...μην επιλέγεις να είσαι ανθρωπάκι λοιπόν, δεν σε τιμά...

...αναρωτήθηκα πολλές φορές, για το τι είναι αυτό 
που μας χωρίζει από τα αγρίμια. 
Πρέπει να είναι η λογική. Η δυνατότητα να κάνουμε συνειρμικές σκέψεις και να αποθηκεύουμε τις αναμνήσεις μας.

Έλλογο ον ο άνθρωπος, στην κορυφή της πυραμίδας της εξέλιξης, που όμως 
πολλές φορές πέφτει στον πάτο.Δεν μπορεί να είμαστε τόσο μονοδιάστατοι. 
Δεν φτάνει μόνο η λογική, για να μπορούμε να έχουμε το προνόμιο της εξουσίας, 
στη φύση και τα ζώα.

Ίσως πρέπει να προστεθεί και το συναίσθημα. 
Ναι σίγουρα το συναίσθημα παίζει μεγάλο ρόλο. 
Όχι όμως εκείνο που ξυπνάει τα άγρια ένστικτα και ξεπερνάει τη λογική. 
Όχι, αυτό είναι το λάθος συναίσθημα.

Για να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να έχεις σεβασμό. 
Απέναντι στο είδος σου και σε όλα τα άλλα είδη. 
Να αναγνωρίζεις μέχρι που φτάνει η εξουσία σου και να εκτιμάς το δώρο 
που σου έχει δοθεί. 
Η ελευθερία σου να τελειώνει, εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. 
Χωρίς να την καταπατά, χωρίς να την πιέζει και να την κατακρεουργεί.

Για να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να έχεις πάνω από όλα ανθρωπιά. 
Ξεχνάμε πολλές φορές τα όρια και ξεπερνάμε τις γραμμές, θεωρώντας πως 
όλα μας ανήκουν. Ο κόσμος και ότι βρίσκεται πάνω του, είναι δικό μας. 
Μετράμε τους άλλους σαν αντικείμενα. Πιόνια στα χέρια μας και παιχνίδια. 
Για να καταφέρουμε το σκοπό μας και να κάνουμε την πλάκα μας.

Γελάω μαζί σου άνθρωπε. 
Με την κατάντια σου και την υπεροψία που έχεις. 
Σηκώνεις τη μύτη ως το ταβάνι και δεν βλέπεις με τα μάτια σου μπροστά. 
Την ώρα που σκουντάς με τον ώμο σου κάποιον στο δρόμο και δεν ζητάς συγνώμη. 
Τη στιγμή που βρίζεις όποιον βρεθεί στην πορεία σου και σε καθυστερεί. 
Γιατί βιάζεσαι να τα ζήσεις όλα και να κάνεις το εγωκεντρικό τομάρι σου, 
τρανό και ξακουστό. Και δεν χωράνε καθυστερήσεις. 
Τα θέλεις όλα και τα θέλεις τώρα.

Φτιάχνεις στερεότυπα και προκαταλήψεις, για να κρύψεις από πίσω 
τη διαφορετικότητά σου. Όταν χλευάζεις κάτι, πολλές φορές προσπαθείς να 
το ξορκίσεις, για να πάψεις να το βιώνεις. 
Δεν είσαι καλύτερος άνθρωπε από τα αγρίμια. 
Εκείνα σκοτώνουν για επιβίωση, εσύ για ευχαρίστηση. 
Εκείνα ξεσκίζουν σάρκες με τα νύχια, εσύ ξεσκίζεις μυαλά και ψυχές με λέξεις.

Ντρέπομαι. 
Θα το παραδεχτώ πως ντρέπομαι πολλές φορές που ανήκω στο είδος σου. 
Ντρέπομαι για τις άσχημες σκέψεις που κάνεις πράξεις. 
Που θεωρείς δεδομένα πράγματα για τα οποία πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα. 
Όπως η αγάπη, η ελευθερία, το δίκαιο. Τίποτα δεν σου αξίζει άμυαλε. 
Πρέπει να τα κερδίσεις. 
Και η ντροπή μου μεγαλώνει, όταν περηφανεύεσαι για τα κατορθώματά σου. 
Όταν πατάς επί πτωμάτων για να φτάσεις ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά και 
δεν μπορείς να δεις, πως ηθικά έχεις κατρακυλήσει χίλια.

Δεν σε νοιάζουν όμως εσένα αυτά. 
Εσένα το μυαλό σου είναι στην κατάκτηση. 
Στον ανταγωνισμό, στον πόλεμο. 
Να φάμε μέχρι σκασμού να είμαστε χορτάτοι, να βγάλουμε χρήματα με κάθε τρόπο, 
να είμαστε πλούσιοι. Να ξεφτιλίσουμε τους άλλους τόσο, όσο χρειάζεται για να 
φανούμε εμείς καλύτεροι. 
Για να ενταχθούμε σε μια ομάδα. 
Να μας αποδεχτούν.

Ξύπνα κοιμισμένε άνθρωπε. 
Εσύ αποδέχεσαι τον εαυτό σου; 
Αν τον συναντούσες στο δρόμο θα του έλεγες καλημέρα; 
Θυμώνω. 
Και θυμώνω, γιατί έχω δει και ξέρω, πως είσαι ικανός για τα καλύτερα. 
Γιατί επιλέγεις να κάνεις τα χειρότερα; 
Αυτός που δίνει πόνο, δεν μπορεί παρά να πάρει πόνο. 
Δεν το σκέφτεσαι αυτό με τη λογική σου; 
Τα θυσιάζεις όλα σε βωμούς, την ώρα που περηφανεύεσαι, πως δεν έχεις 
κανέναν Θεό να σε κυβερνάει.

Κοίτα για μια στιγμή, πως φέρεσαι στους άλλους. 
Πως φέρεσαι στη φύση, στα ζώα, στον εαυτό σου. 
Ψάχνεις απεγνωσμένα την αγάπη και δεν μπορείς να καταλάβεις, πως πρέπει 
πρώτα να αγαπήσεις εσένα.

Για να καταφέρεις να σε αγαπήσεις, πρέπει να μην έχεις τύψεις για τίποτα. 
Να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να μη σε φτύνει το είδωλό σου. 
Να μην μετράς ενοχές. Να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς πρώτα για τον άλλο 
και τότε θα βοηθήσεις και τον εαυτό σου.

Δεν μας προσφέρει τίποτα η αποξένωση. Ούτε τα νεύρα, η γκρίνια και οι καυγάδες. 
Δεν λειτουργούμε καλύτερα μόνοι μας. Όταν είσαι μόνος δεν υπάρχει εξέλιξη. 
Δεν υπάρχει κάτι νέο να παρατηρήσεις, να ασκήσεις κριτική, να μάθεις.

Εσύ πότε αισθάνεσαι καλύτερα, μέσα στις αγκαλιές ή τις φωνές, αναρωτιέμαι αλήθεια; 
Μας κάνει εντύπωση η συμπόνια και η ευαισθησία μερικών, που επιλέγουν 
να κάνουν πράξεις, ενώ θα έπρεπε να είναι βασικό μας μέλημα, η ισότητα όλων 
στο δικαίωμα της ζωής.

Μην επιλέγεις να είσαι ανθρωπάκι λοιπόν, δεν σε τιμά.