Η ιστορία ενός κτηρίου που έδωσε την ονομασία σε μια Αθηναϊκή περιοχή.

"Βοσκοτόπια" λεγόταν το 1835, το σημερινό "Μεταξουργείο" 
Το μακρόστενο κτήριο που εικονίζεται στη φωτογραφία (Οδός Λεωνίδου,οδός Μυλλέρου και φθάνει έως τη σημερινή Αχιλλέως) είναι το εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού που λειτουργούσε από τα χρόνια του Όθωνα, με την επωνυμία "Σηρική Εταιρεία της Ελλάδος Αθανάσιος Δουρούτης & Σία" και ήταν
αυτό που έδωσε το όνομά του σε όλη την συνοικία, "Μεταξουργείο". 
Το δεύτερο κτήριο είναι η οικία Κόντε Βότσαρη (νυν οικία Αριστομένη Προβελέγγιου, στη γωνία των οδών Μυλλέρου και Κεραμεικού).
"ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΙΚΙΑ", "ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΧΟΛΕΡΙΩΝΤΩΝ" και "ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΊΟ".
Το οικόπεδο του εκτεταμένου κτιριακού συγκροτήματος που βρίσκεται σήμερα μεταξύ των οδών Μυλλέρου, Μεγάλου Αλεξάνδρου, Γιατράκου και Λεωνίδου, αγοράστηκε το 1833 από τον εύπορο Φαναριώτη αριστοκράτη και επιχειρηματία Γεώργιο Καντακουζηνό (στην τότε περιοχή "Βοσκοτόπια" είτε "Χεσμένο Λιθάρι" δίπλα στο ποταμό Κυκλόβορο), με σκοπό να οικοδομηθεί εκεί η ιδιωτική οικία του και επιπλέον ένα γωνιακό οικοδόμημα με κατοικίες και καταστήματα, προς εκμετάλλευση. 

Η ανέγερση των αρχικών κτισμάτων (στην οποία χρησιμοποιήθηκε και 
διάσπαρτο αρχαίο υλικό από την περιοχή της Αρχαίας Αγοράς), βασίστηκε σε σχέδια του αρχιτέκτονα Δανού Hans Christian Hansen (1803-1883). 
Το εμπορικό κτίριο έμεινε ημιτελές, λόγω της μετάθεσης των ανακτόρων στο άλλο άκρο των Αθηνών (στη μελλοντική πλατεία Συντάγματος), ενώ η οικία Καντακουζηνού (επονομαζόμενη "Το Κάστρο"- "Die Burg") κατοικήθηκε με ενοίκιο από ξένους που είχαν εγκατασταθεί στην αναγεννώμενη πόλη. 
Το 1852 το συγκρότημα αγοράστηκε από την αγγλική εταιρεία "Wrampe", η οποία -με αφορμή και μια καταστρεπτική πυρκαγιά-, προγραμμάτισε μια σειρά εκτεταμένων οικοδομικών μετατροπών και προσθηκών επί των σχεδίων του αρχιτέκτονα Christian Siegel, με στόχο την εγκατάσταση εκεί μεταξουργείου. 
Επακολούθησε όμως η πτώχευση της "Wrampe" (το 1853) και τελικώς 
το συγκρότημα (μετά από μια ολιγόμηνη χρήση του ως "Νοσοκομείο Χολεριώντων", για όσους είχαν προσβληθεί από την επιδημία, τον καιρό της αγγλογαλλικής κατοχής του Πειραιά), λειτούργησε πράγματι το 1855 ως μεταξουργείο, αλλά πλέον υπό την "Σηρική Εταιρεία της Ελλάδος", με κύριο μέτοχο και διευθυντή τον Καλαρρυτινό έμπορο Αθανάσιο Δουρούτη (1816-1901). Επρόκειτο για το πρώτο ατμοκίνητο εργοστάσιο της χώρας, του οποίου η λειτουργία, συνεχίστηκε μέχρι το 1875. 
Επακολούθησε μια τρίτη περίοδος της ζωής του συγκροτήματος, με την μετατροπή του σε κατοικίες και καταστήματα (μεταξύ των ετών 1892-1901), επέμβαση στη διάρκεια της οποίας κατατμήθηκαν και μετασκευάστηκαν ευρέως 
οι παλαιότερες πτέρυγες, προστέθηκαν τέσσερα διώροφα κτίρια στα αντίστοιχα άκρα του αρχικού τετραγώνου και διανοίχθηκαν οι οδοί Γιατράκου και Γερμανικού, με αποτέλεσμα την κατεδάφιση ορισμένων τμημάτων του εργοστασίου. 
Το συγκρότημα (το οποίο υπέστη σοβαρές καταστροφές από μια νέα πυρκαγιά, τη δεκαετία του 1960), έχει περιέλθει ήδη στον Δήμο Αθηναίων, που ξεκίνησε από το 1993 μια μακρόσυρτη διαδικασία αξιοποίησης, στην οποία περιλαμβάνονται η κατεδάφιση ορισμένων προσκτισμάτων (που έγινε σε μεγάλο βαθμό) και η αποκατάσταση των.