Χάνουμε τη μάχη της τσικουδιάς!

     
...η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι παραπέμπει την Ελλάδα 
στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Αυτή τη φορά η πρωτοβουλία αυτή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 
προσβάλλει τις ευαισθησίες και τον πολιτισμό γενικά της χώρας μας. 
Και πιο ειδικά τους συμπατριώτες μου τους Κρητικούς.
Που μας βρήκαν να σφάλουμε; 

Στην φορολογία για την τσικουδιά. Αυτό αφορά όλους εμάς στην Κρήτη. 
Και το τσίπουρο. Αυτό παράγεται κυρίως στην βόρεια Ελλάδα και 
στην Θεσσαλία. Θα έπρεπε κατά την απόφαση για την παραπομπή να πληρώνουμε ειδικό φόρο κατανάλωσης πάνω από δώδεκα ευρώ το κιλό. 
Όπως περίπου για το ουίσκι!

Πως ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία; 
Πριν μερικά χρόνια οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες ανακάλυψαν ότι 
έχουν πέσει σημαντικά οι πωλήσεις των «ευγενών» ποτών που 
αυτές παράγουν. Δεν σκέφθηκαν μήπως φταίει η κρίση και η δραματική 
μείωση γενικά της κατανάλωσης εξαιτίας των κακουργηματικών 
κουρεμάτων των εισοδημάτων των Ελλήνων. 
Φταίει το τσίπουρο! 
Φταίει η τσικουδιά! 
Επιβαρύνονται μόνο με 0,59 ευρώ το κιλό.

Στην αρχή δεν βρήκαν αντιστάσεις. 
Οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών σαν να 
κατανόησαν τα παράπονα και τις κατηγορίες των πολυεθνικών εταιριών. 
Με το που το πήραν είδηση οι αρμόδιοι συνδικαλιστικοί φορείς των 
αγροτών, κάνανε πίσω. 
Φτιάξανε επιτροπές για να καπελώσουν τους αγρότες. 
Μα δεν τους βγήκε. 
Οι αγρότες πήγανε με προτάσεις και επιχειρήματα.

Περιληπτικά είπαν στο περίπου. 
Το τσίπουρο και η τσικουδιά(επιτέλους η ρακί) δεν είναι βιομηχανικό 
προϊόν. Είναι αγροτικό προϊόν. Που αποφέρει ένα πολύ μικρό εισόδημα 
στον κατά τα άλλα κατατρεγμένο Έλληνα αμπελουργό. 
Τι να εισπράξει άραγε ο δυστυχής από τη συγκομιδή ενός αμπελιού 
τριών ή τεσσάρων στρεμμάτων. 
Τόσος το πολύ είναι ο κλήρος μας.

Κατά κανόνα το προσφέρουμε δωρεάν. 
Και συνδέεται με τον πολιτισμό μας. 
Με μια ρακί και με ασήμαντους μεζέδες (κάποιες ελιές, λίγο κρητικό τυρί 
και κρητικό παξιμάδι) φτιάχνουμε παρέες και παρεάκια. 
Συναντάμε τους ξένους και τους καλωσορίζουμε στο νησί μας και 
στο χωριό μας.

Τους αρέσουμε, τους Ευρωπαίους και όχι μόνο, για το πως ζούμε 
την καθημερινότητά μας. Αλλά μόνο στις διακοπές τους. 
Δεν τους αρέσουμε όταν φτάνουν στο Ταμείο. 
Αλλά και εμείς δεν υπερασπιζόμαστε τις παραδόσεις μας. 
Εδώ μας φάγανε το όνομα ρακί. Γιατί δήθεν είναι τουρκική λέξη. 
Ενώ προέρχεται από τα ράκη των σταφυλιών.

Γιατί χάνουμε τη μία μετά την άλλη μάχη; 
Ακόμα και στα καθημερινά;

Νέα Κρήτη, Άποψη, Πέμπτη, 16.02.2017

Αντώνης Βγόντζας

Antonis Vgontzas

https://www.facebook.com/profile.php?id
=100010756205973&hc_ref=NEWSFEED&fref=nf
φωτό από i-rena