Όλοι μας, με σφιγμένα τα χείλη και την καρδιά, περιμένουμε να δούμε
τι μέρα θα ξημερώσει...
Γιατί να είναι διαφορετική απο τις υπόλοιπες;
Τι περισσότερο μπορεί να έχει; Τι μπορεί να την κάνει διαφορετική;
Περνάει η παραμονή, μέσα στην στενοχώρια, που δεν μπορεί να γεμίσει το δέντρο,
αν υπάρχει και δέντρο, με δώρα, που το τραπέζι στην καλύτερη περίπτωση θα
έχει μισό κοτόπουλο, που όσοι είναι τυχεροί να μπορούν ακόμα να αντέχει η τσέπη τους,
θα έχουν ενα μπουκάλι κρασί, να τσουγγρίσουν στα ποτήρια τους, να ευχηθούν
"Χρόνια Πολλά"...
Κάποιοι, μόνοι στο σπίτι τους, δεν ξυπνάνε κάν πριν περάσει το μεσημέρι, κλείνουν
τα μάτια και περιμένουν να περάσει η μέρα, για να αντέξουν να περιμένουν την επόμενη...
Ζούμε μέρα με την μέρα.
Αναπνέουμε ανάσα με ανάσα.
Κοιτάμε γύρω μας και κρυφά, μέσα μας λέμε πως, "πάλι καλά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα"...
Η Στέλλα αναστέναξε και άφησε τις σκέψεις να φύγουν...
Με όσο κουράγιο μπόρεσε να μαζέψει, άνοιξε το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια.
Άρχισε να βγάζει έξω μία μία τις γιρλάντες με τα λαμπάκια και να τις τοποθετεί
γύρω γύρω στο σαλόνι και το χώλ...
Ανοιξε την εξώπορτα και έβγαλε το στεφάνι που χρόνια τώρα στόλιζε το χερούλι
της εξώπορτας.
Ξεβαμένο απο την βροχή που είχε φάει στα προηγούμενα χρόνια, στην εξώπορτα
του σπιτιού των Βορείων Προαστείων,
σήμερα, ήταν προφυλαγμένο απο την βροχή και τον αέρα, στον σκοτεινό διάδρομο
της πολυκατοικίας που έμενε τώρα...
Κρατούσε ακόμα την αίγλη που είχε μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια της πολυτέλειας και
της χλιδής.
Εκείνα τα χρόνια που το σπίτι που στόλιζε, ήταν "στάτους" για κάποιους που
θεωρούσαν τιμή να είναι καλεσμένοι στο σπίτι αυτό, οι ίδιοι εκείνοι που εξαφανίστηκαν
οταν το σπίτι έπαψε να υφίσταται...
Αυτοί, που δεν πέρασαν ποτέ το κατώφλι του σημερινού σπιτιού...
Η Στέλλα χαμογέλασε πικρά και ειρωνικά...
¨Ηταν όλοι αυτοί οι "φίλοι" που είχε, όσο καιρό ήταν αυτή πιό πλούσια απο αυτούς,
και είχε να τους δίνει...
Και που όταν σταμάτησε να έχει και να δίνει πιά, εξαφανίστηκαν.
Δεν τους ήθελε, δεν την ένοιαζαν αυτοί οι άνθρωποι, οχι πιά..
Αντίθετα, ένοιωθε ανάλαφρη που τους είχε βγάλει απο την ζωή της...
Δεν ήθελε πια ούτε τυπικά να κρατά σχέσεις μαζί τους.
Ούτε "Χρόνια πολλά", δεν την ενδιέφερε να τους πεί ή να της πούνε.
Σαν "τσουνάμι" η ζωή είχε περάσει και είχε σαρώσει όλη αυτή την σαβούρα απο
την ζωή της.
Σήμερα ένοιωθε αποκαμωμένη, ακριβώς έτσι όπως νοιώθει η γή μετά την
καταστροφή, Αποκαμωμένη και την ίδια στιγμή καθαρή...
Καθαρή και ελεύθερη πιά.
Έβαλε στην πρίζα τα λαμπιόνια...
Το γλυκό φώς τους την τύλιξε με αγάπη και ζεστασιά.
Ενα μισό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια της.
Έκατσε στην πολυθρόνα της και έγειρε στο πλάϊ κουρασμένη.
Και έτσι αποκοιμήθηκε, με την μουσική στο ραδιόφωνο να παίζει χριστουγεννιάτικα τραγούδια και το σπίτι να μυρίζει κλαδί από έλατο και άδολη καθαρή αγάπη...
Τ.Μ. "Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ"
Tzoutzi Mantzourani
https://www.facebook.com/tzoutzi.mantzourani/posts/10155154993960994?notif_id=1513691174148133¬if_t=close_friend_activity
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου