"Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν
και εκλαύσαμεν"κι ο χρόνος, νερόφιδο ανάμεσα
σε νούφαρα κι η πατρίδα, μακρύτερα
απ' όσο απέχει η Δύση από την Ανατολή,
πάντα μετράς στο κομπολόι σου,
τα βήματα ενός νόστου
που δεν πρόκειται να πραγματωθεί
γιατί πατρίδα είναι ό,τι άφησες
πίσω σου
για πάντα,
το σπιτάκι των αλατωρύχων,
ένα παιδί που χτυπά το τύμπανο,μια έρημη
αμμουδιά,τα κλειστά της μάτια,
έφυγαν και δεν θα τα ξαναδείς
όσο κι αν τα δάκρυά σου πλημμυρίζουν
τους ποταμούς της Βαβυλώνας.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟΝ 136ο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου