Μία χρονιά που άρχισε πολύ δύσκολα και τελειώνει πολύ καλά
για τον Γιάννη και εμάς.
Μια χρονιά που ξεκίνησε με πολύ κλάμα..
ο Γιάννης δεν με ήθελε,
με χτύπαγε,είχα μόλωπες και κακώσεις
παντού στο κεφάλι μου
γιατί με χτύπαγε με κουτουλιές,
αυτοτραυματιζόταν,
χτύπαγε το δικό του κεφάλι στον τοίχο
για ώρες...
πέταξε όλο του το δωμάτιο από
το μπαλκόνι δυό ορόφους κάτω.
Τα πάντα τα βιβλία του,το dvd player,
την τηλεόραση,το κρεββάτι του,
τα ρούχα του,τα παπλώματα..όλα μα όλα.
Κοιμόταν γυμνός στο πάτωμα για μήνες...
Πέταξε και το υπόλοιπο σπίτι.
Τους καναπέδες,τα πιάτα,τα ποτήρια...
τρώγαμε σε πλαστικά...
Υποφέραμε όλοι για μεγάλο διάστημα πάνω
από 7 μήνες.
Ώσπου μια μέρα πριν φύγει για το σχολείο μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου και με χτύπαγε
στο πάτωμα με μανία...με έσωσε
ο συνοδός του σχολικού που ήταν από κάτω
και με άκουσε να ουρλιάζω...
Εκείνη τη μέρα πήρα την απόφαση να του
δώσω φαρμακευτική αγωγή.
Δεν ήταν επιλογή μου.
Ήταν όμως η πιό σωστή απόφαση
της ζωής μου.
Εγώ που για χρόνια δεν του έδινα ούτε depon άκουσα τη συμβουλή
των γιατρών και παραδέχτηκα ότι ο Γιάννης έχει ψυχωτικά επεισόδια
που γίνονταν ολοένα και πιό βαριά.
Τα φάρμακα είναι απλή χημεία.
Και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απαραίτητα.
Όπως στην περίπτωση του Γιάννη μου.
Σας παρακαλώ να μην πέσετε να με φάτε ότι έδωσα χάπια για να
έχω την ησυχία μου.
Έδωσα φαρμακευτική αγωγή για το δικό του καλό.
Δεν είχα άλλη επιλογή.Θα τον έχανα...
Θα συνεχίσω να τρέχω μαραθωνίους με τη μπλούζα του αυτισμού
γιατί μου κάνει καλό στα νεύρα μου..και είναι κάτι που με κάνει
περήφανη για τον εαυτό μου.
για τον Γιάννη και εμάς.
Μια χρονιά που ξεκίνησε με πολύ κλάμα..
ο Γιάννης δεν με ήθελε,
με χτύπαγε,είχα μόλωπες και κακώσεις
παντού στο κεφάλι μου
γιατί με χτύπαγε με κουτουλιές,
αυτοτραυματιζόταν,
χτύπαγε το δικό του κεφάλι στον τοίχο
για ώρες...
πέταξε όλο του το δωμάτιο από
το μπαλκόνι δυό ορόφους κάτω.
Τα πάντα τα βιβλία του,το dvd player,
την τηλεόραση,το κρεββάτι του,
τα ρούχα του,τα παπλώματα..όλα μα όλα.
Κοιμόταν γυμνός στο πάτωμα για μήνες...
Πέταξε και το υπόλοιπο σπίτι.
Τους καναπέδες,τα πιάτα,τα ποτήρια...
τρώγαμε σε πλαστικά...
Υποφέραμε όλοι για μεγάλο διάστημα πάνω
από 7 μήνες.
Ώσπου μια μέρα πριν φύγει για το σχολείο μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου και με χτύπαγε
στο πάτωμα με μανία...με έσωσε
ο συνοδός του σχολικού που ήταν από κάτω
και με άκουσε να ουρλιάζω...
Εκείνη τη μέρα πήρα την απόφαση να του
δώσω φαρμακευτική αγωγή.
Δεν ήταν επιλογή μου.
Ήταν όμως η πιό σωστή απόφαση
της ζωής μου.
Εγώ που για χρόνια δεν του έδινα ούτε depon άκουσα τη συμβουλή
των γιατρών και παραδέχτηκα ότι ο Γιάννης έχει ψυχωτικά επεισόδια
που γίνονταν ολοένα και πιό βαριά.
Τα φάρμακα είναι απλή χημεία.
Και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απαραίτητα.
Όπως στην περίπτωση του Γιάννη μου.
Σας παρακαλώ να μην πέσετε να με φάτε ότι έδωσα χάπια για να
έχω την ησυχία μου.
Έδωσα φαρμακευτική αγωγή για το δικό του καλό.
Δεν είχα άλλη επιλογή.Θα τον έχανα...
Θα συνεχίσω να τρέχω μαραθωνίους με τη μπλούζα του αυτισμού
γιατί μου κάνει καλό στα νεύρα μου..και είναι κάτι που με κάνει
περήφανη για τον εαυτό μου.
Σας εύχομαι μια καλύτερη χρονιά και σας ευχαριστώ
που ακολουθείτε τη ζωή μου με τον Γιάννη και με βοηθάτε
στην ενημέρωση και αποδοχή του αυτισμού.
που ακολουθείτε τη ζωή μου με τον Γιάννη και με βοηθάτε
στην ενημέρωση και αποδοχή του αυτισμού.
Ευτυχία στο σπίτι σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου