...τον αφήνουμε εκεί να σκονίζεται και να συνυπάρχει μαζί μας από συνήθεια...

...καμιά φορά νομίζουμε ότι αγαπάμε κάποιον 
και δίνουμε τα πάντα εκτός
από την πραγματική και αληθινή αγάπη.
Ζούμε μαζί του, τον φροντίζουμε, προσπαθούμε να 
του ικανοποιούμε όλες του τις ανάγκες αλλά δεν 
τον αγαπάμε όπως ίσως του αξίζει και όπως θα έπρεπε 
να τον αγαπάμε.
Απλά τον αφήνουμε εκεί να σκονίζεται και να συνυπάρχει 
μαζί μαςαπό συνήθεια, ίσως εγωιστικά, από φόβο να 
παραδεχτούμε τηνέλλειψη αυτής της πραγματικής αγάπης 
εκ μέρους μας...

H αληθινή αγάπη ζει πάντα παρά τις ατέλειές της, 
επιστρέφει θεραπευμένη και μεγαλύτερη για να εγκατασταθεί 
οριστικά εκεί που ανήκει,μέσα στις καρδιές που την γέννησαν 
και την ένιωσαν.
...η αγάπη δεν αγοράζεται ούτε πωλείται, παρά μόνο χαρίζεται 
μέσα απ’ την καρδιά, μένει εκεί αθάνατη και επιστρέφει σε μας πολλαπλώς αυξημένη.
Μέσα απ’ αυτήν ο κόσμος φαίνεται πιο ήρεμος, πιο γλυκός, 
πιο γελαστός.
Ο πόνος κι η θλίψη απαλύνονται. 
Η ελπίδα ανατέλλει, αφού αισθάνεσαι ότι υπάρχει σοβαρός 
λόγος να ζεις, να γίνεσαι καλύτερος.
Η αγάπη χωρίς όρια, είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, 
τη θυσία,την ανιδιοτέλεια.
Χαίρεσαι μ’ αυτόν που χαίρεται, λυπάσαι μ’ αυτόν που πονά.
Καθώς ανέχεσαι τον άλλο με τις ατέλειές του, χωρίς να τον περιφρονείς,χωρίς να τον οικτίρεις, να τον κάνεις να νιώθει 
άσχημα για αυτό που είναι.
Νοιάζεσαι, ενδιαφέρεσαι για την ύπαρξή του, χωρίς όμως αυτό 
το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. 
Και αυτό, γιατί η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό 
τής ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση στην προσωπικότητά του.
Ποτέ δεν θα φωλιάσει η μοναξιά στις καρδιές που μοιράζονται 
την αγάπη , αφού αυτή η ανιδιοτελής δοτικότητα που καμιά 
ανταπόδοση δεν περιμένει, φέρνει τόσο κοντά μας 
όσους αγγίξαμε.
Όσο καλλιεργούμε το θαλερό της δέντρο, τόσο μεγαλώνει, 
απλώνει κλαδιά να χωρέσει,να δροσίσει πολλούς κάτω 
απ’ την σκιά του.
Κι όταν οι ρίζες του φτάσουν βαθιά τίποτα δεν μπορεί να 
το απειλήσει, τίποτα να το ξεριζώσει.

Θέλω να μεταφέρω κάποια πολύ παραστατικά λόγια που διάβασα
για τον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθεί ο άνθρωπος, να νιώσει,
ν’ αγαπήσει, ν’ αγαπηθεί:
«Στη γνωστή συνοικία των Ανασφαλειών και στο μέσον της 
οδού Εσφαλμένων Πεποιθήσεων βρίσκεται η κεντρική 
πλατεία Εγωισμού.
Κάνετε μια στάση εκεί και παρατηρείστε πόσο μόνα είναι 
τα γυμνά δέντρα,πόσο άσχημα κράζουν τα πουλιά των Ενοχών .
Θυμηθείτε το μελωδικό τραγούδι που κελαηδούσαν παλιά, 
όταν κατοικούσατε 
στη γειτονιά της Αθωότητας ,
στην οδό Παιδικών Χρόνων.
Αφήνοντας πίσω την Πλατεία Εγωισμού απομακρυνθείτε από 
τις οδούς 
Φόβου και Αμφιβολίας και γυρίστε την πλάτη στο δρόμο 
της Επίκρισης.
Ακολουθήσετε τη Λεωφόρο της Συγχώρεσης και 
της Αποδοχής …

Η οδός της Αγάπης δεν είναι μακριά.
Εκεί βρίσκεται το κέντρο Πραγματοποίησης Ονείρων για την Ζωή"
........

φΡ