Η Μάνη μας έχει συνηθίσει σε μεγάλες προσωπικότητες ηρώων ή του πνεύματος. Ωστόσο πολλές φορές η πέτρινη μάνα γεννά προσωπικότητες καλλιτεχνικές. Ιδίως η περιοχή του ακροταινάρου, όπου τέχνες όπως η ποίηση σαν το μοιρολόι και η αρχιτεκτονική όπως οι πύργοι έφτασαν στο απόγειό τους, συναντούμε πολλές καλλιτεχνικές μορφές. Μία από αυτές ο Ηλίας Δεκουλάκος από την Λάγια.

... ένας ρηξικέλευθος δημιουργός...


             

Ο Ηλίας Δεκουλάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929 με καταγωγή από τη Λάγια της Ανατολικής Μάνης. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (κοντά στον Α. Γεωργιάδη) και ιδιωτικά κοντά στον Σπ. Παπαλουκά. Ανήκει στη γενιά του ’60 και μάλιστα σε εκείνους που παρέμειναν και εργάστηκαν στην Ελλάδα. 

Από το 1960 έως το 1968 δίδαξε στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου, ενώ το 1982 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1988, δημοσιοποιώντας τους λόγους του.

Μάνη – Πάλιρος, Ένα καλοκαίρι, 1986 – 1991

Από το 1989 υπήρξε ομότιμος καθηγητής. Στις αρχές της εκθεσιακής του δραστηριότητας (δεκαετία του ’60), παρουσίασε μια εξπρεσιονιστικού τύπου αφηρημένη ζωγραφική. Σύντομα, όμως, επανήλθε στις λύσεις της παραστατικής ζωγραφικής, φτάνοντας σε ένα είδος σκληρού φωτογραφικού ρεαλισμού με έντονα κριτικό περιεχόμενο.

Το 1979 θεματολογικά στρέφεται προς τον κριτικό σχολιασμό της αλλοτρίωσης που προκαλεί η τεχνολογία. Το 1984, στην 4η ατομική έκθεση έργων του, στην γκαλερί «Ωρα», ο καλλιτέχνης παρουσίασε, ως λογική προέκταση και διεύρυνση των προηγούμενων προβληματισμών του, ένα σύνολο χώρου με ζωγραφική, κατασκευές, αντικείμενα και βίντεο αρτ.

«Σπουδή» 1972, enamel

Αργότερα (μετά το 1985) στράφηκε στην τοπιογραφία με μια σειρά τοπία από τη Μάνη και την Αθήνα. Πρόκειται για έναν ολοκληρωμένο κύκλο ζωγραφικής, που σηματοδοτεί την επιστροφή του καλλιτέχνη σε μια θερμότερη γραφή, χωρίς να προδίδει την καλλιτεχνική σοβαρότητα και την ιδεολογική συνέπεια που τον χαρακτήριζε. Ο Ηλίας Δεκουλάκος, εκτός από τις ατομικές εκθέσεις του, έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές παρουσιάσεις, σε πανελλήνιες, αλλά και διεθνείς διοργανώσεις, όπως στην Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών (Παρίσι 1961), στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1963), κ.ά.

« Η τέχνη δημιουργεί στο παρόν και προσβλέπει το μέλλον κοιτάζοντας το παρελθόν της, άλλοτε υιοθετώντας το, άλλοτε αναθεωρώντας και άλλοτε απορρίπτοντάς το….»

Ηλίας Δεκουλάκος  

*πηγές : - ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝ.ΤΡΑΠΕΖ καί ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 20-6-10 "7 ημέρες μαζί"