Γιώργος Μαρίνος..."Αφέθηκα κι επήγα…" που λέει κι ο Καβάφης.

" Αλήθεια, τι να κάνει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ;" με ρώτησε ο Β, έτσι στα καλά καθούμενα. Δεν ήξερα ώστε να του απαντήσω. Μιλούσαμε για κάθε άλλο παρά ευχάριστα θέματα, για τα προβλήματα υγείας των ηλικιωμένων και για τους

φόβους μας σε σχέση με την τρίτη ηλικία. Θα μου πείτε πού χωράει ο Γιώργος Μαρίνος σε αυτή τη συζήτηση. Ελα μου ντε! Όμως, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, όλοι έχουμε διαβάσει για τις περιπέτειες της υγείας αυτού του θαυμάσιου καλλιτέχνη. Εγώ τον θυμάμαι με τρυφερότητα, μέσα σε ένα σύννεφο από φως, γιατι στην συνάντησή μας για μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Symbol με είχε γοητεύσει. Ένας ζωντανός, ζεστός, καλοσυνάτος άνθρωπος!
Η σημερινή κουβέντα με τον φίλο μου, το απόγευμα, έγινε η αφορμή να αναζητήσω τα ίχνη εκείνης της συνάντησης.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Καλλιτέχνης-σόουμαν.
Από τον Πετρο Μπιμπίλη για το περιοδικό Symbol, 2002.

Ζητώντας συγνώμη που είχε καθυστερήσει, μπήκε στο θέατρο σαν σίφουνας. Δεν έφταιγε αυτός είπε αλλά τα έργα που γίνονται στη Μεσογείων. “Λοιπόν; τι θα με ρωτήσεις; Αν είμαι πούστης; Τον τελευταίο χρόνο δεν ξέρω τι τους έχει πιάσει κι όλο αυτό με ρωτάνε. Μέχρι ο Κώστας Χαρδαβέλας πέρσι έκανε μια ώρα εκπομπή για το θέμα αυτό»” είπε και κάθισε με στυλ σε μια πολυθρόνα.
Το τι κάνει στο κρεβάτι του ήταν τελευταίο πράγμα πού ήθελα να μάθω για ένα άνθρωπο σαν κι αυτόν. Πρώτα απ’όλα ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος, αλλά ότι κι αν είναι τι με νοιάζει εμένα; Θεωρούσα ότι υπήρχαν άλλα, πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα που ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί όπως και να το κάνουμε επί δεκαετίες έχει υπάρξει με τον τρόπο του ένας μύθος, ένας άνθρωπος που μπορεί να καμαρώνει ότι ήταν ο ένας και μοναδικός showman στη σύγχρονη Ελλάδα, που έκανε μιμήσεις του τύπου Μισέλ και χήρα Μίτσι πολύ πριν τον Λάκη Λαζόπουλο, που χόρεψε, τραγούδησε και κορόιδεψε τους πάντες και που όταν εγκατέλειψε τη σκηνή η θέση του έμεινε αναντικατάστατη.
Η ιδέα που είχα γι αυτόν από τη δημόσια εικόνα του ήταν ενός άντρα εκρηκτικού, πανέξυπνου, γεμάτου αυτοσαρκασμό που παρά τις ιδιομορφίες του ποτέ δεν προκάλεσε με την προσωπική του ζωή. Πάνω του διέκρινα ακόμη μια έντονη αυταρέσκεια και την επιθυμία να πρωταγωνιστεί ακόμα κι όταν δεν βρισκόταν στη σκηνή.
“Είμαι 61 ετών “ είπε συνεχίζοντας την κουβέντα που ανοίξαμε πίνοντας καφέ στα παρασκήνια. Εκτίμησα την ειλικρίνειά του αλλά και εντυπωσιάστηκα, αφενός λόγω της καλής του εμφάνισης, αφετέρου λόγω της συμπεριφοράς του που θυμίζει κακομαθημένο παιδί. Λέει αστεία, κάνει σκέρτσα και με κάθε ευκαιρία κάνει στον εαυτό του μια ανελέητη αυτοκριτική. Ταυτόχρονα όμως μιλάει και πολύ σοβαρά, λέει πράγματα προσγειωμένα και πότε πότε μελαγχολεί. Αυτό όμως που τον κάνει πραγματικά συμπαθητικό είναι η ανασφάλειά του. Κάθεται άβολα στην καρέκλα κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, καπνίζει ασταμάτητα και τα χέρια του έχουν ένα ελαφρύ τρέμουλο. Αυτή η ανασφάλεια είναι κάτι που συναντάει κανείς συχνά στους σταρ και είναι κάτι που με είχε εκπλήξει όταν κάποτε είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την Αλίκη που ανάμεσα σε φίλους της έμοιαζε με έφηβη γεμάτη αναστολές. “Πόσο γοητευτικοί είναι οι άνθρωποι που δεν επαναπαύονται, που δεν νομίζουν ότι τα κατέκτησαν όλα” σκέφτηκα. και πάτησα το κουμπί του μαγνητοφώνου.
Πίνοντας τον καφέ είχαμε ήδη μπει στην κουβέντα μας. Μου έλεγε ότι αυτό τον καιρό κάτι γράφει, κάτι που έχει σχέση με την κρίση προσωπικότητας που πέρασε κάπου στη μέση των 40. «Α μη μου το κάνεις αυτό” είπε μόλις είδε ότι πάτησα το κουμπί, θεωρώντας ότι όσα λέγαμε ήταν πράγματα που θα μένανε μεταξύ μας. “Μα τι νόμισες, ότι ήρθα να σε ρωτήσω, για το έργο που παίζεις ;” είπα πειραχτικά. “ Η μήπως για το πόσες γάτες έχεις και πόσο χρόνο αφιερώνεις στα σκυλιά;”. Κοίταξε τις δυο σελίδες που κρατούσα στα χέρια μου με τον τρόπο που κοιτάζουν οι μαθητές τα θέματα των εξετάσεων στα διαγωνίσματα.

Ώστε γράφεις; Άντε ένα ακόμα βιβλίο γεμάτο νοσταλγία. Βρίσκω ότι οι περισσότερες αυτοβιογραφίες είναι θλιβερές και αυτοί που τις γράφουν μέσα στην αυταρέσκεια.

Εγώ δεν γράφω την αυτοβιογραφία μου. Αναλύω κάποια πράγματα που συνέβησαν, κάποιες έννοιες, αισθήματα, τη στάση μου απέναντι σε κάποια άτομα, αν τους έχω φερθεί σωστά, εν ολίγοις αν στη ζωή μου έχω κινηθεί έξυπνα η χαζά.

Και;

Και τελικά βλέπω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ήμουνα ένας ηλίθιος. Αλλά εν πάση περιπτώσει.

Και γιατί δεν πας σε ένα ψυχαναλυτή αντί να γράφεις;

Γιατί σε αυτή την ηλικία θεωρώ ότι είμαι σε θέση από μόνος μου να κατανοώ μερικά πράγματα.

Δεν έχεις πάει ποτέ σε ψυχαναλυτή;

Ποτέ. Επικρατούσε μια περίεργη άποψη απέναντι στους ψυχαναλυτές και την ψυχιατρική στην εποχή μου. Μπορεί όμως και να βοηθάει δεν ξέρω, αν και πιστεύω ότι ο καθένας ανακαλύπτει τα προτερήματά και τα ελαττώματα του από μόνος του.

Εσύ τι ανακάλυψες πρώτα, τα ελαττώματα η τα προτερήματα;

Τα ελαττώματα. Αργότερα κι αφού μου έριξα πρώτα ένα γερό ξύλο, άρχισα να μου αναγνωρίζω και μερικά προτερήματα. (γελάει). Δεν το πιστεύω ότι μιλάω για τέτοια πράγματα! Τι το 'θελα κι άρχισα!

Και μόλις αρχίσαμε.

Κατάλαβα. Μπορώ να φύγω τώρα γιατί έχω πρόβα; (γέλια)

Πότε κατάφερες τελικά να συμβιβαστείς με τον εαυτό σου;

Δεν νομίζω ότι συμβιβάστηκα ποτέ, δεν μ’ αρέσει αυτή η λέξη άλλωστε. Απλά εκεί γύρω στα 46 άρχισε αυτή η περίοδος αυτοκριτικής που τέλειωσε γύρω στα 51.

Και τι βγήκε από αυτή την περίοδο;

Ανακάλυψα ξαφνικά ότι όλη μου τη ζωή ήμουνα αφελής κι εγωιστής, και ήθελα να μάθω τον λόγο που συμπεριφερόμουν στον εαυτό μου και στους άλλους με αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω ότι όταν ένας άνθρωπος αναγνωρίσει τα ελαττώματα του, ακόμα κι αν δεν μπορεί να τα αλλάξει, τουλάχιστον τα αποδυναμώνει.

Ήσουνα πολύ εγωιστής;

Σχεδόν φασίστας. Απλώς δεν το καταλάβαινα, δεν το έκανα επίτηδες. Είχα μάλιστα ένα περίτεχνο τρόπο να κάνω τους δικτατορισμούς μου να φαίνονται σαν κάτι αυτονόητο. Όταν καμιά φορά μου “τη λέγανε” γινόμουν έξαλλος. Κορόιδευα εν ολίγοις μαζί με τους άλλους και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Δεν την πλήρωνες με μοναξιά αυτή η αλαζονική συμπεριφορά;

(Διστάζει να απαντήσει) Πρώτα απ’ όλα μου έκανε εμένα κακό. Όμως ναι, μου στοίχιζε και σε μοναξιά, κι αν κοντοστάθηκα λίγο μέχρι να σου απαντήσω είναι γιατί τότε, δεν πίστευα ιδιαίτερα στην έννοια της φιλίας, την οποία ανακάλυψα σε μεγάλη ηλικία, και που είναι τώρα για μένα ότι πιο σημαντικό. Ευτυχώς είχα πάντα ένα χάρισμα στο να επικοινωνώ με τους ανθρώπους, έτσι μπόρεσα και διόρθωσα το λάθος μου σχετικά εύκολα.

Δεν σε κάνει εύκολο θύμα αυτή η κοινωνικότητα;

Ναι, αλλά δεν με νοιάζει, γιατί μερικά από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή μας συμβαίνουν όταν πιανόμαστε θύματα. Όπως ο έρωτας για παράδειγμα, που είναι ένα πράγμα που αναγκαστικά σε κάνει γενναίο, αφού μόνο με γενναιότητα μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Η αληθινή ζωή απαιτεί ν’ αφήνεσαι στην καλοσύνη των ξένων που έλεγε και η Μπλανς Ντι Μπουά. Μπορεί να πονάς, να περνάς απελπισίες, να νομίζεις ότι πιάστηκες κορόιδο, όμως μόνο έτσι ζεις, μόνο έτσι κάποια μέρα έχεις να διηγηθείς πράγματα. Ο Κρισναμούρτι επίσης….

Που τον θυμήθηκες αυτόν; (γελάμε)

…έχει πει μιλώντας για τον έρωτα κάτι καταπληκτικό. Είπε ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία αξίζει τον κόπο μόνο όταν συμβαίνει μεταξύ δυο ισότιμων ανθρώπων. Αυτό σπάνια μπορεί να επιτευχθεί. Πλέκεις λοιπόν μια ψευδαίσθηση, βάζεις και τον άλλον να παίξει ένα ρόλο, τον ρόλο που εσύ θέλεις, αλλά ευτυχώς την ώρα που ζεις αυτή την ψευδαίσθηση, αυτό που αισθάνεσαι είναι τόσο έντονο κι αληθινό, που το γεγονός ότι είναι μια ψευδαίσθηση δεν έχει πια καμιά σημασία.

Έχεις πιαστεί πολλές φορές κορόιδο από τους άλλους;

Ναι, αλλά το ήθελα. Κι εδώ ίσως να υπάρχει πάλι ένας υποβόσκων εγωισμός, γιατί πάντα πίστευα ότι είμαι πιο έξυπνος από τους άλλους
-στους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου αναφέρομαι- Έτσι όποτε πιανόμουν κορόιδο αυτό συνέβαινε οικειοθελώς, επειδή κατά βάθος για κάποιους λόγους εγώ ο ίδιος επεδίωκα να πιαστώ κορόιδο. ”Αφέθηκα κι επήγα…” που λέει κι ο Καβάφης.

Είναι ωφέλιμο να πιάνεσαι πότε πότε θύμα. Μέσα από αυτά τα λάθη παίρνει κανείς τα μεγαλύτερα μαθήματα.

Έχεις δίκιο.

Δεν μπορείς να φέρεσαι εγκεφαλικά με τους φίλους και τους εραστές σου, δεν μπορείς να οριοθετείς τα συναισθήματά σου, έτσι αναπόφευκτα θα γίνεις κάποιες φορές θύμα.

Αν σκέφτεσαι από την πρώτη στιγμή ότι ο άλλος θα σου την φέρει, αυτή η σχέση δεν πρόκειται να προχωρήσει ποτέ.

Η καχυποψία λειτουργεί πάντα αρνητικά για την πραγματική ζωή. Μήπως όμως και η υπερβολική άνεση απέναντι σε όλους και όλα λειτουργεί εξίσου αρνητικά; Μήπως οι άνθρωποι δεν την καταλαβαίνουν;

Μπορεί. Εμένα υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που με φοβούνται, δεν ξέρω γιατί.

Ίσως γιατί λένε “ Α για κοίτα! Ο Μαρίνος δίνει πάλι παράσταση.”

Μπορεί, αλλά αυτό δεν με πειράζει γιατί πρώτον δεν είναι αλήθεια. Ύστερα καλό είναι να συμβαίνει κάτι τέτοιο με μερικούς ανθρώπους. Λειτουργεί κάπως σαν ασπίδα.

Είσαι ο ίδιος άνθρωπος στην προσωπική και ο ίδιος στην επαγγελματική σου ζωή;

Σχεδόν. Εγώ με τους συνεργάτες μου ήμουνα πάντα φίλος αλλιώς δεν μπορούσα να δουλέψω καλά.

Σε τι φάση της ζωής σου βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό.

Όταν στα 53 μου αποφάσισα να φύγω από την πίστα, ήταν μια απόφαση που χρειάστηκε μεγάλο κουράγιο, ήταν κάτι πολύ σκληρό, όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Αυτό που έκανα δεν μου έδινε πια χαρά, ένιωθα ότι επαναλαμβάνομαι, κι επειδή είμαι φιγουρατζής από φύση, είπα: “Πάει τώρα αυτό, τέλειωσε. Διήρκεσε τριάντα χρόνια, πέρασα ωραία, μπράβο μου, (χαμογελάει ντροπαλά) πάμε παρακάτω”. Ήθελα όμως να δουλέψω ακόμα, αισθανόμουν κι αισθάνομαι πολύ νέος για να κάτσω σπίτι μου.

Ένιωσες κάποια στιγμή ότι τελείωσαν όλα; Ότι ήσουνα ένας πρώην σταρ, τώρα απομονωμένος στην Νέα Μάκρη με 20 σκυλιά;

Φυσικά, κι αυτό ήταν που μ’ έστειλε στο CIAO του ΑΝΤ1 χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ναι, ένιωθα ότι γερνάω , ότι βαραίνω, και είχε –μην κρυβόμαστε- αρχίσει να μου λείπει η δημοσιότητα. Ξαφνικά δεν έγραφε κανείς τίποτα, δεν αναφερόντουσαν πια στο όνομά μου παρά μόνο στα ψιλά κι αυτό σπάνια. Αυτή η κατάσταση μ’ έριχνε ψυχολογικά, μου' κανε κακό.

Έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να αποδεχτούμε όλοι κάποια στιγμή ότι δεν θα μετράμε αιώνια στον άλφα η βήτα χώρο;

Ναι, με τον καιρό κατάφερα να αποδεχτώ αυτό που λες, τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Τώρα ότι καλό μου ’ρχεται το βλέπω πια σαν μπόνους. Δεν κάνω μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά ευτυχώς από την άλλη μπορώ με ευχαρίστηση πια να δεχτώ να παίξω ένα ρόλο στο Ανοιχτό Θέατρο που δέκα χρόνια πριν δεν θα έπαιζα με τίποτα, η ένα μικρό ρολάκι στον ¨Ηνίοχο» του Δαμιανού.

Ήσουν καταπληκτικός στην ταινία του Δαμιανού.

Χαίρομαι που μου το λες γιατί αν και ο ρόλος ήταν μικρός ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ.

Τι θες λοιπόν τώρα;

Αυτό που θέλω είναι να δουλεύω, να περνάω καλά και αν είναι δυνατόν να αμείβομαι, γιατί υπάρχει μια φήμη ότι είμαι πλούσιος κι αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαι φτωχός, είμαι ένας άνθρωπος που ζει εύπορα και μπορεί να μην έχω ανάγκη να δουλεύω για να ζω, αλλά αν τύχει να αμείβομαι γι αυτό που κάνω ακόμα καλλίτερα, αν κι είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους καλλιτέχνες, που έτσι κι αλλιώς είναι εκ φύσεως ανευχαρίστητοι, εσύ δίνεις την αίσθηση ενός ανθρώπου καλοζωισμένου, χορτάτου.

Ναι, είναι αλήθεια. Και να σου πω κάτι; Σιχαίνομαι όλους αυτούς που από μια ηλικία κι ύστερα βγαίνουν κι έχουν τόσα παράπονα από τον κόσμο και την πολιτεία. Μα τι περιμένουνε δηλαδή;

Αυτό που συνάντησες κατά τη διάρκεια της καριέρας σου πόσο κοντά ήταν σε αυτό που είχες στο μυαλό σου όταν ξεκινούσες;

Δεν είχα μεγάλες θεατρικές γνώσεις, ήξερα πολύ λίγα πράγματα, και λόγω των ιδιαιτεροτήτων μου δεν είχα μεγάλες ελπίδες να κάνω καριέρα. Ήμουνα όμως ταυτόχρονα πολύ ρομαντικός, πολύ ψώνιο αν θες, είχα πολύ κέφι, πολύ ισχυρή θέληση. Έτσι αυτό που πέτυχα δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που είχα στον νου μου όταν ξεκινούσα -προς το καλλίτερο εννοώ.

Υπήρχαν στιγμές που ν’ αναρωτήθηκες αν άξιζε τον κόπο να κάνεις αυτό που κάνεις;

Ούτε μια. Μα δεν ήξερα να κάνω και τίποτε άλλο, ένας άχρηστος άνθρωπος ήμουνα.

Άγω πάντως πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας σου οφείλεται στο ότι είχες το θάρρος να βγεις και να πεις “αυτός είμαι και όχι μόνο θα με δεχτείτε αλλά θα σας αρέσω κι από πάνω” Δεν προσπάθησες με λίγα λόγια να κρύψεις τις ιδιαιτερότητες σου, και φυσικά αυτό όπως κάθε τι που έχει μέσα του αλήθεια ανταμείφθηκε.

Κοίτα, οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν γιατί έκανα αυτό που έκανα. Εγώ το’κανα πάνω απ’ όλα για να απελευθερωθώ εγώ ο ίδιος, δεν υπήρχε σκέψη πίσω απ’ αυτό που έκανα, υπήρχε ίσως ένα ένστικτο, τίποτε άλλο. Ο κόσμος δεν ήταν υποχρεωμένος να με αποδεχτεί. Δικαίωμα του ήταν.

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες πληγωμένος;

Όχι. Στην αρχή της καριέρας μου ίσως κάποιες απορρίψεις να με πλήγωσαν, ήταν φυσικό όμως να συμβεί αυτό.

Τι νομίζεις ότι έχει μεγαλύτερη αξία από το ταλέντο στη ζωή ενός ανθρώπου;

Η σωτηρία της ψυχής, αλλά δεν πιστεύω ότι είμαι από τους ανθρώπους που θα τα καταφέρουν ποτέ σ’ αυτό το θέμα. Μπορεί με τον καιρό να γνωρίζω τον εαυτό μου λίγο παραπάνω, αλλά τη σωτηρία της ψυχής δεν την βλέπω να’ ρχεται.

Ποιοι καταφέρνουν να σώσουν την ψυχή τους;

Πάντως όχι απαραίτητα οι πνευματικοί άνθρωποι. Αυτοί ξέρουν να κάνουν ωραίες συσκευασίες μέσα στις οποίες εντάσσονται, και στις οποία φαίνονται να ταιριάζουν απόλυτα, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Νομίζω ότι πολύ πιο εύκολα ένας λαϊκός άνθρωπος, ένας αγρότης για παράδειγμα, μπορεί να δεχτεί την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και να σώσει την ψυχή του, παρά ένας άνθρωπος σαν κι εσένα κι εμένα, που πρέπει να σκεφτούμε με ένα τάδε τρόπο, να μιλήσουμε με τον τάδε τρόπο και να κοιμηθούμε με έναν τάδε τρόπο.

Παρόλα αυτά υπήρχαν στιγμές που κοντοστάθηκες και είπες
τώρα θα προσπαθήσω ν’ αλλάξω τη σκέψη μου, την συμπεριφορά και τις πράξεις μου για το καλό της ψυχής μου;

Άργησα πάρα πολύ να το κάνω, σου είπα πότε το έκανα, στα σαράντα έξι μου. Μόνο τότε κατάλαβα ότι ήμουνα γεμάτος τρύπες σαν ένα κομμάτι κεφαλογραβιέρα. Μέχρι τότε νόμιζα ότι εγώ ήμουνα και κανένας άλλος, ενώ στην ουσία ήμουνα ένας ηλίθιος. Από κείνη τη στιγμή και μετά άρχισαν όλα να γίνονται καλύτερα.

Τι σε έκανε να αισθανθείς σαν ένα κομμάτι κεφαλογραβιέρα;

Δεν είχα καθίσει ποτέ να κάνω αυτοκριτική, έτσι με αφορμή κάποια προσωπική ιστορία που ολοκληρώθηκε με τον θάνατο της μάνας μου, γιατί ο πατέρας μου έτσι κι αλλιώς ουσιαστικά ήταν σαν να μην υπήρχε, μου’ ρθερθε όλο το πακέτο μαζί και πίστεψέ με ήταν τρομακτικό. Είδα ένα εαυτό τέρας. Μετά άρχισε αυτό το τέρας να ομορφαίνει κάπως.

Πως ένιωσες χάνοντας τη μητέρα σου;

Όταν πεθάνει η μητέρα μας αισθανόμαστε πραγματικά αποκομμένοι. Εμένα η μητέρα μου, σε τι πράγμα να με υπερασπιστεί, σε τίποτε στην πραγματικότητα, κι όμως χάνοντας την αισθάνθηκα μόνος, εντελώς μόνος. Είναι παράξενο γιατί ποτέ η μητέρα μου δεν είχε λειτουργήσει για μένα σαν στήριγμα, δεν επενέβαινε ποτέ στη ζωή μου. Αισθανόμουν όμως ότι είχα ένα αόρατο βράχο δίπλα μου όσο ζούσε. Χάνοντας την ένιωσα άμμο κάτω απ’ τα πόδια μου. Ήταν από τις φορές που σκέφτηκα ότι πρέπει να κοιτάξω πια και πρακτικά τη ζωή μου.

Ακούγεται λες και η οδυνηρή αυτή απώλεια σου έκανε τελικά καλό.

Όσο κι αν σου φανεί περίεργο αυτό έγινε, συνέβη όμως και κάτι ακόμα που είναι και λίγο μεταφυσικό, μπορεί να με κοροϊδέψουν όσοι το διαβάσουν. Αισθάνομαι πλέον ότι ένα μέρος μου είναι η μητέρα μου. Σαν να υπάρχει μέσα μου η μητέρα μου.

Η μητέρα σαν σύμβολο αντιπροσωπεύει για τον περισσότερο κόσμο την άνευ όρων αγάπη. Πόσοι άραγε να έχουν αισθανθεί αυτού του είδους την αγάπη μέσα από μια ερωτική σχέση;

Ελάχιστοι φαντάζομαι. Εγώ ποτέ. Η ερωτική μου ζωή ήταν έντονη, διηγήσιμη, αλλά δεν ήταν ευτυχής.

Μήπως έφταιγες εσύ;

Αυτό είναι σίγουρο, δεν τίθεται θέμα, και ξεκινάω από το ότι όπως σου είπα ένιωθα ότι είμαι πιο έξυπνος από αυτούς τους οποίους ερωτευόμουν. Εγώ καθοδηγούσα, εγώ τα΄ κανα όλα. Συν τοις άλλοις δεν είχα πρότυπο, δεν είχα δείγμα για το τι σήμαινε οικογένεια, δεν ήξερα τι πάει να πει οικογενειακό τραπέζι, δώρα, Χριστούγεννα. Κοίτα, ξέχνα τον Κρισναμούρτι, θα σου πω τώρα μια Κινέζικη παροιμία….

(Γέλια) Ότι σε συμφέρει κάθε φορά…

Εννοείται! Οι Κινέζοι λένε “ένας έρωτας διαρκεί δύο χρόνια, ένα παιδί δέκα κι ένας κήπος για πάντα”. Εγώ λοιπόν διάλεξα ένα κήπο. Μια σχέση μεταξύ δύο ανδρών έτσι κι αλλιώς δεν μου πήγαινε γιατί δυο άντρες δεν μπορούν να αναπαράγουν το ετερόφυλο πρότυπο. Δυστυχώς δεν είχα την προνοητικότητα να πάρω μερικές από τις σχέσεις που έκανα και να τις μετατρέψω σε φιλίες, κάτι που βλέπω να κάνουν άλλοι με επιτυχία.

Μεγάλη σου παράλειψη αυτή.

Δεν είχα το μυαλό Πέτρο μου τότε. Τότε νόμιζα ότι όλη η ζωή μου είναι σαν τον κινηματογράφο. Είχα μια κινηματογραφική άποψη για τον έρωτα. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι μια ταινία κρατάει μιάμιση ώρα κι η ζωή κρατάει μια ζωή. Έπαιζα ρόλους. Αυτές τις υπέροχες, παθιασμένες σκηνές με την Λάνα Τάρνερ, τον Γκάρι Κούπερ, τη Σοφία Λόρεν, το Σένσο του Βισκόντι, το Όσα παίρνει ο άνεμος, αυτά είχα μέσα στο μυαλό μου. Και πρέπει να σου εξομολογηθώ ότι όλα αυτά τα έκανα και στην προσωπική μου ζωή και μάλιστα με πολύ μεγάλη πειστικότητα -επιτυχία δεν θα το’ λεγα- Έχω υποδυθεί τους πάντες. Από τη Λάνα Τάρνερ και τη Βίβιαν Λη, μέχρι τον Γκάρυ Κούπερ. (γέλια).

Ο αγαπημένος σου ρόλος ποιος ήταν;

Α, αυτό δεν είχε σημασία. Σημασία είχα το αποτέλεσμα. Σαρανταπεντάρης άντρας να φανταστείς κι έπαιζα στην τότε σχέση μου τον ρόλο της Άννυ, ξέρεις της μικρής ορφανής στο μιούζικαλ (ξεκαρδιστικά γέλια).

Μπλάνς Ντι Μπουά είχε το ρεπερτόριο;

Α καλά, δεν το συζητώ. Αυτή την παίζω ακόμα, δεν τελειώνει ποτέ (γέλια).

Το καταλαβαίνω πάντως αυτό που λες, όσο κι αν είναι φοβερά αστείο. Είναι χαρακτηριστικό κάποιων έξυπνων ανθρώπων που δεν θέλουν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα και βρίσκουν μέσα από ρόλους τον τρόπο για να ξεφεύγουν.

Ε ναι, αλλά είπαμε μέχρι μια ηλικία! Τώρα να’ σαι 45 χρονών και να κάνεις την Άννυ έλεος!΄Όμως Πέτρο μου πίστεψε με δεν έχω άλλο τρόπο. Το λέω και δεν με πιστεύει κανείς.

Τι εννοείς;

Έχω υπάρξει ένας άνθρωπος που τον επέλεγαν, δεν επέλεγα ποτέ εγώ. Να πω πχ. : Πω πω, τι ωραίος που είναι αυτός, για να τον «χτυπήσω». Aπό την ζήτηση που είχα εγώ στους άλλους διάλεγα πάντα και τώρα που ξεβολεύτηκα δεν ξέρω τον τρόπο να φλερτάρω, να ψήσω τον άλλον, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Είναι πια αργά, δεν μπορώ ν’ αλλάξω. Αυτό που μου συμβαίνει το θεωρώ ενός είδους αναπηρία.

Ε ναι, γιατί αλλιώς δεν θα δίσταζες να πας να κάτσεις όλο το βράδυ κάτω από μια πόρτα. Είναι μέσα στο παιχνίδι του έρωτα κι αυτό.

Α όχι, αυτά τα’ χω κάνει, έχω γίνει ρετάλια κατά καιρούς.

8Για τις ανάγκες του εκάστοτε ρόλου όμως.

Μπορεί. Πάντως κι έχω κλάψει, κι έχω χτυπηθεί. Απλά τώρα μου΄ ναι πια δύσκολο, αβάσταχτο τολμώ να πω, δεν έχω πια και τον τρόπο, μου το απαγορεύει και ο εγωισμός μου, που σε αυτήν την περίπτωση προτιμώ να ονομάζω αξιοπρέπεια. Να σου πω όμως και κάτι που είναι ευχάριστο στην όλη υπόθεση; Μετά τα 50 δεν έχει πια και τόση σημασία το σεξ, ούτε ο έρωτας. Όταν ήμουνα πιο νέος ήμουνα συνεχώς ερωτευμένος. Ίσως γιατί όταν ήμουνα ερωτευμένος θεωρούσα υποχρέωση μου να είμαι και άπιστος, γιατί σαν αυθεντικά άπιστο άτομο που ήμουνα, για να ευχαριστιέμαι το σεξ με άλλους, έπρεπε να΄ μαι ερωτευμένος, χωρίς αυτό να είναι εις βάρος του σεξ με τον ερωτικό μου ερωτικού σύντροφο. Κατάλαβες;

Κατάλαβα! Υπάρχουν λοιπόν και χειρότερα (γέλια).Υπάρχει κάτι που σου φαίνεται αστείο στη δημόσια ζωή;

Ναι, το ότι όλοι ειδικά στον χώρο της τέχνης, θέλουν να κάνουν κάτι ξεχωριστό, λες και το’χουν καημό να πάρουν κάποιο μετάλλιο. Βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι στην Αμερική γίνονται διαγωνισμοί για το μεγαλύτερο φτύσιμο, το μεγαλύτερο ρέψιμο και ούτω καθεξής, αλλά στην Ελληνική κοινωνία που ακόμα δεν έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, νομίζω ότι δεν μπορείς να διεκδικείς τίποτε παραπάνω από αυτό που έχεις κάνει. Ευτυχώς ο κόσμος έχει κριτήριο.

Τι σε ενοχλεί σε μας τους Έλληνες;

Αυτό που έχω κι εγώ ο ίδιος σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το ότι είμαστε φιγουρατζήδες. Συγκρινόμαστε ασταμάτητα με τους φίλους μας, με τους γείτονες, έχουμε αστραφτερά αμάξια, αλλά μέσα στο σπίτι μας μπορεί να μην έχουμε ούτε ένα καναπέ να κάτσουμε. Ο Έλληνας ενώ είναι φτιαγμένος από σπουδαία πάστα σε μερικά πράγματα δεν έχει μέτρο. Ενώ οι Έλληνες του εξωτερικού που δεν έχουν αυτόν τον ανταγωνισμό με τους γύρω τους βλέπεις πως μεγαλουργούν!

Τι θ’ άλλαζες στον κόσμο αν ήταν στο χέρι σου;

Θα ακουστεί κομουνιστικό, αλλά θα ήθελα καλλίτερες συνθήκες διαβίωσης για όλα τα έμβια. Όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα ζώα. Ευτυχώς έχουν αλλάξει πολλά τα τελευταία χρόνια στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα ζώα. Έχουμε αποκτήσει επιτέλους μια ευαισθησία.

Μπορεί να θυμώσεις, αλλά πιστεύω ότι τα αδέσποτα της Αθήνας είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα σε αυτή την πόλη. Έτσι όπως τα βλέπω σε ομάδες να κόβουν βόλτες, να παίζουν και να ερωτεύονται τα ζηλεύω.

Για πόσο καιρό όμως θα κόβουν βόλτες, ξέρεις; Για ενάμισι χρόνο κατά μέσο όρο. Ύστερα τα σκυλιά και τα γατιά είναι κατά κανόνα ζώα κατοικίδια, που σημαίνει ότι δεν έχουν την δυνατότητα να αυτοεξυπηρετούνται. Έτσι αναγκαστικά εξαρτιούνται απ’ τον άνθρωπο.

(Βλέποντάς τον μελαγχολικό, προσπαθώ αλλάξω κουβέντα). Ίσως είμαι υπερβολικά ρομαντικός, ας το αφήσουμε. Ξέρω την ευαισθησία σου απέναντι στα ζώα και ασχέτως με αυτά που λέω τα αγαπώ κι εγώ πολύ. Είχα ένα φίλο στο Άμστερνταμ που έκανε στριπ σώου με ένα βόα. Τα βράδια ο βόας, που ήταν θηλυκός και τον λέγαν Κλάρα, ανέβαινε στο κρεβάτι και κοιμόταν στα πόδια του. Κάποια στιγμή η Κλάρα πέθανε από γερατειά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δάκρυα στα μάτια του φίλου μου.

Μου φαίνεται έπρεπε να σου πάρω εγώ συνέντευξη (γέλια). Τα ζώα είναι υπέροχα. Εγώ τα αγαπάω όλα και τις σαυρίτσες και τα φίδια, όλα κι ας με κοροϊδεύουν.

Τον ευχαρίστησα και παρ’ ότι μόλις πριν δυο ώρες είχαμε γνωριστεί αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε σταυρωτά. Πιανοντάς με απ' τα μπράτσα με ρώτησε τι ζώδιο είμαι κι αν γυμνάζομαι. Του είπα ότι έχω δυο μήνες να γυμναστώ κι ότι είμαι Λέων. Μου συνέστησε να κάνω υπομονή. “Σε μερικούς μήνες θα αλλάξουν όλα” είπε. Του ομολόγησα πόσο χάρηκα που τον γνώρισα και υποσχέθηκα να πάω να τον ξαναδώ στην “Ξανθιά Φράουλα” το έργο στο οποίο πρωταγωνιστεί στο θέατρο "Κάπα" για δεύτερη χρονιά.

Petros Birbilis

Petros Birbilis‎BIRBΙNNER ΒIRBOUTER # PETROS BIRBILIS ARCHIVES
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10156816660147122&set=gm.1839738466073816&type=3&theater&ifg=1
https://www.facebook.com/groups/171393809574965/permalink/1839738466073816/