H καρδιά και το θαλασσινό μπάνιο

Του καθηγητή Δημήτρη Κρεμαστινού

Είναι γνωστό ότι οι καρδιοπαθείς κινδυνεύουν περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα ασθενών να τους συμβεί κάποιο απρόοπτο συμβάν. 

Ενας στους 100 καρδιοπαθείς κινδυνεύει από αιφνίδιο σταμάτημα της καρδιάς του 

(cardiac arrest), σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό, 

όπου η σχέση είναι ένας προς 100.000.

Οταν, κατά συνέπεια, κάποιος γνωρίζει ότι έχει ένα μικρό ή μεγάλο πρόβλημα υγείας, 

είναι εύλογο να ανησυχεί, στη δε περίπτωση του θαλασσινού μπάνιου να ανησυχεί 

ίσως περισσότερο.

Το ήσυχο και απολαυστικό θαλασσινό μπάνιο που απολαμβάνει κάθε άνθρωπος μπορεί αναμφισβήτητα να το απολαμβάνει και αυτός που πάσχει από οποιαδήποτε πάθηση της καρδιάς.

Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος στο θαλασσινό μπάνιο έχουν σχέση με καταστάσεις που συνδέονται με έναν έμετο και την εισρόφηση του φαγητού στον πνεύμονα, με μια λιποθυμία, με μια μυϊκή κράμπα και με διάφορες παθολογικές καταστάσεις που μπορεί να συμβούν σε έναν άτυχο κυρίως μεσήλικο κολυμβητή, όπως είναι π.χ. η εκδήλωση ενός εγκεφαλικού επεισοδίου, ενός εμφράγματος μυοκαρδίου ή μιας υπογλυκαιμίας.

Ολα αυτά μπορεί να τα πάθει και κάποιος που δεν παρουσίασε ποτέ καμία ενόχληση.

Πολύ περισσότερο όλα αυτά ισχύουν και για έναν καρδιοπαθή, έναν διαβητικό και έναν υπερτασικό ασθενή. 

Με μία διαφορά: 

οι ασθενείς που γνωρίζουν από τι πάσχουν συνήθως παίρνουν τα φάρμακά τους, τα οποία πολλές φορές εμφανίζουν παρενέργειες που μπορεί να προκαλέσουν δραματική πτώση της πίεσης, μυϊκή αδυναμία, λιποθυμία με ή χωρίς υπογλυκαιμία, η οποία παρατηρείται συνήθως στους διαβητικούς.

Τέτοια φάρμακα είναι κυρίως εκείνα που ανήκουν στην κατηγορία των αγγειοδιασταλτικών (αναστολείς μετατρεπτικού ενζύμου και αγγειοτενσίνης, νιτρώδη, β-αναστολείς και ανταγωνιστές του ασβεστίου), είναι τα διουρητικά και τα αντιδιαβητικά που παίρνουν οι διαβητικοί για τη ρύθμιση του σακχάρου του αίματός τους.

Σπανιότερα, η απότομη είσοδος στο νερό με πολύ χαμηλή θερμοκρασία μπορεί να προκαλέσει, ακόμη και στον υγιή, σπασμό των αρτηριών και ιδιαίτερα των στεφανιαίων αρτηριών, με επακόλουθο πολλές φορές τον πόνο στο στήθος ή το σταμάτημα της καρδιάς από τις λεγόμενες κοιλιακές αρρυθμίες.

Ολα αυτά μπορεί να συμβούν πολύ σπάνια, γι’ αυτό και κάθε χρόνο έχουμε περί τους 400 πνιγμούς στη θάλασσα, που εύκολα αποδίδονται στο ότι δεν ήξερε το θύμα να κολυμπά.

Ακόμη και μετά τη νεκροτομή, είναι πολλές φορές αδύνατον να διαπιστωθεί τι πραγματικά συνέβη και έτσι η εύκολη διάγνωση του πνιγμού καλύπτει τα πάντα.

Οι απώλειες ανθρώπινων ζωών κάθε χρόνο οφείλονται εν πολλοίς και στην απουσία οργανωμένων παραλιών και εκπαιδευμένων διασωστών που να είναι ικανοί να επαναφέρουν στη ζωή κάποιον που έχασε τις αισθήσεις του μέσα στη θάλασσα.

Εντούτοις θα ήταν λάθος ο γιατρός να στερήσει από τον άρρωστό του το θαλασσινό μπάνιο. 

Είναι όμως υποχρεωμένος να ρυθμίζει κατάλληλα τα φάρμακα του αρρώστου του και να τον ενημερώνει για τους πιθανούς κινδύνους από τυχόν παρενέργειές τους. 

Καταστάσεις που στη στεριά είναι τελείως ακίνδυνες (π.χ. κράμπα - έμετος), 

στη θάλασσα μπορεί να αποβούν μοιραίες.

Γι’ αυτό και μια απλή σύσταση, όπως π.χ. να μην απομακρύνονται 

οι λουόμενοι από την ακτή και να κολυμπούν πάντα με παρέα, 

αποτελεί μια σοφή συμβουλή.

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
http://ygeia.tanea.gr