Δημήτρης Λιαντίνης ....1 Ιουνίου 1998

«Ο Εμπεδοκλής ανεβαίνει τα ύψη κάθετα. Σε τέμπο ανήμερο. 
Μουσική με εξαίσια όργανα συνοδεύει το δρόμο του. 
Είναι εκείνη η άλλη Eroica. 
Ο μεγάλος Κωφός δεν έχει χρεία πια να σκίσει την αφιέρωση του. 
Γιατί....
ο ήρωας δε θα φενακίσει τώρα την ελπίδα των ανθρώπων. 
Και το Marcia funebre ακούγεται για πάντα τραγούδι του πένθους. 
Στο δρόμο θανάτου που δεν έχει γυρισμό.
Το βήμα του αστροβάτη αφήνει πίσω τις πλαγιές, μαζί με 
το φως του ήλιου που βασιλεύει αντίκρα. 
Μια γραμμή καθαρή χωρίζει το φωτιζόμενο που καταδιώκεται, 
και ανεβαίνει, και λιγοστεύει. 
Από τη σκιά που καταδιώκει, και ανεβαίνει, και περισσεύει. 
Ώσπου ο ίσκιος να σκεπάσει την τελευταία άκρια της κορυφής του όρους. 
Την ώρα που η στερνή αχτίνα του ήλιου από πέρα θα βυθίσει 
στο βύθος των οριζόντων.
Το πήδημα του Εμπεδοκλή στη μήτρα του Χάους άγγιξε την πιο 
ανθρώπινη πράξη που έπραξε άνθρωπος.
Γιατί; Γιατί εκεί και τότε παίχτηκε στα ζάρια το αρχέτυπο, 
και όχι το παράδειγμα.
Πώς; Το πώς μας το άφηκε αίνιγμα και δώρο.»
*Δημήτρης Λιαντίνης
----------
Σαν σήμερα πριν 16 χρόνια,
«ο Δημήτρης Λιαντίνης αυτοστεφανώθηκε, με την ώριμη απόφαση 
του αμετάκλητου ταξιδιού του, στην αιωνιότητα του φωτός. 
Αυτοθέλητα, "βυθίστηκε" μέσα σε αυτό, την 1η Ιουνίου 1998. 
Ηταν πενήντα έξι χρονών και είχε ξεπεράσει το μετρούμενο χρόνο, 
δηλαδή τον θάνατο» (Σταύρος Ξαρχάκος)
-----------
το διάβασα εδώ : Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis