Ο Δ. Καμπούρογλου σε νεαρή ηλικία.
Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλου
Ιστορικός, λογοτέχνης, λαογράφος, δημοσιογράφος, φυσιολάτρης, εκδότης, ακαδημαϊκός, μα πρώτα και πάνω απ' όλα "αναδρομάρης", άφησε πίσω του δεκάδες βιβλίων και εκατοντάδες άρθρων, όλα διαποτισμένα από το ίδιο πάθος για την αναζήτηση ενός χαμένου και ξεχασμένου παρελθόντος....
Γεννήθηκε στίς 30 Σεπτεμβρίου του 1852 στο επί της οδού Ακαδημίας σπίτι του αγωνιστή της Επανάστασης Ρήγα Παλαμίδη, και μάλιστα στο ίδιο δωμάτιο όπου τέσσερα χρόνια νωρίτερα (1848) είχε αφήσει την τελευταία του πνοή ο περίφημος αρχηγός των Μανιατών, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.
Εκείνη τήν ημέρα μια φοβερή θύελλα ξέσπασε ξαφνικά στον ουρανό της Αθήνας.
Ήταν μια θύελλα που -όπως καταγράφηκε από τους κατοίκους της εποχής- κυριολεκτικά σάρωσε οτιδήποτε συνάντησε στο πέρασμα της. Δέντρα ξεριζώθηκαν, σπίτια γκρεμίστηκαν, αλλά, το κυριότερο, η μια από τις τρεις κολώνες που έστεκαν χωριστά από τις υπόλοιπες στο ναό του Ολυμπίου Διός, στο κέντρο της πόλης, κατέπεσε.
Το συμβάν αυτό θεωρήθηκε τόσο σημαδιακό από τους Αθηναίους, ώστε επί πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν ήθελαν να προσδιορίσουν την εποχή εκείνη, έλεγαν χαρακτηριστικά: «τον καιρό της κολώνας».
Ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης, επιστήθιος φίλος του Καμπούρογλου, με την ευκαιρία των ογδοηκοστών γενεθλίων του τελευταίου, είχε αποστείλει στο περιοδικό "Νέα Εστία" (τεύχος 141, 1/11/1932) τον ακόλουθο στίχο:
«Τη μέρα που γεννήθηκες
γκρεμίστηκε η κολώνα.
Στη θέση της στυλώθηκες
θα φτάσεις τον αιώνα!»
Πατέρας του ήταν ο Γρηγόριος Καμπούρογλου, γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη και δημοσιογράφος στο επάγγελμα.
Ή μητέρα του, Μαριάννα Αγγέλου Γέροντα, Αθηναία στην καταγωγή, διακρινόταν για την έντονη της φιλομάθεια και το ενδιαφέρον της στο να απομνημονεύει και να κρατάει σημειώσεις σχετικά με τα ήθη, τα έθιμα και γενικά τη ζωή των Αθηναίων στα χρόνια της σκλαβιάς υπό τον τουρκικό ζυγό.
Από το 1855 η οικογένεια του διαμένει στα Πατήσια.
Μη έχοντας αδέλφια, ο μικρός Καμπούρογλου περνά το χρόνο του διαβάζοντας.
Στο γονικό του σπίτι, λόγω και του επαγγέλματος του πατέρα του, συχνάζουν αρκετοί αγωνιστές της Επανάστασης που αφηγούνται αμέτρητες ιστορίες και κατορθώματα των παρελθόντων ετών.
Έτσι, ο Καμπούρογλου μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον διαποτισμένο από την αθηναϊκή ατμόσφαιρα και αναπτύσσει ζωηρό ενδιαφέρον γύρω από οτιδήποτε είχε σχέση με την παλιά Αθήνα και Αττική.
Η έλλειψη συναναστροφής με συνομηλίκους του συντείνει στη διαμόρφωση ενός αρκετά μοναχικού χαρακτήρα.
Το 1871 εγγράφεται πρωτοετής φοιτητής στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1884 παντρεύεται την Καλλιόπη Μαράτου, με την οποία αργότερα θα αποκτήσουν τρία παιδία: τον Γρηγόρη, την Ελένη και την Τζένη
Η δικηγορία θα τον απασχολήσει επί αρκετά χρόνια.
Όμως, η ανιαρή ενασχόληση με τις δικαστικές υποθέσεις των πελατών του δεν ταίριαζε με τα πραγματικά του ενδιαφέροντα
Το 1889 εκδίδει τον πρώτο από τους τρεις τόμους της "Ιστορίας των Αθηναίων", ενώ το 1890 κυκλοφορεί ο πρώτος τόμος από το, επίσης τρίτομο, έργο του "Μνημεία της Ιστορίας των Αθηναίων".
Με τις μελέτες του αυτές, μέσα από πληθώρα χαμένων και άγνωστων έως τότε πηγών, ο Καμπούρογλου φέρνει στην επιφάνεια έναν εκπληκτικό θησαυρό από αφηγήσεις περιηγητών, ημερολόγια, χρονικά, έγγραφα, σχεδιαγράμματα, απεικονίσεις κτιρίων, λαογραφικά στοιχεία, περιγραφές, και γενικά κάθε είδους πληροφορίες σχετικά με την Αθήνα της τουρκοκρατίας, αλλά και των μεσαιωνικών ακόμα χρόνων.
Τα χρόνια περνούν, και το 1917, με την άρση τότε της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ο Καμπούρογλου, σε ηλικία 65 ετών, παύεται από διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, όπου είχε εργαστεί με σπάνιο ζήλο και αγάπη επί 25 χρόνια.
- Το 1927, δέκα χρόνια μετά την αποπομπή του από την Εθνική Βιβλιοθήκη,
θα έρθει η μεγάλη αναγνώριση του έργου του.
Γίνεται ο πρώτος δι' εκλογής ακαδημαϊκός.
Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.
Λίγο αργότερα, στις 19 Απριλίου του 1936, ως αναγνώριση του μεγάλου του έργου, του γίνεται μια τιμή την οποία λίγοι άνθρωποι απολαμβάνουν όσο βρίσκονται εν ζωή.
Έπειτα από πρωτοβουλία επιτροπής συμπολιτών του, και με την υποστήριξη και χρηματική χορηγία του Δήμου Αθηναίων, του συλλόγου Αθηναίων, της Εθνικής Τράπεζας, της Τράπεζας της Ελλάδος, της Βρετανογαλλικής Τράπεζας, της ένωσης θεατρικών συγγραφέων, της λέσχης επιστημόνων, της ένωσης συντακτών, αλλά και ιδιωτών, όπως ο Αντώνιος Μπενάκης (ιδρυτής του φερώνυμου μουσείου), ο Αλέξανδρος Χαλκοκονδύλης, οι Γεώργιος και Δημήτριος Σκουζές, γίνονται στην πλατεία "Φιλομούσου Εταιρίας", στην καρδιά της Πλάκας, τα αποκαλυπτήρια προτομής του.
Τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Καμπούρογλου,
με τον ίδιο να στέκει δίπλα, κρατώντας το καπέλο του.
Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει σε προχωρημένη πια ηλικία. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, όμως, ο Καμπούρογλου, βιώνοντας μέσα από τη βαθιά και έμπρακτη του φιλοπατρία τη δόξα του ελληνικού Έπους του '40.
Οι μέρες της Γερμανο-Ιταλικής κατοχής θα τον γεμίσουν πικρία. Αυτός, που είχε αφιερώσει τη ζωή του στο να αναδείξει το ψυχικό σθένος του υπόδουλου Ελληνισμού μέσα στους πέτρινους αιώνες της τουρκοκρατίας, τώρα, στα γεράματα, ζούσε την κατοχή της πατρίδας του από ένα νέο δυνάστη.
Μπροστά στην ιδιωτική του βιβλιοθήκη.
Δεν πρόλαβε να δει τον τόπο που τόσο είχε αγαπήσει ελεύθερο ξανά.
Έφυγε ήσυχα ένα χειμωνιάτικο πρωινό (21 Φεβρουαρίου 1942) στο σπίτι του της οδού Μακεδονίας 29.
*οι πληροφορίες από : http://www.iranon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου