ζωής, το οποίο εξ ορισμού έχει να κάνει με την κίνηση, σύμφωνα με τον Lipton. Οι πρωτεΐνες, τα κύρια στοιχεία της ζωής, εύκολα διατάσσονται σε σχηματισμό έργων γλυπτικής που αποτελούνται από οργανικά σύρματα και κινούνται ανταποκρινόμενα σε σήματα που έρχονται από το περιβάλλον. Στην επιφάνεια του κάθε κυττάρου, οι πρωτεΐνες υποδοχής λαμβάνουν τα σήματα από το περιβάλλον, ενώ οι επιτελικές πρωτεΐνες μετατρέπουν αυτά τα σήματα σε δονήσεις, τις οποίες στέλνουν στον εγκέφαλο, όπου γίνεται η ερμηνεία τους, δηλαδή η αποκωδικοποίησή τους. Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να καταλάβει κανείς τη διαφορά του τρόπου κίνησης αυτών των πρωτεϊνών όταν είναι ερωτευμένες και όταν είναι εκνευρισμένες. Έχουμε όλοι βρεθεί κάποτε και στις δύο αυτές καταστάσεις και μπορούμε να τις συγκρίνουμε μεταξύ τους!
Στη δεκαετία του 1980, όταν ο Lipton ανακάλυψε ότι η κυτταρική μεμβράνη είναι ο εγκέφαλος του κυττάρου, η επαναστατική έρευνά του έβγαλε το πόρισμα ότι τα σήματα που έρχονται από το περιβάλλον, είτε αφορούν αγάπη είτε αφορούν άλλα συναισθήματα, παίζουν τον κυριότερο ρόλο στην πρόκληση ασθενειών. Προμήνυσε τη δημιουργία ενός από τα σημαντικότερα σημερινά πεδία μελέτης, την επιστήμη της Επιγενετικής, η οποία ερευνά το πώς οι κυτταρικές χημικές αντιδράσεις “ανοίγουν και κλείνουν το διακόπτη” στα γονίδια.
Έρευνες που έχουν γίνει πάνω σε αυτό το θέμα έχουν δείξει ότι το άγχος, η διατροφή, η συμπεριφορά, οι τοξίνες και άλλοι παράγοντες ενεργοποιούν χημικούς διακόπτες που ρυθμίζουν την έκφραση των γονιδίων. Ο Lipton διευκρινίζει ότι αυτή η νέα περιοχή έρευνας αποκαλύπτει πως οι περιβαλλοντικές επιδράσεις προξενούν ασθένειες σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι τα γονίδια. Λέει ότι πρόσφατες έρευνες πάνω στον καρκίνο έχουν δείξει πως οι γενετικοί παράγονες σχετίζονται με την πρόκληση ασθένειας μόνο στο 10% των περιπτώσεων. Με άλλα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον είναι υπεύθυνος για την υγεία του σώματός μας κατά 90%.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που αναφέρει ο Lipton σχετικά με σύγρονες έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι πρωτεϊνικές δομές μας ενεργοποιούνται πολύ περισσότερο από μη υλικά σήματα παρά από χημικά σήματα. Με άλλα λόγια, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον επιδρά πάνω στην υγεία μας πολύ πιο έντονα από όσο μπορούν να επιδράσουν τα φάρμακα. Συνεπώς, η επιστήμη μάς λέει ότι διαθέτουμε μεγαλύτερη έμφυτη ικανότητα να θεραπεύουμε τις ασθένειες μόνοι μας από την ικανότητα που έχουν τα φάρμακα.
Ο Lipton τονίζει, με έναν τόνο ενθουσιασμού: “Υπέροχα! Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν είναι θύματα των γονιδίων τους όπως νομίζαμε μέχρι τώρα. Μπορούν να αλλάξουν τους τρόπους που αντιλαμβάνονται τα πράγματα και έτσι μπορούν να αλλάξουν και την υγεία τους. Αυτό είναι πραγματικά συνταρακτικό! Η παλαιά βιολογία απέκλειε τη δυνατότητα επιλογής και έλεγχε μόνο το αποτέλεσμα. Όταν λες στους ανθρώπους ότι είναι θύματα, τότε η δύναμή τους ελαττώνεται. Αυτό που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να αλλάξουν τις αντιλήψεις τους, ώστε να μπορούν να αλλάξουν και τα αποτελέσματα των αντιλήψεών τους πάνω στην υγεία τους”.
Ρωτάτε μήπως πώς ακριβώς λειτουργεί όλο αυτό; Το κύτταρο είναι εξ ορισμού ένα “τσιπ”, δηλαδή ένας μικροεπεξεργαστής, μας λέει ο Lipton. Όλες οι μνήμες και οι πεποιθήσεις μας που σχετίζονται με την αντίληψή μας αποθηκεύονται στην κυτταρική μεμβράνη και από εκεί στέλνονται διαρκώς στον εγκέφαλο για ερμηνεία (αποκωδικοποίηση). Ο εγκέφαλος ανταποκρίνεται σε αυτά τα μηνύματα που αποτελούνται από δονήσεις με το να δημιουργεί μία συνοχή μεταξύ της πεποίθησης και της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, όταν τα κύτταρά σας εκπέμπουν σήματα προς τον εγκέφαλο, ο εγκέφαλος εργάζεται επιμελώς για να δημιουργήσει την ίδια χημική πραγματικότητα στο σώμα σας. Συνεπώς, αν πιστεύετε ότι θα αρρωστήσετε, τότε ο εγκέφαλος θα βάλει τα κύτταρά σας να συνεργαστούν μεταξύ τους με σκοπό να κάνει πραγματικότητα αυτήν την πεποίθησή σας. Αντίστοιχα, αν τα κύτταρά σας εκπέμπουν σήματα που δηλώνουν ότι είστε ακμαίοι και υγιείς, τότε και πάλι ο εγκέφαλός σας θα κάνει ό,τι χρειάζεται ώστε να μετατρέψει αυτήν την πεποίθησή σας σε πραγματικότητα.
Αυτή η καθοριστικής σημασίας δύναμη που έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας παρουσιάζεται, λέει ο Lipton, σε μελέτες που ασχολήθηκαν με υιοθετημένα παιδιά που ασθένησαν από καρκίνο με την ίδια συχνότητα όπως και τα θετά αδέλφια τους που μεγάλωσαν στην ίδια οικογένεια, έχοντας όμως διαφορετικά γονίδια. Επιπλέον, ο Lipton αναφέρει ότι “η ιατρική επιστήμη έχει αναγνωρίσει ότι η ασθένεια σπέρνεται στο σώμα στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μας, όταν δηλαδή οι πεποιθήσεις ‘φορτώνονται’ από την οικογένεια στο υποσυνείδητο του παιδιού”. Κατά τη διάρκεια αυτών των έξι ετών, οι εγκέφαλοι των παιδιών λειτουργούν κατά κύριο λόγο στην περιοχή των κυμάτων θήτα, που προξενούν μία κατάσταση υπναγωγίας στον εγκέφαλο. Αυτή η κατάσταση υπνωτισμού εξηγεί για ποιο λόγο τα παιδιά δεν μπορούν πάντα να διακρίνουν τα όρια μεταξύ φαντασίας και αντικειμενικού κόσμου. Καθώς περιφέρονται μέσα στον κόσμο σε κατάσταση ύπνωσης, τα μικρά παιδιά απορροφούν και ενσωματώνουν τις πεποθήσεις των γονέων τους στην υποσυνείδητη μνήμη τους χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς καμία ικανότητα διάκρισης.
Ο Lipton εξηγεί με ποιον ακριβώς τρόπο λειτουργούν αυτές οι υποσυνείδητες καταγραφές, συγκρίνοντάς τες με ένα iPod. Όταν αποκτάς ένα καινούργιο iPod, δεν περιέχει καμία εγγραφή, και έτσι δεν μπορείς να παίξεις καμία μουσική. Όταν κατεβάσεις μερικά τραγούδια στη μνήμη, τότε μπορείς να παίξεις τα αποθηκευμένα τραγούδια. Αυτά είναι τα μόνα που μπορείς να παίξεις. Υπάρχουν πολλές ακόμα επιλογές τραγουδιών, όμως δεν μπορείς να τα παίξεις στο iPod σου, εκτός αν τα κατεβάσεις και αυτά. Κατά τον ίδιο τρόπο, ό,τι έχει εγγραφεί στην υποσυνείδητη μνήμη μας και έχει αποθηκευθεί στα κύτταρά μας είναι η μόνη διαθέσιμη επιλογή που έχουμε όσο αφορά το τι θα ακουστεί και θα ιδωθεί στο σώμα μας. Άλλες επιλογές δεν είναι δυνατές, μέχρι να εγγραφούν ως πεποιθήσεις και αντιλήψεις μέσα στο υποσυνείδητο. Κατά συνέπεια, εκφράζουμε αυτόματα και αθέλητα τις πεποιθήσεις των γονέων μας, εκτός αν εκθέσουμε τον εαυτό μας σε άλλες πεποιθήσεις ή αν ηθελημένα σπείρουμε μέσα μας νέες πεποιθήσεις. (Σημείωση του μεταφραστή: βλ. το κεφάλαιο από την “Πολιτεία της Λευτεριάς”: Α19. Οι παλιές επιρροές του περιβάλλοντος)
Ο Lipton επισημαίνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν το μυαλό τους και τις πεποιθήσεις τους πολύ εύκολα. Λέει ότι, αν διδάσκουμε στα παιδιά μας κατά τη διάρκεια των πρώτων έξι ετών της ζωής τους ότι μπορούν να αλλάζουν το μυαλό τους και άρα και το σώμα τους, τότε θα γίνει εύκολη η γενικευμένη μετάβασή μας σε μία κατάσταση αγάπης και ζωντάνιας.
Η κυτταρική βιολογία όχι μόνο έχει να μας πει κάτι σημαντικό σχετικά με την αγάπη στα σώματά μας, αλλά είναι επίσης και πολύ διαφωτιστική σχετικά με τη φύση των τρόπων διασύνδεσης μεταξύ των ανθρώπων, λέει ο Lipton. Η Βιομιμητική είναι ένας νέος κλάδος της βιολογίας, ο οποίος χρησιμοποιεί τις καλύτερες ιδέες της φύσης για να επιλύει προβλήματα. Τα ζώα, τα φυτά και τα μικρόβια έχουν βρει ποιες μέθοδοι αποδίδουν και ποιες όχι, και άρα μπορούμε να διδαχθούμε από αυτά. Μας υποδεικνύουν τρόπους λειτουργίας που έχουν αντέξει εδώ και περισσότερα από 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια.
Στο τελευταίο βιβλίο του Lipton, που λέγεται “Spontaneous Evolution”, δηλαδή “Αυθόρμητη ή Απροσχεδίαστη Εξέλιξη” και το οποίο συνέγραψε μαζί με τον Bhaerma, υποστηρίζει ότι τα κύτταρα είναι πιο έξυπνα από εμάς, όσο αφορά τη δημιουργία επιτυχημένων κοινοτήτων που ευημερούν. Οι δύο συγγραφείς αποσαφηνίζουν το πώς ακριβώς οργανώνονται τα κύτταρα ώστε να έχουν ένα νομισματικό σύστημα που πληρώνει τα άλλα κύτταρα ανάλογα με τη σημαντικότητα της εργασίας που κάνουν και αποθηκεύει το περισσευούμενο κέρδος σε τράπεζες της κοινότητάς τους. Έχουν ένα σύστημα έρευνας και ανάπτυξης (R&D) που αναπτύσσει τεχνολογία και βιοχημικά ισοδύναμα εκτεταμένων δικτύων υπολογιστών. Πολύπλοκα περιβαλλοντικά συστήματα επεξεργάζονται και καθαρίζουν τον αέρα και το νερό με μεθόδους που οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε καν φανταστεί. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στα συστήματα θέρμανσης και ψύξης. Το σύστημα επικοινωνιών μέσα στο κάθε κύτταρο καθώς επίσης και μεταξύ των κυττάρων είναι ένα διαδίκτυο (internet) που είναι σε θέση να στέλνει ζιπαρισμένα (συμπυκνωμένα) μυνήματα απευθείας σε μεμονωμένα κύτταρα που είναι οι προκαθορισμένοι αποδέκτες των μηνυμάτων αυτών. Διαθέτουν ακόμα και σύστημα δικαιοσύνης, το οποίο θέτει υπό προσωρινή κράτηση, φυλακίζει, αναμορφώνει και, με μία μέθοδο που μοιάζει με αυτήν του Dr. Kevorkian, βοηθάει τα καταστροφικά κύτταρα να αυτοκτονούν. Σε αντίθεση με εμάς τους ανθρώπους, τα κύτταρα έχουν οργανώσει ένα ολοκληρωμένο σύστημα υγείας και πρόνοιας, το οποίο εξασφαλίζει ότι το κάθε κύτταρο λαμβάνει όσα χρειάζεται για να παραμένει υγιές, καθώς επίσης και ένα ανοσοποιητικό σύστημα που προστατεύει τα κύτταρα και το σώμα τόσο αποτελεσματικά όσο ένας αφοσιωμένος εθνοφύλακας.
Ο Lipton κάνει έναν ενδιαφέροντα παραλληλισμό μεταξύ του πώς 50 τρισεκατομμύρια κύτταρα συνεργάζονται στο ανθρώπινο σώμα για την ευημερία της μονάδας που ονομάζεται άνθρωπος και του πώς 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν επίσης να συνεργάζονται αρμονικά για την ευημερία της μονάδας που λέγεται πλανήτης ή ανθρωπότητα. Επισημαίνει ότι δεν τα έχουμε καταφέρει εμείς οι άνθρωποι τόσο καλά όσο τα κύτταρά μας.
Ο Lipton τονίζει ότι ο ατομικός νους του καθενός από εμάς, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το κάθε μεμονωμένο κύτταρο, έχει πολύ μικρότερο επίπεδο συνείδησης από το επίπεδο συνείδησης που έχει ολόκληρη η ομάδα συνολικά. Όταν ένα κύτταρο ολοκληρώνει την εξέλιξή του, συγκεντρώνεται μαζί με άλλα κύτταρα σε αποικίες, προκειμένου να μοιραστεί μαζί τους και να διευρύνει την ικανότητα της συνείδησης. Υπάρχει η νοοτροπία ότι “κανένα κύτταρο δε θα μείνει πίσω” και λαμβάνεται μέριμνα για την ορθή κατανομή των πόρων με σκοπό την υποστήριξη του συνόλου. Ο Lipton λέει ότι εμείς οι άνθρωποι, αν λειτουργούσαμε με πνεύμα συνεταιρισμού και κοινοκτημοσύνης, θα τα πηγαίναμε πολύ καλά και θα καταφέρναμε να αναπτύξουμε ένα τόσο υψηλό επίπεδο συνειδητότητας όπως τα κύτταρά μας. Γράφει, συγκεκριμένα: “Η επιστήμη προβλέπει ότι το επόμενο στάδιο της εξέλιξης των ανθρώπων θα χαρακτηρίζεται από την επίγνωση του γεγονότος ότι όλοι είμαστε αλληλοεξαρτώμενα κύτταρα μέσα στον υπερ-οργανισμό που ονομάζεται ανθρωπότητα”.
Πρώτα, όμως, θα πρέπει να εργαστούμε “πάνω στη δική μας αυλή”, τονίζει ο Lipton: “Πρέπει να διαφοροποιήσουμε την εξέλιξη των δικών μας ατομικών εαυτών, προκειμένου να μπορέσει να προοδεύσει και η συνειδητότητα της κοινότητας όλων των ανθρώπων”. Μας παροτρύνει να ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας με το να επανεγγράψουμε τις αντιλήψεις μας, ώστε διαρκώς να δημιουργούμε ξανά και ξανά μέσα μας τη διάθεση του “τρελά ερωτευμένου”. Μας ενθαρρύνει να “κατεβάσουμε” και να εγγράψουμε νέες πεποιθήσεις αγάπης και ενδυνάμωσης μέσα στην κυτταρική μνήμη μας, έτσι ώστε τα κύτταρά μας να έχουν στη διάθεσή τους υπέροχες μελωδίες με στίχους που θα επιβεβαιώνουν την ικανότητά μας να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. (σημείωση του μεταφραστή: βλ. το κεφάλαιο από “Το Βιβλίο των Ονείρων”: “Η επανάληψη θεμελιώνει και αναπτύσσει.”)
Ο Lipton την έρευνα του πώς θα νιώθουμε μονίμως “ερωτευμένοι” την ονομάζει “η επιστήμη της δημιουργίας του παράδεισου πάνω στη Γη”. Η επιστήμη έχει ήδη αναφερθεί σε τέτοιου είδους πράγματα, γράφει ο Lipton. Για παράδειγμα, οι ερευνητές του HeartMath έχουν βρει ότι ο αντίκτυπος της αγάπης στο σώμα είναι πραγματικός και βιοχημικά μετρήσιμος: “Όταν τα άτομα εστιάζουν την προσοχή τους στην καρδιά και ενεργοποιούν ένα από τα βασικά αισθήματα που έχουν για έδρα τους την καρδιά, όπως για παράδειγμα αγάπη, εκτίμηση ή φροντίδα, τότε αυτά τα αισθήματα δίνουν στους κτύπους της καρδιάς έναν πιο κανονικό και συνεκτικό ρυθμό. Η βελτίωση της συνοχής και της κανονικότητας των καρδιακών παλμών ενεργοποιεί μία χιονοστιβάδα από νευρολογικά και βιοχημικά φαινόμενα, τα οποία επηρεάζουν σχεδόν όλα τα όργανα του σώματος. Υπάρχουν έρευνες που παρουσιάζουν ότι η αυξημένη συνοχή των καρδιακών παλμών οδηγεί σε αυξημένη διανοητική ικανότητα, επειδή μειώνει τη λειτουργία του συμπαθητικού νευρικού συστήματος (δηλαδή του μηχανισμού μας “μάχη ή φυγή”) ενώ παράλληλα αυξάνει τη δραστηριότητα του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος, που ευνοεί την ανάπτυξη. Κατά συνέπεια, μειώνεται η έκκριση των ορμονών του στρες και παράγεται η αντιγηραντική ορμόνη DHEA. Άρα, η αγάπη πράγματι μας κάνει πιο υγιής και ευτυχισμένους και μας χαρίζει περισσότερα χρόνια καλής ζωής.
Το συμπέρασμα είναι ότι η μοριακή βιολογία και η αγάπη αποτελούν ένα συνταίριασμα που έχει φτιαχτεί στον παράδεισο. Ο Δρ. Bruce Lipton μάς προκαλεί να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε πώς μπορούμε να βιώνουμε αυτόν τον επίγειο παράδεισο διαρκώς, με πρωτεΐνες που θα χορεύουν μέσα στα κύτταρά μας, τα οποία θα λικνίζονται ευτυχισμένα μέσα στην αγάπη.
και η μετάφραση από : w.sts.gr/?
What do your cells have to do with love? Molecular biology and romance seem unlikely bedfellows, but according to Dr. Bruce Lipton a stem cell biologist, bestselling author of The Biology of Belief and recipient of the 2009 Goi Peace Award, it’s quite an affair. He calls it the “Honeymoon Effect.”
Almost everyone can remember a time when they were “head-over-heels in love.” During this juicy time of life, points out Lipton, our perception of the world expands and our eyes twinkle with delight. Our affection isn’t limited to our selected partner; rather we are in love with life itself and it shows.
We take risks to experiment with new foods, activities and clothes. We listen more, share more and take more time for pleasure. Lipton chuckles how what seems hostile the day before becomes heaven on earth when we’re in love. We don’t even notice the aggressive drivers that irritated the heck out of us yesterday; today, we’re lost in daydreams and love songs.
Amazing as it may sound, each and every one of our cells behaves like a miniature human, says Lipton. Inside you, fifty trillion minute human-like cells work together. Cells side-by-side helping each other accomplish pumping your heart, breathing your lungs and all the millions of tasks that need to happen. When we feel “in love,” our cells have the vibration of love too! Sounds pretty good!
It all begins with life, which is defined by movement according to Lipton. Proteins, the primal elements of life easily wrap themselves into organic wire sculptures and move in response to environmental signals. On the surface of each cell, receptor proteins receive environmental signals while the effector proteins transform into vibrations and transmit them to the brain where they are interpreted. It doesn’t take much imagination to picture the difference between how these protein sculptures move when they are “head-over-heels in love” versus when they are irritated. We’ve been there!
In the eighties, when Lipton discovered that the cell membrane is its brain, his breakthrough research suggested that environmental signals whether of love or another emotion are primary in creating illness. He presaged one of today’s most important fields of study, the science of epigenetics, which explores how cellular chemical reactions switch genes on and off.
Research in this area has found that stress, diet, behavior, toxins and other factors activate chemical switches that regulate gene expression. Lipton clarifies that this new area of study reveals that environmental influences are more prominent in causing illness than genes. He says new cancer research suggests that genetic factors influence the occurrence of illness a mere 10% of the time. In other words, the perception of our environment is responsible for our body’s health 90% of the time.
Even more interesting, Lipton reports current research demonstrates how our protein structures are more highly activated by non-physical signals than chemical signals. In other words, our environmental perceptions have a more powerful influence on our health than drugs. Thus science is telling us, we have more innate capacity to heal our ills than the pharmacy.
With a tone of excitement Lipton notes, “ Wow! This means that people are not victims of their genes as we used to think. They can change their perceptions and thus change their health. Now that’s exciting! The old biology used to take away choice and control the outcome. When you tell people they are victims, their power is diminished. The work now is to help people change their perceptions so they can change their outcomes.”
How does it work you ask? The cell is a data “chip” by its definition, shares Lipton. Our perceptual memories and beliefs are stored in the cell membrane and constantly being transmitted to the brain for interpretation. The mind responds to these vibrational messages by creating coherence between belief and reality. In other words, when your cells transmit to your mind, the mind works diligently to create the same chemical reality in your body. Thus, if you believe you will get sick, your mind will coordinate your cells to make it true. And if your cells transmit signals suggesting you are vibrant and healthy, your mind again will go about making that happen.
This power of perception is demonstrated, says Lipton, in studies, which found adopted children get cancer with the same propensity as their blood siblings both raised in the same family, yet from different genetics. In fact, Lipton reports, “medicine has acknowledged that illness is seeded in the first six years of life when beliefs are downloaded by the family into the child’s subconscious.” During these years, children’s minds are primarily in a theta brain wave pattern, which creates a hypnagogic state of mind. This trance state explains why children easily blur the boundary between fantasy and form. Walking around in a trance, young children absorb their parent’s beliefs into subconscious memory without question or discernment.
Lipton explains how these subconscious downloads work by comparing them to an iPod. When you get a new iPod, there are no recordings, so you can’t play anything. Once you download songs to memory, you can play the downloaded songs. In fact, they are the only songs you can play. There are plenty of other choices for songs, but you can’t play them on your iPod until you download them. Similarly, whatever has been downloaded into our subconscious memory and stored in our cells is the only choice available to be heard and seen in the body. Other choices are not possible until they are downloaded as beliefs and perception into the subconscious. Thus, we automatically act out our parents’ beliefs, unless we are exposed to other beliefs or intentionally seed new beliefs. (Translator’s note: see the chapter from “The State of Freedom”: Α19. The long-standing influences of the environment.)
Lipton points out that the biggest problem is that people don’t believe they can change their minds and beliefs very easily. He suggests that if we teach our children in their first 6 years that they can change their minds and thus their bodies, an empowering shift to love and vitality can become easy.
Not only does cellular biology have something to tell us about love in our bodies, it also is very revealing about the nature of human connection, says Lipton. It’s called Biomimicry and is a new discipline in biology that uses nature’s best ideas to solve problems. Animals, plants and microbes have found what works, and we can learn from them. They demonstrate ways of functioning that have endured over 3.8 billion years of existence.
In Lipton’s latest book, Spontaneous Evolution, he and co-author Bhaerman suggest cells are smarter than we are when it comes to creating successful communities. They elucidate how cells organize themselves to have a monetary system that pays other cells according to the importance of the work they do and stores excess profits in community banks. They have a research and development system that creates technology and biochemical equivalents of expansive computer networks. Sophisticated environmental systems provide air and water purification treatment that is more technologically advanced than humans have ever imagined. The same is true for heating and cooling systems. The communication system within and amongst cells is an Internet that sends zip-coded messages directly to individual cells. They even have a criminal justice system that detains, imprisons, rehabilitates, and in a Kevorkian way, assists with the suicide of destructive cells. Unlike us, cells have organized full healthcare coverage that makes sure each cell gets what it needs to stay healthy, and an immune system that protects the cells and the body like a dedicated National Guard.
Lipton makes an intriguing analogy between how 50 trillion cells in the human body work together for the success of the individual is similar to how 7 billion human beings could work together for the success of the planet. He points out we haven’t been doing such nearly as good a job as cells.
Lipton emphasizes that our individual mind like an individual cell has far less awareness than the consciousness of the whole group. When a cell fulfills its evolution, it assembles into colonies with other evolved cells to share and expand the capability of consciousness. There’s a “no cell left behind” attitude and the economic appropriation of resources to support the whole. Lipton says we would do well as a collective to evolve to such a high level of consciousness as our cells. He writes, “Science suggests that the next stage of human evolution will be marked by awareness that we are all interdependent cells within the super-organism called humanity.”
First, however, we must work in our own back yard urges Lipton, “We must change the evolution of our individual selves so the collective consciousness can progress.” He urges us to get our lives back by rewriting our perceptions so we can create that head-over-heels in love state-of-mind again and again and again. He encourages us to download new beliefs of empowerment and love into cellular memory, so our cells have new lovely tunes to play with lyrics that affirm our lovability. (Translator’s note: see the chapter from “The Book of Dreams”: “Repetition sets the foundation and develops.”)
Lipton calls the quest to continuously feel “in love,” “The science of creating heaven on earth.” And science has spoken about such things, writes Lipton. For example, HeartMath researchers have found the impact of love itself is real and biochemically measurable, “When subjects focus their attention on the heart and activate a core heart feeling, such as love, appreciation, or caring, these emotions immediately shift their heartbeat rhythms into a more coherent pattern. Increasing heartbeat coherence activates a cascade of neural and biochemical events that affect virtually every organ in the body. Studies demonstrate that heart coherence leads to more intelligence by reducing the activity of the sympathetic nervous system—our fight-or-flight mechanism—while simultaneously increasing the growth-promoting activity of the parasympathetic nervous system.” As a result, stress hormones are reduced and the anti-aging hormone DHEA is produced. Love actually does make us healthier, happier, and longer-living.
It turns out molecular biology and love actually is a match made in heaven. Dr. Bruce Lipton challenges us to study and understand how to experience that heaven on earth continuously, with dancing proteins on our cells that swoon and sway with love.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου