Μην κλαις τους σκοτωμένους!
Απ’ τα ιερά τους κόκκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι,
θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κ’ η λεφτεριά του ανθρώπου.
θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κ’ η λεφτεριά του ανθρώπου.
*Κώστας Βάρναλης
Το έδαφος, όπου άναψε η φλόγα του αγώνα για να κερδίσει ο κόσμος τής εργασίας δικαιώματα,
μοιάζει τόσο απόμακρο, όσο και ο χρόνος που έχει
κυλήσει από τα γεγονότα στο Σικάγο εκείνον τον Μάη του 1886.
μοιάζει τόσο απόμακρο, όσο και ο χρόνος που έχει
κυλήσει από τα γεγονότα στο Σικάγο εκείνον τον Μάη του 1886.
Όλα συνέβησαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τρία χρόνια μετά τον
θάνατο του Μαρξ.
Ωστόσο, ήταν ο Ένγκελς, τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα στην Αμερική, εκείνος που υπογράμμιζε στον πρόλογο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, πως το προλεταριάτο είχε πια κερδίσει μια μεγάλη μάχη: αυτήν του νομοθετικού καθορισμού της κανονικής οκτάωρης εργάσιμης ημέρας.
θάνατο του Μαρξ.
Ωστόσο, ήταν ο Ένγκελς, τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα στην Αμερική, εκείνος που υπογράμμιζε στον πρόλογο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, πως το προλεταριάτο είχε πια κερδίσει μια μεγάλη μάχη: αυτήν του νομοθετικού καθορισμού της κανονικής οκτάωρης εργάσιμης ημέρας.
Συγκινημένος, ο Γερμανός φιλόσοφος προσέθετε:
«Ας ήταν ο Μαρξ πλάι μου να το ‘βλεπε αυτό με τα ίδια του τα μάτια!».
«Ας ήταν ο Μαρξ πλάι μου να το ‘βλεπε αυτό με τα ίδια του τα μάτια!».
Ήταν ένα παράδειγμα ηρωισμού από εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες στις Η.Π.Α. και μετέπειτα στην Ευρώπη και ολόκληρο τον πλανήτη, οι οποίοι προέταξαν τα στήθη τους μπροστά από όπλα και αγχόνες, για ένα καλύτερο αύριο, που πολλοί εξ αυτών δεν έμελλε να ζήσουν.
Οι δυνάμεις της αστυνομίας και των απεργοσπαστών, μετέτρεψαν ειρηνικές απεργίες σε αιματοκυλισμένες εξεγέρσεις, με τη δικαιοσύνη ν’ αποδεικνύεται υποχείριο της άρχουσας τάξης.
Ήταν το αίμα των αγωνιστών και το κτηνώδες πρόσωπο του συστήματος, εκείνα που θέριεψαν τις αντιδράσεις σε όλον τον κόσμο, για να κατακτηθεί το οκτάωρο, η κυριακάτικη αργία και μια σειρά άλλων δικαιωμάτων που ακολούθησαν:
Για να πάψει η εργασία ν’ αποτελεί δουλεία για τους ανθρώπους του μόχθου.
Για όλους όσοι παράγουν τον πλούτο των κρατών και του κεφαλαίου.
Για να πάψει η εργασία ν’ αποτελεί δουλεία για τους ανθρώπους του μόχθου.
Για όλους όσοι παράγουν τον πλούτο των κρατών και του κεφαλαίου.
Η βάναυση καταστολή δεν έλειψε και από τις ελληνικές συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, με τις κινητοποιήσεις να οξύνονται το 1936 στη Θεσσαλονίκη. Αστυνομία και στρατός άφησαν πίσω τους 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Δολοφονίες, οι οποίες ενέπνευσαν τον Ρίτσο
για να γράψει τον «Επιτάφιο».
για να γράψει τον «Επιτάφιο».
Ο 25χρονος Τάσος Τούσης ήταν ο πρώτος νεκρός…
Η συνταρακτική φωτογραφία της χαροκαμένης μάνα του -πάνω από το άψυχο σώμα του γιού της- γεννά το «Πού Πέταξε Τ’ Αγόρι Μου», σε μουσική σύνθεση του Θεοδωράκη:
Την 1η Μαΐου του 1944, ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς συνέπεσε με την άνανδρη εκτέλεση 200 Ελλήνων κομμουνιστών και αριστερών αγωνιστών,
οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής (από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου) από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής.
Η ιστορία είχε γραφτεί ξανά με κόκκινα μοιρολόγια.
Διότι οι θρήνοι δεν σταμάτησαν ποτέ την εξέλιξη του κόσμου· αντιθέτως…
Η 1η Μαΐου θα μας θυμίζει πάντοτε μοιραία, ότι τίποτα δεν αποκτάται εύκολα
και κυρίως δίχως πάλη ταξικού χαρακτήρα. Πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όταν ένας λαός… χαλαρώνει και ξεχνά, πάντα θα υπάρχει κάποιος να του στερήσει όσα περισσότερα μπορεί. Όταν οι πολλοί δεν είναι οργανωμένοι και
δεν διεκδικούν μαζί, σαν μια γροθιά, προασπιζόμενοι τα συμφέροντά τους,
τότε οι λίγοι θα τους πάρουν όσα έχουν κερδίσει άλλοι γι’ αυτούς.
Η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι μόνο μια εορτή μνήμης για τις ψυχές των σκοτωμένων. Είναι μια υπενθύμιση για όσα κατακτήθηκαν με αντάλλαγμα ζωές και μπορούν να χαθούν απλώς με τη λήθη!
http://www.unblock.gr/unblock-proposals/oi-hrwes-pethainoyn-mono-mesa-mas/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου