Υπάρχει κάτι μέσα στο νου μας το οποίο...

...κρίνει τους πάντες και τα πάντα - ακόμα και τον καιρό, 
το σκύλο ή τη γάτα.
Ο εσωτερικός κριτής χρησιμοποιεί το περιεχόμενο ενός συνόλου 
πεποιθήσεων που ελέγχει το νου μας.
Έχει τη δική του Νομοθεσία και ότι περιλαμβάνεται σε αυτή 
δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. 
Τα πάντα ορίζονται και απορρίπτονται βάση αυτής.
Η πλειοψηφία του περιεχομένου της, αποτελείται από τα λεγόμενα 
"πρέπει", "σωστό και λάθος" που έχουν οριστεί, παγιωθεί από την 
κοινωνία μας και "εμφυτεύθηκαν" σ' εμάς από την παιδική μας ηλικία.
Βασίζουμε όλες μας τις κρίσεις σε αυτή τη Νομοθεσία, έστω κι αν αυτές 
οι κρίσεις έρχονται σε αντίφαση με τη βαθύτερη κρίση μας.
Έτσι, κάθε φορά που κάνουμε κάτι το οποίο εναντιώνεται στη Νομοθεσία, 
ο Κριτής υπογραμμίζει την ενοχή μας, τη ντροπή μας, την ανάγκη για τιμωρία. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές την ημέρα, κάθε μέρα, σε όλη μας τη ζωή.
Ένα άλλο μέρος του εαυτού μας υφίσταται τις κρίσεις κι αυτό το μέρος ονομάζεται Θύμα.
Το Θύμα κουβαλάει την ενοχή, το φταίξιμο, τη ντροπή. 
Είναι το κομμάτι του εαυτού μας που λέει, 
"Δεν αξίζω τίποτα, ο καημένος - δεν είμαι τόσο καλός, έξυπνος ή ωραίος 
όσο θα "έπρεπε", δεν αξίζω να μ' αγαπούν. "
Κι ο μεγάλος Κριτής συμφωνεί κι επαυξάνει: " Ναι, δεν αξίζεις τίποτα!"
Και όλα αυτά βασίζονται σ' ένα σύνολο πεποιθήσεων που ποτέ δεν 
επιλέξαμε οι ίδιοι. Αυτές οι πεποιθήσεις είναι τόσο ισχυρές, ώστε να 
μας ελέγχουν ακόμα και χρόνια αργότερα, όταν έχουμε πλέον εκτεθεί σε καινούριες ιδέες και προσπαθούμε να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις.