Είναι μερικά πράγματα που ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ μέσα μας.

Το ξέρετε όλοι...
Μερικά ουρλιάζουν για λίγο… μερικά απλώς βγάζουν ενα ουρλιαχτό 
και μετά κοιμούνται…υπάρχουν όμως και μερικά που ουρλιάζουν συνεχώς…
χωρίς σταματημό.
Πάρτε πρώτα μια ανάσα 
*Μάνος Αντώναρος
~*~
"Αύριο εχω σχολείο... θα κοιμηθώ νωρίς! 
Κουράστηκα σήμερα.. εφαγα και αυτήν την τούμπα μπροστά στα ματια όλων! 
Τι αστεία που ήμουν! 
Βυθίζομαι... τι γλυκός που ειναι ο Μορφέας. Σε αγκαλιάζει απαλά και νιώθεις
 την ζεστασιά του. Σαν να αισθάνομαι ότι με χαιδεύει κιόλας! 
Αααχχχχ... Οχι! Οχι! Δεν με χαιδεύει ο Μορφέας ....
Ανοιξε τα ματια σου τωρα! 
Αυτό δεν είναι όνειρο.. αυτό ειναι εφιάλτης! 
Κανείς δεν πρεπει να σε αγγίζει εκεί αν εσύ δεν θες... δυσφορία.. απογοήτευση.. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ. 
Με αγγίζει! Με χαιδεύει! Οχι εκεί! 
Οχι εκεί.... Σε παρακαλώ... ενα δακρυ τρεχει απο τα ερμειτικά κλειστά μου ματια. 
Δεν τολμώ να τα ανοίξω.Δεν τολμώ να σαλέψω. 
Ξύπνα μαμααααααααααα. Ξύπνα! 
Κάποιος εχει μπει στο δωμάτιό μου. Ξύπνα... σε παρακαλώ... 

Πρέπει να κουνηθώ! Να καταλάβει ότι δεν κοιμάμαι.. θα φοβηθεί! Θα φύγει! 
Θα με αφήσει ήσυχη! Κουνήσου.. κουνήσου.. ΤΩΡΑ! 
Σαλεύω.. ανοιξε τα μάτια σου! Λίγο! 
Να δεις την μορφή του.  
Πρέπει να πληρώσει! Μόλις φύγει θα τρέξω να ξυπνήσω την μαμά! 
Σοκ! Ο μπαμπάς...σηκώνεται απο το κρεβάτι και απομακρύνεται. 
Έμεινα όλο το βραδυ στην ίδια θέση. Με τα μάτια ανοιχτά.

Δεν θυμάμαι τι εγινε το επόμενο πρωί στο σχολείο... δεν ήμουν εκεί! 
Απλά υπήρχα. Πίσω πάλι στο σπίτι το μεσημέρι. 
Πρέπει να μιλήσω στην μαμά. Αυτή θα με προστατέψει! 
Αυτή ΄θα με αγκαλιάσει! 
Στην αγκαλιά της θα κλάψω, αυτή θα τα φροντίσει όλα! 
Πρεπει να πληρώσει. Στην αγκαλιά της θα νιώσω αυτό που ζητώ. 
Ανοίγω την πορτα! 
Ευτυχώς εχει γυρίσει απο την δουλειά.. μαγειρεύει... μαμάααα 
εχω ανάγκη να σου μιλήσω. 

”Τρώμε σε λίγο! 
Αφησε τα πραγματά σου και κάτσε στο τραπέζι! 
Βιάζομαι θα χάσω το λεωφορείο για Αθήνα και δεν θα προλάβω 
το ραντεβού μου. Να μαζέψεις εσύ το τραπέζι! ”

Κάθομαι στο κατώφλι ακόμα και την κοιτώ. 
Δεν μπορώ να κάνω βήμα. Ακούω την φωνή του. 
Χλωμιάζω! Ζαλίζομαι.. θα πέσω... 

” Μαμά! Μαμά! 
”Τι επαθες. Εσύ είσαι ασπρη σαν το πανί! 
Κάτσε στην καρέκλα. Κάτσε σου λέω, κουνήσου!” 

Κάθομαι. Πρεπει να μιλήσω. Τώρα. Τα λέω όλα. Με κοιτάει. 
Κλαίω. Ξεφόρτωσα. 
Τώρα θα με πάρει  αγκαλιά και όλα θα πανε καλά.  
Φεύγει. Παει κοντά του. 
Εχω μείνει εκεί! Στην καρέκλα. 
Φοράει το παλτό της και φεύγει. 
Εφυγε! 
Δεν με πήρε αγκαλιά. Φοβάμαι.

”Τι πήγες και είπες;» Χαστούκι. ”Θα σε σκοτώσω.” Κι αλλο χαστούκι. 
Χτυπήματα παντού. Θα αντιδράσω! Φτάνει πια! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! 
Τόσες σκέψεις, εικόνες, γεγονότα μεσα σε λίγα δευτερόλεπτα παρελάζουν 
απο το μυαλό μου. 
Ξύλο, καυγάδες... ματωσε η μύτη μου. Είμαι στο πάτωμα. 
Πάλι αίμα... φοβάμαι το αίμα! 
Σηκώνομαι! Φτάνειιιιιιιιι. 
Το τραπεζομάντηλο με τα πιάτα στο πατωμα. Φτάνει πιά.

Γύρισε! Δεν είχε φύγει! Αχ πώς πίστεψα ότι η μαμά θα με αφηνε! 
Ντύσου. Παρε και ρούχα μαζί. Θα μείνεις στην αδερφή σου στην Αθήνα.
Ούτε μια λέξη στην διαδρομή. Ούτε μια λέξη για τους επόμενους μήνες. 

Επιστροφή στο σπίτι . θα βγαίνεις απο το δωμάτιο σου μόνο όταν λείπει 
ο μπαμπας απο το σπιτι. Κάθε βράδυ προσευχόμουν. 
Πάρτον κοντά σου...θέλω να πεθάνει. Δεν αντέχω να ακούω την φωνή του. 
Πάρτον. 
Πόσα βράδυα το ευχήθηκα. Κουράστηκε ο Θεός να με ακούει. 
Τον πήρε δυο χρόνια μετα. 
Στα δυο αυτά χρόνια ούτε ενας καυγάς μέσα στο σπίτι.

Ανακούφιση. Δεν είναι εδώ πιά. Δεν υπάρχει. Ελευθερία. 
Δεν χρειάζεται να περιμένω να φύγει για να παω στο μπανιο! 

”Μαμά μην κλαις! Θα είναι καλύτερα χωρίς αυτόν.”
Επίθεση. 
” Πέθανε και εσύ... το ευχαριστιέσαι! Ντροπή σου! Ήταν ο πατέρας σου!”

2 χρόνια μετά γνώρισα τον ερωτα της ζωής μου. 
Έπεσα με τα μούτρα. Τον θέλω! 
Με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω. Του τα είπα όλα απο την αρχη. 
Μου έδωσε την αγκαλιά που αυτή μου αρνήθηκε. Μα πλήρωσε και το τίμημα ... έρωτας κάτω από τα σεντόνια, εξάρσεις ψυχολογικές, πολλά όχι, επιλόχια καταθλιψη...

Δεν τον θεωρούσε αξιο για μένα. Δεν ήταν της κοινωνικής μας τάξης! 
Εφυγα ενα μεσημέρι μαζί του. 
Βγήκα απο την μπαλκονόπορτα... είμαστε πλέον 18 χρόνια μαζί. 
Σε αυτά τα 18 χρόνια, στα δαχτυλα του ενός χεριού μετριούνται οι φορές 
που επισκέφτηκα το σπίτι που μεγάλωσα. 

Ψυχοθεραπεία. Πρέπει να συγχωρήσεις για να μπορέσεις να προχωρήσεις. 
Πόσο λάθος προσεγγιση. Ποτέ! Ποτέ δεν θα συγχωρήσω. 
Ποτέ δεν θα ΤΗΝ συγχωρήσω. 

Δεν με πίστεψε ποτε ως και σήμερα. 
Θυμάμαι όταν ήμουν εγκυος πια στο δεύτερο παιδί μου με ρώτησε.
”Μήπως το είδες στο όνειρό σου;» 
Δεν απάντησα... μόνο εκλάψα...Αυτό δεν ήταν όνειρο μαμά. Ήταν εφιαλτης. 
Και εσύ δεν ήσουν δίπλα μου. Δεν με πίστεψες. Δεν με αγκάλιασες. 
Δεν μου είπες , εγώ είμαι εδώ. Δεν μου στάθηκες σαν μανα. 

Δυο χρόνια πριν ξεσπάθωσα. 
”Ότι αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα δεν σημαίνει πως δεν εχει συμβεί.” 
”Για να τελειώνει αυτό το θεμα! Προτίμησα να θυσιάσω το ενα μου παιδί, 
για να σώσω τα υπόλοιπα τρία. Καταλαβες;”

Εχω τρία παιδιά πλέον. Όποιος τα αγγίξει…."

*το διάβασα εδώ http://www.sdna.gr/geni όπου και προλογίζει 
ο Μάνος Αντώναρος...(ολόκληρος ο πρόλογος του στο sdna.gr)

οι φωτό από i-rena