Από τις αρχές του Β΄ Μεγάλου Πολέμου ο Μεταξάς όντας ιδιοφυής στρατιωτικός
αλλά και αιχμηρός πολιτικός νους, προέβλεπε την πιθανή επέκταση του πολέμου
στη χερσόνησο του Αίμου και έκαμε όλες τις δυνατές κινήσεις που του επέτρεπαν
οι πολιτικές του δυνάμεις (να μην ξεχνούμε και τον παράγοντα «Παλάτι»), για να
την αποτρέψει. Το σίγουρο είναι ότι όχι μόνο δεν αιφνιδιάστηκε την
28η Οκτωβρίου του 1940, αλλά περίμενε και είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση
να οδηγήσει την Ελλάδα στο δρόμο της Δόξας.
Τα προαναφερθέντα αποτελούν Ιστορία.
Είναι γεγονότα τα οποία δεν πρόκειται να αλλάξουν όσο κι αν προσπαθούν
οι αντίπαλοι του Έθνους να τα διαστρεβλώσουν.
Ας κάνουμε όμως την υπόθεση:
τι θα γινόταν αν ο Μεταξάς με την επίδοση του τελεσιγράφου,
συναινούσε στις ιταλικές αξιώσεις;
Τι θα γινόταν αν ο ίδιος ο Μεταξάς, λίγο πριν την επίθεση επικοινωνούσε
με τον Στρατηγό της 8ης Μεραρχίας, Κατσιμήτρο, και διέτασσε
την απρόσκοπτη και ειρηνική διέλευση για τα ιταλικά στρατεύματα,
προκειμένου να καταλάβουν τα στρατηγικά σημεία που ανέφερε
το τελεσίγραφο;
Τι θα γινόταν αν ο Μεταξάς εξέφραζε αντίθετο άποψη και
αντί του ΟΧΙ έλεγε «Ναι»;
Αν ο ίδιος δεν εμψύχωνε τους στρατευμένους υπερασπιστές των
συνόρων και τους επιστράτους;
Βεβαίως, στην ηγεσία, στην κυβέρνηση και στο στρατό, κάποιοι πιθανόν να
αποφάσιζαν την αντίσταση κατά των Ιταλών.
Απόντος όμως του πρωθυπουργού τις κρίσιμες εκείνες ώρες, χωρίς ελληνική
κυβέρνηση και με Πρωθυπουργό προδότη, οι ιταλικές δυνάμεις θα ευρίσκοντο
στα Ιωάννινα και το παν θα είχε κριθεί.
Ο Μεταξάς εκείνο το βράδυ, στη γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή στην Κηφισιά,
έγραψε την Ιστορία και στάθηκε αντάξιος συνεχιστής του μεγαλείου της φυλής μας.
Οι γέρικοι ώμοι του σήκωσαν το βάρος των αιώνων. Θερμοπύλες, Τείχη Κωνσταντινουπόλεως, Αλαμάνα, Μεσολόγγι.
Στο ταπεινό σαλόνι του σπιτιού του ξανακούστηκε το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδου,
και το «Ου φεισόμεθα της ζωής ημών» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Έχουμε ζήσει στην εποχή της Μεταπολιτεύσεως την λυσσασμένη προσπάθεια
να διαγραφεί από την Ιστορία το πρόσωπο του Μεταξά σε ό,τι αφορά τη
συμβολή του στο Έπος του’40, μια προσπάθεια η οποία πέφτει στο κενό.
Γιατί η λάσπη και τα ψεύδη δεν είναι Ιστορία.
Είναι κακοήθειες, χαρακτηριστικό της ερυθράς προπαγάνδας.
Η λάσπη ξεραίνεται και πέφτει, αλλά τα μάρμαρα της Ιστορίας στέκουν για πάντα.
Γνωρίζουμε την εκπόρευση της λάσπης και της διαστρεβλώσεως, την φτηνή
προπαγάνδα του «Το Όχι το είπε ο λαός».
Προέρχεται από τον εσμό των ερυθρών αγκιτατόρων θολοκουλτουριάρηδων
και ψευτοπροοδευτικών «δημοκρατικών» που κατέκλυσαν την κρατική μηχανή
και όλες τις μορφές εξουσίας από το 1974 και μετά.
Εκείνους που ξεχνούν ότι, ο Λαός της εποχής, λάτρευε και αγαπούσε τον Μεταξά. Ακολουθούσε και στήριζε την πολιτική του.
Άρα ο Λαός πρόσβλεπε στην καθοδήγηση και στην ηγεσία του Κυβερνήτη.
Τώρα πια, εκσυγχρονισμένοι και χορτάτοι, συνεχίζουν σε κάθε ευκαιρία να
εκφράζουν τις ανιστόρητες ασυναρτησίες τους, πιστοί στη γραμμή του αρχηγού
των κομμουνιστών της εποχής εκείνης Νίκου Ζαχαριάδη, όπως αυτή δόθηκε
όχι στην περίφημη πρώτη επιστολή του στις 31 Οκτωβρίου 1940 προς τα μέλη
του κόμματος, αλλά στη δεύτερη, σκοπίμως αποσιωπημένη επιστολή,
ένα μήνα μετά, όπου χαρακτήριζε οποιαδήποτε ενέργεια πέραν των
ελληνοαλβανικών συνόρων ως επεκτατικό πόλεμο.
Με τη λάσπη τους προσπαθούν ανεπιτυχώς να καλύψουν τις δικές τους πομπές.
Τον Οκτώβριο του 1940 πλην των εξαιρέσεων που προαναφέραμε,
Ηγέτης και Λαός συνέπεσαν, λειτούργησαν αρμονικά, μεγαλούργησαν.
Ο Ηγέτης, ο Ιωάννης Μεταξάς, είπε το μεγάλο ΟΧΙ και ο Λαός το πραγμάτωσε
με το αίμα του στα ηπειρωτικά βουνά.
Τον Οκτώβριο του 2017, Τιμούμε τους Προγόνους της γενιάς του 1940,
Τιμούμε τον Εθνικό Κυβερνήτη Μεταξά και ανανεώνουμε τους όρκους που
έχουμε ήδη δώσει, ότι δεν θα υποκύψουμε σε κανέναν κατακτητή που επιτίθεται
στην χώρα, είτε στρατιωτικά είτε οικονομικά.
αλλά και αιχμηρός πολιτικός νους, προέβλεπε την πιθανή επέκταση του πολέμου
στη χερσόνησο του Αίμου και έκαμε όλες τις δυνατές κινήσεις που του επέτρεπαν
οι πολιτικές του δυνάμεις (να μην ξεχνούμε και τον παράγοντα «Παλάτι»), για να
την αποτρέψει. Το σίγουρο είναι ότι όχι μόνο δεν αιφνιδιάστηκε την
28η Οκτωβρίου του 1940, αλλά περίμενε και είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση
να οδηγήσει την Ελλάδα στο δρόμο της Δόξας.
Τα προαναφερθέντα αποτελούν Ιστορία.
Είναι γεγονότα τα οποία δεν πρόκειται να αλλάξουν όσο κι αν προσπαθούν
οι αντίπαλοι του Έθνους να τα διαστρεβλώσουν.
Ας κάνουμε όμως την υπόθεση:
τι θα γινόταν αν ο Μεταξάς με την επίδοση του τελεσιγράφου,
συναινούσε στις ιταλικές αξιώσεις;
Τι θα γινόταν αν ο ίδιος ο Μεταξάς, λίγο πριν την επίθεση επικοινωνούσε
με τον Στρατηγό της 8ης Μεραρχίας, Κατσιμήτρο, και διέτασσε
την απρόσκοπτη και ειρηνική διέλευση για τα ιταλικά στρατεύματα,
προκειμένου να καταλάβουν τα στρατηγικά σημεία που ανέφερε
το τελεσίγραφο;
Τι θα γινόταν αν ο Μεταξάς εξέφραζε αντίθετο άποψη και
αντί του ΟΧΙ έλεγε «Ναι»;
Αν ο ίδιος δεν εμψύχωνε τους στρατευμένους υπερασπιστές των
συνόρων και τους επιστράτους;
Βεβαίως, στην ηγεσία, στην κυβέρνηση και στο στρατό, κάποιοι πιθανόν να
αποφάσιζαν την αντίσταση κατά των Ιταλών.
Απόντος όμως του πρωθυπουργού τις κρίσιμες εκείνες ώρες, χωρίς ελληνική
κυβέρνηση και με Πρωθυπουργό προδότη, οι ιταλικές δυνάμεις θα ευρίσκοντο
στα Ιωάννινα και το παν θα είχε κριθεί.
Ο Μεταξάς εκείνο το βράδυ, στη γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή στην Κηφισιά,
έγραψε την Ιστορία και στάθηκε αντάξιος συνεχιστής του μεγαλείου της φυλής μας.
Οι γέρικοι ώμοι του σήκωσαν το βάρος των αιώνων. Θερμοπύλες, Τείχη Κωνσταντινουπόλεως, Αλαμάνα, Μεσολόγγι.
Στο ταπεινό σαλόνι του σπιτιού του ξανακούστηκε το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδου,
και το «Ου φεισόμεθα της ζωής ημών» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Έχουμε ζήσει στην εποχή της Μεταπολιτεύσεως την λυσσασμένη προσπάθεια
να διαγραφεί από την Ιστορία το πρόσωπο του Μεταξά σε ό,τι αφορά τη
συμβολή του στο Έπος του’40, μια προσπάθεια η οποία πέφτει στο κενό.
Γιατί η λάσπη και τα ψεύδη δεν είναι Ιστορία.
Είναι κακοήθειες, χαρακτηριστικό της ερυθράς προπαγάνδας.
Η λάσπη ξεραίνεται και πέφτει, αλλά τα μάρμαρα της Ιστορίας στέκουν για πάντα.
Γνωρίζουμε την εκπόρευση της λάσπης και της διαστρεβλώσεως, την φτηνή
προπαγάνδα του «Το Όχι το είπε ο λαός».
Προέρχεται από τον εσμό των ερυθρών αγκιτατόρων θολοκουλτουριάρηδων
και ψευτοπροοδευτικών «δημοκρατικών» που κατέκλυσαν την κρατική μηχανή
και όλες τις μορφές εξουσίας από το 1974 και μετά.
Εκείνους που ξεχνούν ότι, ο Λαός της εποχής, λάτρευε και αγαπούσε τον Μεταξά. Ακολουθούσε και στήριζε την πολιτική του.
Άρα ο Λαός πρόσβλεπε στην καθοδήγηση και στην ηγεσία του Κυβερνήτη.
Τώρα πια, εκσυγχρονισμένοι και χορτάτοι, συνεχίζουν σε κάθε ευκαιρία να
εκφράζουν τις ανιστόρητες ασυναρτησίες τους, πιστοί στη γραμμή του αρχηγού
των κομμουνιστών της εποχής εκείνης Νίκου Ζαχαριάδη, όπως αυτή δόθηκε
όχι στην περίφημη πρώτη επιστολή του στις 31 Οκτωβρίου 1940 προς τα μέλη
του κόμματος, αλλά στη δεύτερη, σκοπίμως αποσιωπημένη επιστολή,
ένα μήνα μετά, όπου χαρακτήριζε οποιαδήποτε ενέργεια πέραν των
ελληνοαλβανικών συνόρων ως επεκτατικό πόλεμο.
Με τη λάσπη τους προσπαθούν ανεπιτυχώς να καλύψουν τις δικές τους πομπές.
Τον Οκτώβριο του 1940 πλην των εξαιρέσεων που προαναφέραμε,
Ηγέτης και Λαός συνέπεσαν, λειτούργησαν αρμονικά, μεγαλούργησαν.
Ο Ηγέτης, ο Ιωάννης Μεταξάς, είπε το μεγάλο ΟΧΙ και ο Λαός το πραγμάτωσε
με το αίμα του στα ηπειρωτικά βουνά.
Τον Οκτώβριο του 2017, Τιμούμε τους Προγόνους της γενιάς του 1940,
Τιμούμε τον Εθνικό Κυβερνήτη Μεταξά και ανανεώνουμε τους όρκους που
έχουμε ήδη δώσει, ότι δεν θα υποκύψουμε σε κανέναν κατακτητή που επιτίθεται
στην χώρα, είτε στρατιωτικά είτε οικονομικά.
Ζήτω το Έθνος!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗhttp://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου