...κάθε 3 του Αυγούστου, το πρωί... *Γράφει η Τζούτζη Μαντζουράνη

...έπαιρνε ο πατέρας το δρόμο από το σπίτι για το βουνό ψηλά, 
στο κτήμα στη Ραφήνα, και γύριζε το μεσημέρι με τα χέρια πάντα,
πίσω απο την πλάτη...
 Πλησίαζε την μάνα, που τον περίμενε στην πίσω βεράντα, της κουζίνας με 
τον καφέ τους ψημένο, και όταν πιά έφτανε στη βεράντα, της άπλωνε το χέρι του, 
με ενα κυκλάμινο,-το πρώτο της χρονιάς-, και καθώς της το πρόσφερε της έλεγε, 
"Χρόνια πολλά κυρία Ελένη... να σε χαιρόμαστε και να τα εκατοστήσεις."...
3 Αυγούστου, στην Ραφήνα, στο κτήμα, πάντα εύρισκε κάπου, στην ρίζα κάποιου 
πεύκου το πρώτο κυκλάμινο του φθινοπώρου... Δώρο στα γενέθλιά της.
Όσο ζούσε και ήταν γερός, και περπατούσε, πάντα ανηφόριζε τον λόφο, χανόταν 
για λίγο στο δάσος και πάντα γυρνούσε με ενα κυκλάμινο για εκείνη...
Και όταν εκείνος πιά δεν μπορούσε να πάει, η αδερφή μου και 'γω, βρίσκαμε πάντα 
τον τρόπο να πάμε στο κτήμα και να το ψάξουμε για 'κείνον, και να το φέρουμε 
στην μάνα...
Ακόμα και όταν πιά εκείνος δεν ζούσε, όσο μπορούσαμε εμείς, πηγαίναμε, και της το φέρναμε κάθε χρόνο στα γενέθλιά της.
Όταν πέθανε ο πατέρας, εβγαλα απο το κτήμα μερικούς βολβούς, κυκλάμινα και τα 
φύτεψα στην άκρη του πεύκου, δίπλα στον τάφο του στο Πρώτο .
Και ας λένε πως, τα άγρια κυκλάμινα δεν μεταφυτεύονται, εκείνα, πάντα, 
14 χρόνια τώρα ανθίζουν ταπεινά και σεμνά, σε 'κείνη την μικρή ακρούλα δίπλα 
στον τάφο τους...
Πέρυσι, μούφεραν απο το κτήμα, μερικούς βολβούς,και με μιά στενοχώρια και θλίψη, 
τα 'χωσα σε μιά γλάστρα στο τωρινό μου σπίτι...
Τόσα βάσανα, τόσος αγώνας, γι'αυτό το κτήμα, με άφησαν με μιά πικρή γεύση 
στο στόμα τόσα χρόνια τώρα ... με μισή καρδιά και με ανάκατα συναισθήματα 
τα φύτεψα, και ύστερα ξέχασα και σε ποιά γλάστρα ήταν...
Μέχρι που, σήμερα, παραμονή των γενεθλίων της, κατεβαίνοντας στην αυλή, είδα 
ένα μικρό λιγνό μίσχο, με το όμορφο ροζ κεφαλάκι του να υψώνει το ανάστημά του 
απο την γλάστρα...
Δώρο στα γενέθλιά της αύριο, αλλά και μάθημα για την κούραση και την στενοχώρια μου....
Όπως και αν ήρθαν τα πράγματα στη ζωή μου, ο,τι δυσκολία και αν έχω να ξεπεράσω, 
η Ραφήνα, το κτήμα, η ρίζες και η ιστορία μου, είναι εκεί... και εδώ, και παντού... 
Τις κουβαλάω μέσα μου και μαζί μου.
Είναι κομμάτι μου και είμαι η συνέχειά τους...
Χρόνια πολλά μαμά μου...

Tzoutzi Mantzourani

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10153792160135994&set=a.
68563800993.76461.738660993&type=3&theater