...οι αναμνήσεις μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος επιταχύνεται...

Αυτό που ανακάλυψαν οι ερευνητές είναι ότι, ενώ η εκτίμηση του χρόνου και 
η ευαισθητοποίηση σε αυτόν δεν αλλάζουν όσο μεγαλώνουμε,
η αντίληψη του χρόνου αλλάζει. Με άλλα λόγια: οι αναμνήσεις μας δημιουργούν 
την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος επιταχύνεται.

Γενικοτερα η σχεση ερεθισματος-συναίσθηματος ειναι λογαριθμική και οχι γραμμική. 
Αυτο εχει εξελικτικες καταβολες καθως ειχε πλεονεκτημα ο "άνθρωπος" που εκτιμουσε 
μια κατασταση "κατ'αναλογια" και οχι αθροιστικα. 
Νομιζω ενα συχνο παράδειγμα ειναι αυτο με το λιονταρι: εστω οτι δυο ανθρωποι 
ερχονταν αντιμετωποι με 100 λιονταρια εκ των οποιων το ενα καποια στιγμη τρεποταν 
σε φυγή. Τοτε μεγαλυτερες πιθανοτητες επιβιωσης θα ειχε εκεινος ο άνθρωπος που 
θα καταλαβαινε πως η μειωση ειναι της ταξης του 1% αρα ο κίνδυνος παραμενει 
ουσιαστικά ο ιδιος παρα ο άνθρωπος που θα εκρινε με τη λογικη "ενα λιονταρι εφυγε". Καπως ετσι ολες μας οι αισθησεις ειναι λογαριθμικες (το οποίο χρησιμοποιειται ευρέως 
σε πειραματικές μεθόδους για την ελαχιστoποίηση σφαλμάτων) και μαζί και η αίσθηση 
του χρόνου.


Ο Mike πάντως ἀπὸ τὸ vSauce έχει μία εξαιρετικὴ ερμηνεία γιὰ τὸ γιατὶ θεωρούμε ότι 
ο χρόνος επιταχύνεται όσο γερνάμε, αναλύει σε ανάλογο βίντεο τα παραπάνω.




 ...σε ένα βιβλίο που είχα βρει σε μια τυχαία βιβλιοθήκη, "Οδηγός για το Περίπλοκο" νομίζωλεγότανε, πως σήμερα έχουμε ό,τι μπορείς να φανταστείς σε "επιστήμονες". 
Έλεγε, μάλιστα, πως όλοι αυτοί οι "επιστήμονες", που είναι πάρα πολλοί, περισσότεροι 
από κάθε άλλη εποχή, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μας λύνουν προβλήματα. 

Και στο τέλος αναρωτιόταν ο συγγραφέας: 

Λες να μας εκλείψουν τα προβλήματα?

Einstein's quote to the rescue: "το να λυνεις προβληματα ειναι σαν να ριχνεις φως στο σκοταδι. Οσο αυξανεται η ακτινα του κυκλου φωτος που ριχνει ο φακος σου τόσο αυξάνεται και η περιμετρος αυτου" 
Συμπερασμα: οσο περισσότερα προβληματα λυνουμε τόσο αυξάνονται τα προς λυση προβληματα.

Η αντίληψη του χρόνου, είναι σχετική έννοια και σαν τέτοια, αναζητά μέτρο σύγκρισης, που αυτονόητα είναι ο χρόνος που είναι καταγεγραμμένος ως αλληλουχία γεγογονότων στη μνήμη μας. Προϊούσης της ηλικίας, όσο δηλαδή βιολογικά φθείνει η ικανότητα απομνημόνευσης των ερεθισμάτων του τρέχοντος χρόνου, τόσο φαίνεται να επιταγχύνεται η κίνηση των δεικτών του ρολογιού.

Ο Σοπενχάουερ έχει δώσει μια εξήγηση για την σχέση αντίληψης του χρόνου και ηλικίας:
" Θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι μόνο στα νιάτα του ζει κανείς με ολάκερη τη συνείδηση. Στα γεράματα του έχει μείνει η μισή. Όσο γερά τόσο λιγότερο συνειδητά ζει. Τα πράγματα προσπερνούν χωρίς να κάνουν βασικά εντύπωση.,όπως δεν εντυπωσιάζει ένα έργο τέχνης που το έχουμε δει χίλιες φορές.Κάνουμε ό,τι έχουμε να κάνουμε και δεν ξέρουμε ύστερα αν το κάναμε. Καθώς λοιπόν ή ζωή γίνεται όλο και λιγότερο συνειδητή , καθώς πλησιάζουμε όλο και περισσότερο την κατάσταση της ολικής έλλειψης συνειδητότητας, ακριβώς εξαιτίας αυτού επιταχύνεται διαρκώς ο ρυθμός της ροής της.