...μόλις διέλυσες το παιδί σου, συγχαρητήρια

Μπαμπάδες σταματήστε να διαλύετε τα παιδιά σας! 

Ένας μόνος μπαμπάς αγορεύει.
Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο μετά 
από αυτό που είδα στο εμπορικό κέντρο Costco χθες.
Συγχωρέστε με που το κείμενο είναι γραμμένο με απόγνωση και θυμό.
Παρακαλώ όμως να το διαβάσετε ως το τέλος! Ξέρω ότι είναι μεγάλο
αλλά είναι κάτι που πρέπει να ειπωθεί να ακουστεί και να μοιραστεί.

Καθώς ο Νώε και εγώ περιμέναμε στην ουρά του ταμείου για να 
επιστρέψουμε κάτι, είδα ένα μικρό αγόρι όχι άνω των 6 ετών που κοίταξε 
τον πατέρα του και τον ρώτησε δειλά αν θα μπορούσαν να αγοράσουν 
ένα παγωτό όταν τελείωναν.

Ο πατέρας τον αγριοκοίταξε και μέσα από τα δόντια μουρμούρισε να 
τον αφήσει ήσυχο και να κάνει ησυχία. Το αγόρι μαζεύτηκε προς τον τοίχο 
και κάθισε ακίνητο και φανερά πληγωμένο για κάμποση ώρα.

Η ουρά προχωρούσε αργά και το παιδί τον πλησίασε ξανά, 
σιγοτραγουδώντας μια παιδική μελωδία και έχοντας φαινομενικά ξεχάσει 
την οργή του πατέρα του. Ο πατέρας και πάλι γύρισε και επέπληξε το 
αγόρι πως κάνει πάρα πολύ θόρυβο. Το αγόρι και πάλι συρρικνώθηκε 
πίσω και μαζεύτηκε προς τον τοίχο, μαραμένο.

Ήμουν ταραγμένος. Ήμουν μπερδεμένος. 
Πως μπορούσε αυτός ο άντρας να μην βλέπει αυτό που βλέπω; 
Πως μπορούσε αυτός ο άντρας να μην βλέπει αυτό το πανέμορφο πλάσμα 
να κάθεται στη σκιά του; 
Πώς μπορούσε αυτός ο άντρας να καταστρέφει τόσο γρήγορα την 
ευτυχία του δικού του παιδιού;
Πώς μπορούσε αυτός ο άντρας να μην απολαμβάνει τη μοναδική στιγμή 
που θα μπορούσε να είναι τα πάντα γι’ αυτό το αγόρι; 
Να είναι εκείνος που έχει την περισσότερη σημασία γι’ αυτό το αγόρι;

Ήμασταν τρίτοι στην ουρά τώρα και το αγόρι άρχισε να έρχεται προς 
τον πατέρα του για άλλη μια φορά. Ο πατέρας αμέσως βγήκε από την ουρά, έβαλε το χέρι του στο λαιμό του γιου του, μέχρι που το παιδί μόρφασε 
απ’ τον πόνο, και τον απείλησε.

"Αν ξανακάνεις έστω και έναν ήχο ή φύγεις από τον τοίχο, σου το 
υπόσχομαι ότι θα σε πάρω και θα πάμε σπίτι." 
Το αγόρι και πάλι μαζεύτηκε προς τον τοίχο. Αυτή τη φορά, δεν κινούνταν. 
Δεν έκανε κανέναν ήχο. Το όμορφο πρόσωπό του κοιτούσε προς τα κάτω, κλειδωμένο προς το πάτωμα και ανέκφραστο.

Είχε διαλυθεί. Και αυτό ήταν αυτό που ήθελε ο πατέρας του. 
Δεν ήθελε να ασχοληθεί με τον γιό του και το να τον διαλύσει ήταν 
ο ευκολότερος τρόπος.

Και αναρωτιόμαστε γιατί τόσα παιδιά μεγαλώνοντας τα πάνε χάλια 
στη ζωή τους! Θα είμαι ευθύς. 
Οι άνθρωποι βλέπουν τη σχέση μου με τον Νώε και αρκετά συχνά 
με επαινούν που τον αγαπάω περισσότερο από ό, τι οι περισσότεροι 
μπαμπάδες αγαπούν τα δικά τους παιδιά.
Να πάρει!. 
Δεν το καταλαβαίνω και ποτέ δε θα το καταλάβω. 
Το να αγαπάω τον γιό μου, το να «χτίζω» τον γιό μου, το να αγγίζω 
τον γιό μου, το να παίζω με τον γιό μου, το να Είμαι με τον γιό μου… 
δεν είναι κάτι που μόνο οι σούπερ μπαμπάδες μπορούν να κάνουν.

Όλα αυτά είναι κάτι που κάθε μπαμπάς μπορεί να κάνει. 
Πάντα. Χωρίς να αποτύχει. Δεν είμαι εγώ κάτι το ιδιαίτερο. 
Είμαι ένας πατέρας που αγαπάει το γιο του και θα κάνει κυριολεκτικά 
τα πάντα για την ευημερία του, την ασφάλεια και την υγεία του.

Απέχω πολύ από τον τέλειο μπαμπά και πάντα θα απέχω. 
Αλλά είμαι πολύ καλός μπαμπάς και ο γιος μου θα έχει πάντα τη 
δύναμη να αντιμετωπίσει οτιδήποτε μπορεί να του φέρει η ζωή. 
Γιατί; Γιατί κατάλαβα.
Κατάλαβα την εξουσία που έχει ο μπαμπάς στη ζωή ενός παιδιού και 
στην αυτοπεποίθηση ενός παιδιού. 
Κατάλαβα ότι όλα όσα κάνω και όλα όσα λέω στον γιο μου θα τα 
απορροφήσει, για καλό ή για κακό. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι 
το πώς μερικοί μπαμπάδες δεν καταλαβαίνουν ...

Μπαμπάδες. 
Να φωτίζετε το πρόσωπό σας όταν βλέπετε το παιδί σας το πρωί ή όταν 
γυρνάτε στο σπίτι από την δουλειά; 
Δεν καταλαβαίνετε ότι ολόκληρη η αίσθηση της αξίας ενός παιδιού μπορεί 
να περιστρέφεται γύρω από αυτό που βλέπουν στο πρόσωπό σας όταν 
τα κοιτάτε;
Μπαμπάδες. 
Δεν αντιλαμβάνεστε ότι το παιδί είναι ό, τι του λέτε ότι είναι; 
Ότι οι άνθρωποι σχεδόν πάντα γίνονται ότι τους έλεγαν πως είναι; 
Ήταν πράγματι αυτό που έκανε το παιδί σας το «πιο χαζό πράγμα που 
έχετε δει να κάνει κανείς»;

Ήταν πράγματι «το πιο γελοίο πράγμα που θα μπορούσε ποτέ να έχει 
κάνει κάποιος"; Πιστεύετε πραγματικά ότι το παιδί σας είναι ηλίθιο; 
Γιατί τώρα είναι. Σκεφτείτε το. 
Γιατί το είπατε, και τώρα το πιστεύει. Μπράβο!

Μπαμπάδες.
Νομίζετε ειλικρινά ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι δεν μπορείτε 
να βρείτε 20 λεπτά για να απομακρυνθείτε από τον υπολογιστή σας 
ή να απενεργοποιήσετε την τηλεόραση για να παίξετε με το παιδί σας; 
Πρέπει να παίζετε κάθε μέρα.

Δεν καταλαβαίνετε ότι ολόκληρη η εμπιστοσύνη των παιδιών θα 
εξαρτηθεί απ’ το αν ή όχι ο μπαμπάς τους παίζει μαζί τους και πόσο 
συμμετέχει όταν παίζει μαζί τους; 
Ξέρετε τι ζημιά κάνετε με το να μην παίζετε με τα παιδιά σας κάθε μέρα;

Μπαμπάδες. 
Υπάρχει περίπτωση κάποιος να πιστέψει σε αυτή την ανόητη ιδέα ότι ο 
θυμός είναι μερικές φορές ή συχνά αναγκαίος; 
Δεν καταλαβαίνετε ότι ο θυμός είναι σχεδόν πάντα ένα συναίσθημα για 
τους ανθρώπους που θέλουν να ελέγχουν τους άλλους, ενώ ταυτόχρονα παραλείπουν να ελέγξουν τον εαυτό τους; 
Δεν ξέρετε ότι υπάρχουν απίστευτα βιβλία και μαθήματα που μπορεί 
να σας διδάξουν καλύτερες μεθόδους;

Κυρίως όμως, δεν βλέπετε την ταχύτητα με την οποία ένα παιδί 
πληγώνεται ή γίνεται προκλητικό όταν ο θυμός κυβερνά το σπίτι; 
Είστε τόσο απευαισθητοποιημένοι στην λαμπρότητα του πνεύματος 
του παιδιού σας που δεν σας συνθλίβει εντελώς όταν χαμηλώνει 
το βλέμμα ή τρέμει στην παρουσία σας; 
Είναι πραγματικά αυτό που θέλετε το παιδί σας να κάνει; 
Να σας φοβάται;

Μπαμπάδες. 
Δεν αντιλαμβάνεστε ότι το παιδί σας χρειάζεται για να νιώσει το 
δέρμα σας στο δέρμα του; 
Έχετε συνειδητοποιήσει τον απίστευτο και ισχυρό δεσμό που θα σας 
δώσει με την κόρη σας αυτή η επαφή ;
Δεν καταλαβαίνετε τις μόνιμες πνευματικές συνδέσεις που δημιουργούνται 
όταν αγγίξετε την γυμνή πλάτη του γιου σας ή τρίψτε τα γυμνή κοιλίτσα 
της κόρης σας, ενώ τους λέτε παραμύθια; 
Και αν κάποιος ηλίθιος πει πως αυτό δεν είναι σωστό, πρώτος εγώ θα σας χτυπήσω στο πρόσωπο και ύστερα θα ακολουθήσει κάθε καλός μπαμπάς 
εκεί έξω. Το να αγγίζετε το παιδί σας είναι το καθήκον σας ως πατέρας.

Μπαμπάδες. Ξυπνήστε! 
Αυτές οι πολύτιμες ψυχές που έχουν τεθεί υπό τη φροντίδα σας είναι 
μοναδικές και πολύ πολύ ευαίσθητες. Ό, τι λέτε ή δεν λέτε θα επηρεάσει 
την ικανότητά τους, την επιτυχία, την ευτυχία και καθ' όλη τη ζωή τους.

Δεν έχετε συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά σας θα κάνουν λάθη 
και μάλιστα πολλά; 
Έχετε συνειδητοποιήσει πόση ζημιά κάνετε όταν πιέζετε τη μύτη του 
γιου σας σε ατυχίες του ή πόση ζημιά κάνετε όταν κάνετε την κόρη σας αισθάνεται ότι είναι άχρηστη γιατί χτύπησε ή της χύθηκε κάτι;

Έχετε ιδέα πόσο εύκολο είναι να κάνετε το παιδί σας να αισθανθεί άθλια; 
Είναι τόσο απλό όσο το να πείτε τις λέξεις, «γιατί το κάνεις αυτό;" 
ή "πόσες φορές σου είπα ..."

Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω τα εξής:

Έχετε κοιτάξει ποτέ τα πρησμένα μάτια ενός γονέα που μόλις έχασε 
το παιδί του; Εγώ έχω!
Έχετε κλάψει στην κηδεία ενός παιδιού; Εγώ έχω!

Έχετε ποτέ αγγίξει ένα φέρετρο με ένα παιδί μέσα; 
Έναν τάφο από τον οποίο κανένα γέλιο δε θα ακουστεί ξανά; Εγώ έχω!

Αν θέλετε κίνητρο για να γίνετε ο καλύτερος γονιός στη γη, κάντε το 
μόνο μία φορά. Εύχομαι όμως να μην χρειαστεί ποτέ να το κάνετε.

Μπαμπάδες. 
Ήρθε η ώρα να λέμε στα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε. Συνεχώς. 
Ήρθε η ώρα να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε. Συνεχώς. 
Ήρθε η ώρα να βρούμε την χαρά σε είκοσι χιλιάδες καθημερινές ερωτήσεις 
που κάνουν και στην αδυναμία τους να κάνουν τα πράγματα τόσο γρήγορα 
όσο θα θέλαμε.
Ήρθε η ώρα να βρούμε την χαρά στις ιδιορρυθμίες τους και τα τικ τους. 
Ήρθε η ώρα να βρούμε χαρά σε εκφράσεις του προσώπου τους και 
στα λάθος ειπωμένα λόγια τους. 
Ήρθε η ώρα να βρούμε την χαρά σε όλα όσα είναι τα παιδιά μας...
Ήρθε η ώρα να σηκωθούμε και να ρωτήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε 
για να είμαστε καλύτεροι μπαμπάδες. 
Ήρθε η ώρα βάλουμε προτεραιότητες. 
Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε σπίτι και να είμαστε πραγματικά 
-ένας μπαμπάς.
Μπαμπάδες. 
Ήρθε η ώρα να δείξουμε στους γιούς μας πώς να φέρονται σωστά 
σε μία γυναίκα. 
Ήρθε η ώρα να δείξουμε τις κόρες μας πώς ένα κορίτσι θα πρέπει να 
περιμένει να του φέρονται. 
Ήρθε η ώρα να δείξουμε συγχώρεση και συμπόνια στα παιδιά μας.

Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε ενσυναίσθηση και συναισθηματική ταύτιση. 
Ήρθε η ώρα να σπάσουμε τα κοινωνικά πρότυπα και να διδάξουμε έναν 
πιο υγιή τρόπο ζωής! 
Ήρθε η ώρα να διδάξουμε τους καλούς ρόλους των δύο φύλων και να ξεφορτωθούμε οτιδήποτε περιττό.

Έχει πραγματικά σημασία αν ο γιος σας προτιμάει το ροζ; 
Πρόκειται να βλάψει κανέναν; 
Δεν βλέπετε τι ζημιά που προκαλείται αν πεις σε ένα αγόρι ότι κάτι 
δεν πάει καλά αν του αρέσει το ροζ;
Δεν βλέπετε τη ζημιά που κάνουμε στα κορίτσια μας χαρακτηρίζοντάς τα "αγοροκόριτσα" και τα αγόρια μας «γυναικούλες» μόνο και μόνο επειδή 
έχουν τις δικές τους προτιμήσεις και απόψεις για κάποια πράγματα; 
Πράγματα που πραγματικά δεν έχουν σημασία!

Μπαμπάδες. 
Μιλήστε μαλακά στους γιούς σας. 
Μιλήστε ήρεμα στις κόρες σας. 
Ποιος θέλετε να γίνει το παιδί σας; 
Θέλετε να είναι εκείνο το παιδί στο σχολείο που κάθεται μόνο του 
στο σχολείο χωρίς κανέναν φίλο και καθόλου αυτοεκτίμηση; 
ή μήπως θέλετε να είναι εκείνο το παιδί που θέλει να γίνει ο Πρόεδρος 
στην τάξη του και νιώθει ότι το αξίζει να το κερδίσει;
Δεν βλέπετε ότι έχουμε τη δύναμη να τα δώσουμε όλα αυτά στα παιδιά μας; 
Δεν βλέπετε ότι έχουμε τη δύναμη να διδάξουμε στα παιδιά μας τα εργαλεία 
της κοινωνικής επιβίωσης;
Μπαμπάδες. 
Δεν βλέπετε την επιρροή που έχουμε όταν λέμε ότι πιστεύουμε σε ένα πράγμα, αλλά τα παιδιά μας, μας έχουν δει να ζούμε αλλιώς; 
Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο λίγο ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να αποφασίσουν τι πραγματικά πιστεύουν, να δηλώσουν αυτό που πιστεύουν, και στη συνέχεια 
να ζήσουν με αυτό;

Είτε πρόκειται για θρησκεία, την πολιτική, τον αθλητισμό, ή κοινωνικές νόρμες. Δεν είναι δουλειά μας να πουμε στα παιδιά μας τι να σκεφτούν. 
Είναι δουλειά μας να διδάξουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται σωστά. 
Αν το κάνουμε αυτό, δε θα έχουμε να φοβηθούμε για το τι θα αποφασίσουν 
για τον εαυτό τους και πόσο έντονα θα το υπερασπιστούν.

Ένας άνθρωπος θα ακολουθήσει τις ΔΙΚΕΣ του πεποιθήσεις μέχρι θανάτου, 
αλλά θα ακολουθήσει τις πεποιθήσεις κάποιου άλλου μόνο μέχρι να πέσει 
πρώτη φορά σε λάσπες!

Να πάρει, μπαμπάδες. 
Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να ζητήσει παγωτό χωρίς κανείς να το διαλύσει 
και να το μειώσει. 
Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να το ζητήσει χωρίς να μαζευτεί στη γωνία, 
επειδή ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι είναι ο ήρωας του είναι στην πραγματικότητα ένα εντελώς μικρό, μικρό ανθρωπάκι.
Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να είναι ευτυχισμένο, και χαρούμενο, και 
να γελά, και να παίζει. 
Γιατί δεν μπορείτε να τα αφήσετε; 
Κάθε παιδί στη γη έχει το δικαίωμα να έχει έναν πατέρα που σκέφτεται 
πριν μιλήσει! 
Έναν μπαμπά που καταλαβαίνει τη μεγάλη δύναμη που 
έχει δοθεί σε αυτόν για να διαμορφώσει τελικά τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου!Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του περισσότερο από ό, τι αγαπά 
τηλεοπτικές εκπομπές ή αθλητικά παιχνίδια! 
Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του περισσότερο από οποιοδήποτε 
υλικό σκουπίδι! 
Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του, περισσότερο από το χρόνο του. 
Κάθε παιδί αξίζει έναν μπαμπά υπερήρωα.

Ίσως να είναι αλήθεια ότι πολλοί μπαμπάδες δεν αξίζουν τα παιδιά τους. 
Ίσως να είναι αλήθεια ότι πολλοί μπαμπάδες δεν είναι πραγματικά 
μπαμπάδες -καθόλου. 
Ζητώ συγγνώμη για την θέρμη του post μου. 
Πιστεύω ότι ένα μέρος του εαυτού μου αισθάνεται δειλό που δεν είπα 
κάτι στον άνθρωπο μπροστά μου στο εμπορικό κέντρο.

Λάβετε αυτό το post σαν μετάνοια μου. 
Ίσως ένα μέρος του εαυτού μου πιστεύει πως αν έστω και ένα άτομο 
που τα διαβάζει όλα αυτά τώρα και αποφασίσει να γίνει ένας καλύτερος 
μπαμπάς, άξιζε κάθε δευτερόλεπτο που πέρασα πληκτρολογώντας.

Αν ένα παιδί έχει μια καλύτερη ζωή, επειδή κάτι στα λόγια μου παρακίνησε 
τον μπαμπά του να παίξουν περισσότερο μαζί, τότε αξίζει τον κόπο κάθε 
έκκληση να το μοιραστείτε αυτό με τους άλλους, για τους οποίους είμαι αναπόφευκτα ένοχος.
Μπαμπάδες. 
Τα παιδιά είναι δώρα. 
Δεν είναι δικά μας για να τα διαλύουμε. 
Η κατασκευή είναι δική μας.
Γι’ αυτό σταθείτε όρθιοι μαζί μου και δείξτε στον κόσμο ότι υπάρχουν 
πολλοί καλοί μπαμπάδες τριγύρω.

*το πρωτότυπο

Dads. Stop breaking your children. Please.
I feel a need to write this post after what I witnessed at Costco yesterday. Forgive me for another post written in desperation and anger. 
Please read all the way to the end. I know it’s long, but this is something that needs to be said. It’s something that needs to be heard. It’s something that needs to be shared.

As Noah and I stood in line to make a return, I watched as a little boy 
(he couldn’t have been older than six) looked up at his dad and asked very timidly if they could buy some ice cream when they were done. 
The father glared him down, and through clenched teeth, growled at the boy to “leave him alone and be quiet”. The boy quickly cowered to the wall where he stood motionless and hurt for some time.

The line slowly progressed and the child eventually shuffled back to 
his father as he quietly hummed a childish tune, seemingly having 
forgotten the anger his father had just shown. 
The father again turned and scolded the boy for making too much noise. 
The boy again shrunk back and cowered against the wall, wilted.

I was agitated. I was confused. How could this man not see what I see? 
How could this man not see what a beautiful spirit stood in his shadow? 
How could this man be so quick to stub out all happiness in his own boy? 
How could this man not cherish the only time he’ll ever have to be 
everything to this boy? To be the person that matters most to this boy?

We were three from the front now, and the boy started to come towards 
his dad yet again. His dad immediately stepped out of the line, jammed his fingers into his son’s collar bones until he winced in pain, and threatened him. “If you so much as make a sound or come off of that wall again, I promise you’re going to get it when we get home.” The boy again cowered against the wall. This time, he didn’t move. He didn’t make a sound. His beautiful face pointed down, locked to the floor and expressionless. He had been broken. And that’s how his father wanted it. He didn’t want to deal with him, and breaking him was the easiest way.

And we wonder why so many of our kids grow up to be screwed up.

I’m going to be blunt. People see my relationship with Noah, and quite often put me up on a pedestal or sing my praises for loving him more than most dads love their own kids.

Damn it. I don’t understand that, and I’ll never understand that. Loving my son, building my son, touching my son, playing with my son, being with my son… these aren’t tasks that only super dads can perform. These are tasks that every dad should perform. Always. Without fail. There is nothing special about me. I am a dad who loves his son and would literally do anything for his well-being, safety, and health. I would gladly take a rake in the face or a jackhammer to my feet before I cut my own son down or make him feel small.

[sigh] I am far from a perfect dad. And I always will be. But I’m a damn good dad, and my son will always feel bigger than anything life can throw at him. Why? Because I get it. I get the power a dad has in a child’s life, and in a child’s level of self-belief. I get that everything I ever do and ever say to my son will be absorbed, for good or for bad. What I don’t get is how some dads don’t get it…http://www.danoah.com/2010/09/you-just-broke-your-child.html