....στο σπίτι αυτό πέθανε ο Κωστής Παλαμάς....
Περιάνδρου 5 Πλάκα καί...ανήκει σε ιδιώτη!
...προφανώς και πρέπει πολλά κτήρια να γίνονται μουσεία, αλλά μην ξεχνάμε
πως πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι του πνεύματος έζησαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους σε ένα μεγάλο αριθμό κτηρίων για διάφορους πρακτικούς και βιοποριστικούς λόγους, άλλοτε για εξαιρετικά βραχύβιο χρονικό διάστημα.
Ευνόητο είναι ότι το κόστος για τη συντήρηση αυτών των κτηρίων (φόροι, λογαριασμοί, συντήρηση, μισθοί υπαλλήλων) που θα επωμιζόταν το δημόσιο για ένα κτήριο που μπορεί να έζησε πολύ λίγο κάποιος κατά τα άλλα αξιολογότατος άνθρωπος.
Υπάρχουν πολλά κτήρια που έζησαν και πέθαναν ήρωες και πλέον δεν υπάρχουν, π.χ. το σπίτι που πέθανε ο Κολοκοτρώνης (γωνία των οδών Λέκκα και Κολοκοτρώνη) δεν διατηρείται ή το σπίτι που έζησε για χρόνια ο Παπαδιαμάντης στην οδό Αριστοφάνους (όπου υπάρχουν κάτι θλιβερά βρώμικα εγκαταλελειμένα κτήρια και αποθήκες). Δεν θα πρέπει να γίνεται μια στοιχειώδης εξέταση για το χαρακτηρισμού ενός κτηρίου ως "διατηρητέου", καθ' ό,τι αποτελεί έναν νομικό όρο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που το κόστος θα αναλάβουμε όλοι μας?
Από το αντίποδα, ίσως μια λύση θα ήταν η ύπαρξη πολεοδομικών κανονισμών για τη διατήρηση κτηρίων του ιστορικού κέντρου, το οποίο από μια απέραντη και πανέμορφη περιοχή με νεοκλασσικά κατήντησε μια σκιά του παρελθόντος, με αποθήκες, πολυκατοικίες, μπετόν, τριμέντο και χιλιάδες τουριστικά μαγαζιά, ταβέρνες με αλλοίωση του ύφους της περιοχής σύμφωνα με τη νοοτροπία του Ελλαδιστάν... αυτό θεωρώ πολύ σημαντικότερο θέμα από τη διατήρηση ενός μεμονωμένου σπιτιού...
Περιάνδρου 5 Πλάκα καί...ανήκει σε ιδιώτη!
...προφανώς και πρέπει πολλά κτήρια να γίνονται μουσεία, αλλά μην ξεχνάμε
πως πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι του πνεύματος έζησαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους σε ένα μεγάλο αριθμό κτηρίων για διάφορους πρακτικούς και βιοποριστικούς λόγους, άλλοτε για εξαιρετικά βραχύβιο χρονικό διάστημα.
Ευνόητο είναι ότι το κόστος για τη συντήρηση αυτών των κτηρίων (φόροι, λογαριασμοί, συντήρηση, μισθοί υπαλλήλων) που θα επωμιζόταν το δημόσιο για ένα κτήριο που μπορεί να έζησε πολύ λίγο κάποιος κατά τα άλλα αξιολογότατος άνθρωπος.
Υπάρχουν πολλά κτήρια που έζησαν και πέθαναν ήρωες και πλέον δεν υπάρχουν, π.χ. το σπίτι που πέθανε ο Κολοκοτρώνης (γωνία των οδών Λέκκα και Κολοκοτρώνη) δεν διατηρείται ή το σπίτι που έζησε για χρόνια ο Παπαδιαμάντης στην οδό Αριστοφάνους (όπου υπάρχουν κάτι θλιβερά βρώμικα εγκαταλελειμένα κτήρια και αποθήκες). Δεν θα πρέπει να γίνεται μια στοιχειώδης εξέταση για το χαρακτηρισμού ενός κτηρίου ως "διατηρητέου", καθ' ό,τι αποτελεί έναν νομικό όρο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που το κόστος θα αναλάβουμε όλοι μας?
Από το αντίποδα, ίσως μια λύση θα ήταν η ύπαρξη πολεοδομικών κανονισμών για τη διατήρηση κτηρίων του ιστορικού κέντρου, το οποίο από μια απέραντη και πανέμορφη περιοχή με νεοκλασσικά κατήντησε μια σκιά του παρελθόντος, με αποθήκες, πολυκατοικίες, μπετόν, τριμέντο και χιλιάδες τουριστικά μαγαζιά, ταβέρνες με αλλοίωση του ύφους της περιοχής σύμφωνα με τη νοοτροπία του Ελλαδιστάν... αυτό θεωρώ πολύ σημαντικότερο θέμα από τη διατήρηση ενός μεμονωμένου σπιτιού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου