...είναι πολλοί αυτοί π’ αγαπώ και θέλω να τους τη μοιράσω...

Μια βόλτα ξεκίνησα να πάω σαν βγήκε χλωμό το φεγγάρι.
Στο δρόμο που τ΄ απάντηξα μου ζήτησε λίγο απ το φως μου.
Του το δωσα...
Μια νυχτοπεταλούδα – ασχημούλα ήταν – κάτι τρελές στροφές έφερνε 
γύρω απ το μικρό κορμί της. 
Τα φτερά μου ζήλεψε. Της τα δωσα.Ένα άχρωμο αγριολούλουδο σε μια λακκούβα από λασπόνερα, 
λίγο νερό μου ζήτησε. Τα δάκρυα μου το πότισα.

Τι βόλτα κι αυτή !!!

Πιο κάτω ένα μικρό ρυάκι από βροχόνερα, βουβό κυλούσε 
στην άκρη του πεζοδρομίου. 
Το γέλιο μου μού ζήτησε . Του το δωσα.
Ένα γατί συνάντησα χωρίς να βλέπει που πηγαίνει.
Τα μάτια μου του δωσα.
Μια πόρνη συνάντησα κι είχαν μια θλίψη απέραντη τα μάτια της 
κι έναν οργασμό της χάρισα.
Μια γριά ζητιάνα χωρίς χέρια ν απλώσει, μου ζήτησε το δικό μου.Της το δωσα.

Κι εκεί που είπα πως τίποτα δεν έχω πια δικό μου, λεύτερη πια θα ζήσω, 
άκουσα Εκείνον. 


Τη Ψυχή σου δώσε μου είπε, να σώσω τη δική μου.


Όχι … Δεν την έδωσα. 

Είναι πολλοί αυτοί π’ αγαπώ και θέλω να τους τη μοιράσω. 

Δήμητρα Καββαδία 11/10/2014
Δήμητρα Καββαδία