Όταν χάνεις τη μάνα ..χάνεις τον κόσμο..χάνεις τις λέξεις σου...
τις σκέψεις σου.. χάνεις κάτι που σου ζεσταίνει τη ψυχή..
όλα γίνονται ξαφνικά κρύα ..παγώνουν οι αναμνήσεις και οι εικόνες,
που κρέμονται στο εσώφυλλο των ματιών σου..
Ποτέ δεν πίστευα ότι οι μάνες πεθαίνουν.. ποτέ ..
Πίστευα ότι η μάνα μου θα ζούσε για πάντα για να κλάψει στη δική μου κηδεία..
αυτές οι εικόνες μου έχουν τυπωθεί ..έβλεπα μάνες να κλαίνε τα παιδιά τους
και τους άντρες τους που σκότωσαν οι πόλεμοι, οι κακουχίες και οι αρρώστιες...
Εικόνες από παιδιά να κλαίνε τη μάνα δεν έχω πουθενά στο άλμπουμ της ζωής μου...
Δεν ξέρω αλήθεια πως αλλά είναι φορές που σκέφτομαι ότι μια μαγική δύναμη
μου έκρυβε την εικόνα μιας νεκρής μάνας...
Έχω την εικόνα της μάνας μου μέσα στο χαμό των βομβαρδισμών να μαγειρεύει
μέσα στη σπηλιά-καταφύγιο..
Έχω την εικόνα της μάνας μου όταν έβλεπε τους στρατιώτες να συλλαμβάνουν
τον μεγάλο μου αδελφό και να δένουν τον πατέρα μου στο τζιπ και να τον σέρνουν
για παραδειγματισμό...
Έχω την εικόνα της μάνας μου να ποτίζει κάθε μέρα το δέντρο που φύτεψε πάνω
στον τάφο των δυο παιδιών της που πέθαναν από κακουχίες..
Έχω την εικόνα της μάνας μου να έρχεται μέσα από το λασπωμένο και χιονισμένο
δρόμο φορτωμένη με λαχανικά και όσπρια ..και τότε κατάλαβα ότι δεν τα άφηνε
ο "Θεός" έξω από τη σπηλιά-καταφύγιο..
Έχω την εικόνα της μάνας μου να χτίζει με τα ίδια της χέρια το πρώτο μας σπίτι
πάνω από τη σπηλιά με τοίχους 50 πόντους πάχους...
Έχω την εικόνα της μάνας μου να περιποιείται τα κόκκινα της μαλλιά ..με όλα
τα βότανα που μάζευε από τα βουνά ..
Έχω την εικόνα της μάνας μου να περιγράφει σε μια θεία μου γιατί μας έδωσε
αυτά τα ονόματα...για μένα θυμάμαι ..ο Νασίμ.. είπε γιατί εκείνες της μέρες
που γεννήθηκε είχε δυνατούς ανέμους ...
Έχω την εικόνα της μάνας μου σαν γινόταν αγρίμι κάθε φορά που κάποιοι πείραζαν
έστω ένα νύχι από τα παιδιά της ..και ας είχαμε εμείς αρκετές φορές πράξει το κακό..
την θυμάμαι πως στεναχωριόταν όταν έχανε για χάρη μας τις φίλες της γειτόνισσες
για χάρη μας..
Έχω την εικόνα της μάνας μου όταν ρωτούσε τον πατέρα μου αν από τη τηλεόραση
που έφερε θα βλέπει την Φαϊρούζ να τραγουδάει...λατρεύει τη Φαϊρούζ ..κάθε μέρα
το πρωί την άκουγε..ήταν το ιερό της μουσικό βιβλίο..
Έχω την εικόνα της που ετοίμαζε το πρωινό στον εγγονό της τον Έκτορα όταν
πήγαμε μαζί κάτω, ακούγοντας την Φαϊρούζ ..τον ξυπνούσε με την φωνή της Φαϊρούζ ..
να ακούγεται σε όλο το σπίτι...Τον χάιδευε, τον άγγιζε κάθε μέρα γιατί ήταν το μόνο
εγγόνι από τα είκοσί δυο που δεν μεγάλωνε μαζί της..
Είναι χιλιάδες οι εικόνες από σένα που έχω μάνα μέσα μου...δεν ξέρω γιατί αλλά
θέλω να τις έχω μέσα στη ψυχή μου..μήπως έτσι αντέχω αυτόν τον κόσμο....
Θέλω να είσαι εκεί μάνα μου όταν θα έρθω πάλι κάτω μια μέρα. που θα έχω φτιάξει
κάτι στη ζωή μου ..ναι μάνα δεν έχω φτιάξει τίποτα και πάντα ό,τι φτιάχνω οι άνεμοι ..
οι δυνατοί το πηγαινοφέρνουν ..όταν έρθω μάνα θέλω να είσαι εκεί ..να μου φτιάχνεις πρωινό και δεν θα χαμηλώσω ποτέ τη φωνή τη Φαϊρούζ..
Θέλω να φοράς και εκείνο το λευκό φουστάνι που έχει πάνω εκείνα τα μπλε,
κόκκινα λουλούδια και σκορπισμένα πάνω του πράσινα φύλλα..
και θέλω να σε δω για μια ακόμα φορά να περιποιείσαι τα κόκκινα σου μαλλιά ....
Nasim Alatras
https://www.facebook.com/nasim.alatras/posts/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου