«Να πεις την αλήθεια.
Μην πεις έφυγε/πήγε στον ουρανό
/έγινε αστέρι. Να πεις πως πέθανε.
Και να εξηγήσεις τι θα πει αυτό.
Με βάση τα δικά σου πιστεύω»
Πέθανε λοιπόν. Το σώμα θα λιώσει, θα γίνει ένα με τη γη.
Η ψυχή; Δεν ξέρω, παιδιά μου. Κανείς δεν ξέρει.
Κάποιοι λένε αυτό. Άλλοι το άλλο.
Εγώ πιστεύω πως όπου και αν είναι, είναι καλά. Και ναι, νομίζω πως κάπως θα μας βλέπει.
Τι μένει από τον άνθρωπο όταν αυτός πεθάνει;
Στην αρχή έχει κλάμα. Από πολλούς. Σοκάρει ο θάνατος. Μετά το κλάμα λιγοστεύει.
Κάποιοι τον σκέφτονται για λιγο ακόμα.
Μετά όλο και λιγότερο, όλο και λιγότερο… Μέχρι που για τους περισσότερους αυτός
ο χαμός που όταν έγινε έμοιαζε τόσο απίστευτος, ύστερα από λίγο δεν είναι καν ανάμνηση. Delete και ιιιιιίσως κάποια στιγμή σε κανένα σουαρέ παλιών γνωστών να σε θυμηθούν,
βρε αδερφέ…
Γιατί c’est la vie!
Στην αρχή έχει λόγια μεγάλα.
«Θα προσέχω τα παιδιά σου σαν δικά μου». Να το ακούσουν ντε όλοι, να του πουν «Μπράβο!» Μετά μην τον είδατε…
Να τρίζουν τα κόκαλα του πεθαμένου που λέει και ο λαός μας.
Έχει κάρτες πολιτικών στο χέρι της «χήρας». «Ο,τι χρειαστείτε, μην διστάσετε»
Έχει λόγια, λόγια, λόγια. Και μετά σιωπή. Και πράξη καμιά.
Μετά έχει τα άθλια διαδικαστικά.
Γραφειοκρατεία, τρέξιμο, έξοδα…
Καμιά φορά, καλή ώρα, έχει ένα σπίτι λεηλατημένο, γυμνό απ’ οτιδήποτε «αξίας», χωρίς ούτε ένα ενθύμιο της προκοπής για να πάρουν τα παιδιά -στα οποία
άλλωστε άνηκαν όλα αυτά που άλλοι άρπαξαν…
Φυσικά έχει και το απαραίτητο κους κους. Γιατί πέθανες τελικά, άνθρωπε;
Πέθανε για αυτό ή για εκείνο. Έπρεπε να έχει γίνει εκείνο ή το αλλο…
Έτσι αυτός, αλλιώς εκείνη, ίσως, αν, μπορεί… Κάποιοι θα σου πλέξουν το εγκώμιο,
άλλοι θα πουν πως ήσουν και λίγο έτσι ή γιουβέτσι.
Αλλά είπαμε… για λιγο μόνο. Μέχρι να ξεχαστείς. Ό,τι και αν ήσουν.
Και τελικά;
Τι μένει από τον άνθρωπο όταν αυτός πεθάνει;
Θα σας πω εγώ. Μένει η ανάμνησή του ζωντανή σε λίγους και εκλεκτούς.
Σ΄αυτούς που κάπως, κάποτε τον αγάπησαν. Άλλοι για μια ζωή. Άλλοι για λίγο μόνο.
Λίγο μα δυνατά, αληθινά. Τα κακά δεν μένουν. Μόνο τα καλά, αυτό μπορώ να σας
το εγγυηθώ…
Μένουν τα παιδιά του. Στο καθένα από αυτά έχει αποτυπωθεί κομμάτι του ανθρώπου.
Άλλο θα έχει τα μάτια του, άλλο το χιούμορ, άλλο την πατούσα και άλλο την τσατίλα του.
Όλα όμως θα έχουν κάτι από αυτόν.
Και αυτά με τη σειρά τους θα δώσουν κάτι από αυτόν στα δικά τους παιδιά και μετά
αυτά στα δικά τους κοκ.
Και τελικά ύστερα από χρόνια μπορεί κανείς να μην θυμάται πως έζησες πάνω
σ’ αυτή τη γη, αλλά ένα κομμάτι σου, έστω τόσο δα μικρό πάντα θα είναι εδώ.
Και εσύ ίσως όντως να το βλέπεις από κάπου ψηλά και χαμογελάς.
Αυτά μένουν. Αυτά και τίποτα παραπάνω.
http://eimaimama.gr/2018/12/pou-pane-psyches-otan-anthropi-pethenoun.html
...η προσωπική εμπειρία της Ολίβιας πρώην συζύγου
του Δημοσιογράφου Μάνου Αντώναρου*οι φωτογραφίες επιλογή από i-rena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου