"Κοίτα ρε φίλε τι σου είναι οι άνθρωποι" σκέφτηκε...*Γράφει η Τζούτζη Μαντζουράνη

Προχωρούσα, χωρίς να ξέρω στ'αλήθεια πού πήγαινα.

Μόνο περπατούσα ίσια μπροστά μου μηχανικά. 

Σταματούσα στα φανάρια και στις διαβάσεις, περνούσα 

απέναντι όπου έπρεπε και περπατούσα... Όσο άντεχα. 

Όταν κουραζόμουν, σταματούσα για λίγο και μετά ξανά πάλι μπροστά...

Με το κεφάλι σκυμμένο, γιατί , πάντα έτσι περπατούσα, απο παιδί, 

και ας μού'λεγε ο πατέρας μου να περπατάω με το κεφάλι ψηλά, 

το θυμάμαι αυτό, απο παιδί εγώ, του αντιγύριζα οτι όποιος δεν βλέπει 

που πατάει, στο τέλος πατάει τα σκατά....

Δεν βαριέσαι, είδα τι πάτησα και με το κεφάλι σκυμμένο και με 

το κεφάλι ψηλά... Σκατά! 

Σε σκατάδες έπεσα και έτσι και αλλοιώς, σκατά πάτησα και τις 
δυό φορές στη ζωή μου...
Θα μου πείς, μού' μεινε η περηφάνια... ναι... αυτή την κράτησα...
"Να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά" έπρεπε να μου έχει πει ο πατέρας μου...
Να φεύγεις... οχι να περπατάς...
-Περπάτα όπως θες, στη ζωή σου, και με ψηλά και με σκυμμένο το κεφάλι, 
ό.τι είναι να σου'ρθει κατακέφαλα, θα σου'ρθει έτσι κι' αλλοιώς....
Μάθε να προεύεσαι μόνος στη ζωή, και αν σου τύχει δίπλα 'κανα χέρι να 
πιαστείς αμα κουραστείς, έχει καλώς. Αλλά, και να μην βρεθεί, μάθε να 
στηρίζεσαι σαν τους πελαργούς στο ένα πόδι, για να ξεκουράζεις το άλλο... 
και πάλι απο την αρχή...
Αμα, σκεφτείς την ζωή σαν τσίρκο, που είναι, ενας ακροβάτης είναι ο καθένας μας... 
Όσο πιο καλά μάθεις το νούμερό σου και τα ακροβατικά σου κόλπα, τόσο πιο 
πολλά χειροκροτήματα θα εισπράξεις στο τέλος...
Γιατί, φίλε, μόνο το χειροκρότημα αξίζει τελικά...
Μόνο αυτό μένει.. ολα τα άλλα σκορπίζονται απο 'δώ και απο 'κεί...
Το χειροκρότημά σου, είναι κατάδικό σου... Μένει στην ψυχή, κολλάει η μουσική 
στο μυαλό και στ'αυτιά, το ακούς μέχρι να ξεψυχήσεις..
Και αν καμμιά φορά, περάσεις απο κανένα νεκροταφείο και ακούσεις απο μακρυά 
καμμιά μουσική, από 'κανα τάφο, είναι το χειροκρότημα αυτό... που ακούς.
Αυτό που παίρνεις μαζί σου για τον δρόμο. είτε περπατάς στη γή είτε στον 
ουρανό του Τίποτα.
'Αντε τώρα, φάε το υπόλοιπο μήλο σου, αρκετά σε κράτησα... 
Θα περάσω και γώ απέναντι στο φανάρι..να συνεχίσω.
Κάνε και το τσιγάρο σου στο δρόμο, έτσι μας κατάντησαν πιά 
εμάς τους καπνιστές... σαν ζητιάνους να καπνίζουμε στο πεζοδρόμιο... 
Δεν βαριέσαι, Φχαριστήσου εσύ το τσιγαράκι σου και χέστους όλους...
Αντε παλληκάρι μου.. Καλή συνέχεια στη δουλειά σου... 
Θα περάσω και εγώ απέναντι τώρα που άναψε το πράσινο...
Έσκυψε πάλι το κεφάλι και χύθηκε στον δρόμο...
Ο νεαρός την κοιτούσε απορημένος... μα και γοητευμένος...

"Κοίτα ρε φίλε τι σου είναι οι άνθρωποι" σκέφτηκε...
Άντε τώρα να φανταστείς ότι άμα την δείς αυτή στο φανάρι να περπατάει 
και να μονολογεί, δεν είναι τρελλή...

Τ.Μ. "Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ"
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
29 ολονυκτίες ενός δίσεκτου Φεβρουαρίου
της Τζούτζης
https://www.facebook.com/tzoutzi.mantzourani/posts/10155091585690994

 Έτσι έρχεται μια στιγμή, ξαφνικά μέσα στον χρόνο, 
μια στιγμή χωρίς κανένα λόγο και σημασία, πού, φτάνει και λές 
"άντε γαμίσου και σύ" σε όλα, και δεν υπολογίζεις τίποτα πια...
Δεν περιμένεις πιά, δεν θέλεις, δεν ζητάς, δεν προσεύχεσαι πιά...
Ετσι ξαφνικά, ένα απόγευμα σκοτεινό και κρύο, που σε περονιάζει 
η υγρασία και πονάνε όλα, μα πιό πολύ πονάει η ψυχή τόσο που δεν 
αντέχεται πια ο πόνος...
Ετσι ξαφνικά...
Και δεν περιμένεις, δεν διστάζεις πιά...και πατάς το γκάζι στο τέρμα, 
μέχρι να βρείς τοίχο...
Αγαπημένε μου "φανταστικέ εραστή"! 
Ό,τι και να σου γράψω, όσα γράμματα και αν σου στείλω, τίποτα ποτέ 
δεν θα σε αγγίξει. Όλα θα πονάμε μόνο εμένα...
Και τώρα που το κατάλαβα, σε ξεπέρασα επιτέλους, και συνειδητοποιώ 
οτι δεν έχω λόγω πια να γράφω...
Είναι καιρός πιά, να κάνω κάτι με την ζωή μου...
Άντε γειά...

Τ.Μ. 
"ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΕΡΑΣΤΗ".
"Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ"...
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
της Τζούτζης 
ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ποιήματα

https://www.facebook.com/tzoutzi.mantzourani/posts/10155091894135994?
notif_id=1511367227011908&notif_t=close_friend_activity

Tzoutzi Mantzourani