Η τρΕχουσα ἑλληνικὴ ὀνομάζεται νέα καὶ εἶναι μιὰ ἀξιοθρήνητη, τρεκλίζουσα γραία!
Μοιάζει μὲ γερασμένο δένδρο ποὺ ἔχει προσβληθεῖ ἀπὸ τὴν ὄξινη βροχὴ.
Τώρα πιὰ ὄχι νέα ἀλλὰ οὔτε κἄν γλῶσσα μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ αὐτὸ τὸ λεκτικὸ
ἀμάρευμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὄχι μόνον ἡ νεολαία ἀλλὰ καὶ τὸ μέγιστο μέρος
τῶν κατοίκων τούτης τῆς πολύπαθης χώρας.
Ἐπιεικῶς θὰ τὴν λέγαμε «κρεολή γλῶσσα».
Γλῶσσα εἶναι ὁ λόγος ποὺ φοράει σάρκα. Μία ὡραία γλῶσσα προϋποθέτει πλοῦτο πνεύματος καὶ ψυχῆς. Ἡ σημερινὴ γλωσσικὴ ἔνδεια εἶναι ἀπότοκος τῆς πνευματικῆς
καὶ συναισθηματικῆς ἔνδειας.
Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαναστασίου, πολιτικὸς καὶ διανοητὴς, κάποτε εἶχε πεῖ:
ἡ γλῶσσα εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ ὅ,τι ὁ ἀτμοσφαιρικὸς ἀέρας γιὰ τὸ σῶμα.
Σήμερα, ὅπως εἶναι μολυσμένος ὁ ἀέρας, ἔτσι μολυσμένη εἶναι καὶ ἡ γλῶσσα μας.
Καὶ ἡ μόλυνση αὐτὴ ἔχει ἁπλωθεῖ σὲ ὅλους τοὺς ἐθνικοὺς ἁρμοὺς.
Αὐτὸ συνιστᾶ κίνδυνο. Διότι ἔθνος εἶναι ἡ γλῶσσα του.
Καὶ τὰ μειονεκτήματα τῆς γλώσσας γίνονται μειονεκτήματα τοῦ ἔθνους.
«Καὶ γὰρ ἡ λαλιὰ σου δῆλὸν σε ποιεῖ», μᾶς δίδαξαν οἱ παλαιοὶ.
Ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ μέχρι τὸ Πανεπιστήμιο ἡ νεολαία διδάσκεται μιὰ φυματικὴ γλῶσσα
μὲ τρόπο ποὺ θυμίζει ὑποκλυσμό. Ἀκόμη καὶ νέοι φιλόλογοι διαβάζουν τὰ ἀρχαῖα
ἑλληνικὰ συλλαβιστὰ, ὅπως ὁ ἀσθενὴς ποὺ οὐρεῖ μὲ καθετῆρα.
Μοιραῖα τὰ παιδιὰ υἱοθετοῦν, λόγῳ ξενοπληξίας, τὰ σύγχρονα φραγκολεβαντίνικα
ποὺ θυμίζουν συγκομιδὴ ρακοσυλλέκτη. Ἀλλὰ μὲ γλωσσικὰ ράκη δημιουργεῖται μιὰ ρακόεσσα, δηλαδὴ κουρελιάρικη, κοινωνία.
Μοιάζει μὲ γερασμένο δένδρο ποὺ ἔχει προσβληθεῖ ἀπὸ τὴν ὄξινη βροχὴ.
Τώρα πιὰ ὄχι νέα ἀλλὰ οὔτε κἄν γλῶσσα μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ αὐτὸ τὸ λεκτικὸ
ἀμάρευμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὄχι μόνον ἡ νεολαία ἀλλὰ καὶ τὸ μέγιστο μέρος
τῶν κατοίκων τούτης τῆς πολύπαθης χώρας.
Ἐπιεικῶς θὰ τὴν λέγαμε «κρεολή γλῶσσα».
Γλῶσσα εἶναι ὁ λόγος ποὺ φοράει σάρκα. Μία ὡραία γλῶσσα προϋποθέτει πλοῦτο πνεύματος καὶ ψυχῆς. Ἡ σημερινὴ γλωσσικὴ ἔνδεια εἶναι ἀπότοκος τῆς πνευματικῆς
καὶ συναισθηματικῆς ἔνδειας.
Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαναστασίου, πολιτικὸς καὶ διανοητὴς, κάποτε εἶχε πεῖ:
ἡ γλῶσσα εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ ὅ,τι ὁ ἀτμοσφαιρικὸς ἀέρας γιὰ τὸ σῶμα.
Σήμερα, ὅπως εἶναι μολυσμένος ὁ ἀέρας, ἔτσι μολυσμένη εἶναι καὶ ἡ γλῶσσα μας.
Καὶ ἡ μόλυνση αὐτὴ ἔχει ἁπλωθεῖ σὲ ὅλους τοὺς ἐθνικοὺς ἁρμοὺς.
Αὐτὸ συνιστᾶ κίνδυνο. Διότι ἔθνος εἶναι ἡ γλῶσσα του.
Καὶ τὰ μειονεκτήματα τῆς γλώσσας γίνονται μειονεκτήματα τοῦ ἔθνους.
«Καὶ γὰρ ἡ λαλιὰ σου δῆλὸν σε ποιεῖ», μᾶς δίδαξαν οἱ παλαιοὶ.
Ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ μέχρι τὸ Πανεπιστήμιο ἡ νεολαία διδάσκεται μιὰ φυματικὴ γλῶσσα
μὲ τρόπο ποὺ θυμίζει ὑποκλυσμό. Ἀκόμη καὶ νέοι φιλόλογοι διαβάζουν τὰ ἀρχαῖα
ἑλληνικὰ συλλαβιστὰ, ὅπως ὁ ἀσθενὴς ποὺ οὐρεῖ μὲ καθετῆρα.
Μοιραῖα τὰ παιδιὰ υἱοθετοῦν, λόγῳ ξενοπληξίας, τὰ σύγχρονα φραγκολεβαντίνικα
ποὺ θυμίζουν συγκομιδὴ ρακοσυλλέκτη. Ἀλλὰ μὲ γλωσσικὰ ράκη δημιουργεῖται μιὰ ρακόεσσα, δηλαδὴ κουρελιάρικη, κοινωνία.
Στὸ βιβλίο μου «Ἀλαλία» ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸ 1986, εἶχα καταγράψει μιὰ φοβερὴ
φράση τοῦ Λένιν:
«Ἄν θέλεις νὰ ἐξαφανίσεις ἕνα λαὸ, ἐξαφάνισε τὴ γλῶσσα του».
Ὁ πνευματικὸς ραγιαδισμὸς καὶ γραικυλισμὸς μᾶς κάνουν νὰ ἐξαφανίζουμε μόνοι
τὴ γλῶσσα μας καὶ νὰ αὐτο-αφανιζόμαστε.
Χάσαμε τὴ γλωσσικὴ καὶ ἐθνικὴ μας ὑπερηφάνεια.
Παλιότερα χρεώναμε τὴν εὐθύνη τῆς γλωσσικῆς μας κακοπάθειας στοὺς πολιτικοὐς
ποὺ χρησιμοποιοῦσαν μιὰ ξύλινη γλῶσσα.
Οἱ νεώτεροι –καὶ ὄχι μόνον οἱ πολιτικοὶ– χρησιμοποιοῦν μιὰ παστωμένη ἤ παγωμένη γλῶσσα. Τὴν κύρια εὐθύνη γι’ αὐτὸ ἔχουν τὰ λεγόμενα «μήντια» ποὺ χρησιμοποιοῦν
μιὰ «γλῶσσα», ποὺ σὲ κάνει νὰ κλαῖς σὰν νὰ καθαρίζεις βατικιώτικα κρεμμύδια.
Ἡ τηλοψία σὲ ὅλο της τὸ φάσμα ξενοκρατεῖται. Ὅμοια καὶ ὁ τύπος.
Παντοῦ κυριαρχεῖ ὡς λόγος καὶ ὡς γραφὴ ἡ ἀμερικανικὴ στὴ χειρότερη ἐκδοχὴ της.
Ἀκόμη καὶ τὰ αἰσχρὰ «γκράφιτι» τῶν σχολικῶν τοίχων συντάσσονται στὴν ἀγγλικὴ.
Τὸ ὑπουργεῖο ὑπνοπαιδείας πρέπει νὰ στείλει ἐγκύκλιο στὰ σχολεῖα μὲ τὴ σύσταση: «Αἰσχρογραφεῖτε ἑλληνιστὶ». Τὸ μόνο ἑλληνικὸ ποὺ διατηρεῖται στὴ γλῶσσα τῆς νεολαίας εἶναι ἡ λέξη μὲ τὰ τρία ἄλφα, ποὺ κάνει ὅλα τὰ παιδιὰ συνονόματα!
φράση τοῦ Λένιν:
«Ἄν θέλεις νὰ ἐξαφανίσεις ἕνα λαὸ, ἐξαφάνισε τὴ γλῶσσα του».
Ὁ πνευματικὸς ραγιαδισμὸς καὶ γραικυλισμὸς μᾶς κάνουν νὰ ἐξαφανίζουμε μόνοι
τὴ γλῶσσα μας καὶ νὰ αὐτο-αφανιζόμαστε.
Χάσαμε τὴ γλωσσικὴ καὶ ἐθνικὴ μας ὑπερηφάνεια.
Παλιότερα χρεώναμε τὴν εὐθύνη τῆς γλωσσικῆς μας κακοπάθειας στοὺς πολιτικοὐς
ποὺ χρησιμοποιοῦσαν μιὰ ξύλινη γλῶσσα.
Οἱ νεώτεροι –καὶ ὄχι μόνον οἱ πολιτικοὶ– χρησιμοποιοῦν μιὰ παστωμένη ἤ παγωμένη γλῶσσα. Τὴν κύρια εὐθύνη γι’ αὐτὸ ἔχουν τὰ λεγόμενα «μήντια» ποὺ χρησιμοποιοῦν
μιὰ «γλῶσσα», ποὺ σὲ κάνει νὰ κλαῖς σὰν νὰ καθαρίζεις βατικιώτικα κρεμμύδια.
Ἡ τηλοψία σὲ ὅλο της τὸ φάσμα ξενοκρατεῖται. Ὅμοια καὶ ὁ τύπος.
Παντοῦ κυριαρχεῖ ὡς λόγος καὶ ὡς γραφὴ ἡ ἀμερικανικὴ στὴ χειρότερη ἐκδοχὴ της.
Ἀκόμη καὶ τὰ αἰσχρὰ «γκράφιτι» τῶν σχολικῶν τοίχων συντάσσονται στὴν ἀγγλικὴ.
Τὸ ὑπουργεῖο ὑπνοπαιδείας πρέπει νὰ στείλει ἐγκύκλιο στὰ σχολεῖα μὲ τὴ σύσταση: «Αἰσχρογραφεῖτε ἑλληνιστὶ». Τὸ μόνο ἑλληνικὸ ποὺ διατηρεῖται στὴ γλῶσσα τῆς νεολαίας εἶναι ἡ λέξη μὲ τὰ τρία ἄλφα, ποὺ κάνει ὅλα τὰ παιδιὰ συνονόματα!
Δυστυχῶς κάποιοι «κάλαμοι» ἐξαντλοῦν τὸ συγγραφικό τους ταλέντο στὸ νὰ
προσφέρουν στὴ νεολαία –μέσῳ εἰδικῶν ἐντύπων καὶ βιβλίων– μιὰ ἐξαρθρωμένη
γλῶσσα, μιὰ «γλῶσσα σισπασιόν», ποὺ θυμίζει ἄνθρωπο πάσχοντα ἀπὸ
τὴ νόσο Πάρκινσον.
Γλῶσσα χωρὶς γραμματικὴ πειθαρχία, χωρὶς ὀρθρογραφικὴ συνέπεια, χωρὶς πνευματικότητα, χωρὶς εὐαισθησία.
Γλῶσσα «ἐξυπνακίστικη», ὄχι ἔξυπνη˙ «μαγκίστικη», ὄχι μάγκικη.
Καμμιὰ σχέση μὲ τὴν παλαιὰ ἀργκό ποὺ εἶχε λιτότητα, στιλπνότητα, ἐπιγραμματικότητα. Προβολὴ μιᾶς ἐξεζητημένης νεολεξίας. Ἀλλὰ ἡ νεολεξία εἶναι σύμπτωμα σχιζοφρένειας.
Τὴν κατάσταση ἐπιδεινώνει ὁ ἐγκεφαλοθραυστικὸς γδοῦπος ποὺ προβάλλεται σὰν
νεανικὴ μουσικὴ. Τὸ τραγούδι ἦταν πάντα ἡ γλῶσσα τῶν νέων.
Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἀκούγεται σήμερα δὲν εἶναι τραγούδι, εἶναι τραγωδία.
Ἄς προστεθοῦν ἀκόμη ἡ μόδα τῆς αἰσχρολογίας ποὺ προβάλλεται σὰν «γλωσσικὴ ἀπελευθέρωση», ἡ τουριστικὴ λαίλαπα ποὺ ἔκανε τὴν ἑλληνικὴ ἐπιγραφὴ ἐθνικὸ ἀξιοπερίεργο, ἡ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ καλὸ βιβλίο, ὁ ἐξοβελισμὸς τῆς ἀρχαίας καὶ
τῆς λογίας ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ τὴ ζωὴ μας, ἡ ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ «τάμπλετ»,
τῶν παντὸς εἴδους τηλεφώνων καὶ λοιπῶν ἠλεκτρονικῶν συσκευῶν.
Ὅλα αὐτὰ ἔφεραν τὴν ὀπτικοποίηση τοῦ λόγου.
Ἔτσι τὸ παιδὶ βιώνει τὸν πολιτισμὸ τῆς εἰκόνας.
Δὲν διαβάζει˙ βλέπει. Καὶ αὐτὸ ποὺ βλέπει εἶναι μιὰ θλιβερὴ ἱστορία.
προσφέρουν στὴ νεολαία –μέσῳ εἰδικῶν ἐντύπων καὶ βιβλίων– μιὰ ἐξαρθρωμένη
γλῶσσα, μιὰ «γλῶσσα σισπασιόν», ποὺ θυμίζει ἄνθρωπο πάσχοντα ἀπὸ
τὴ νόσο Πάρκινσον.
Γλῶσσα χωρὶς γραμματικὴ πειθαρχία, χωρὶς ὀρθρογραφικὴ συνέπεια, χωρὶς πνευματικότητα, χωρὶς εὐαισθησία.
Γλῶσσα «ἐξυπνακίστικη», ὄχι ἔξυπνη˙ «μαγκίστικη», ὄχι μάγκικη.
Καμμιὰ σχέση μὲ τὴν παλαιὰ ἀργκό ποὺ εἶχε λιτότητα, στιλπνότητα, ἐπιγραμματικότητα. Προβολὴ μιᾶς ἐξεζητημένης νεολεξίας. Ἀλλὰ ἡ νεολεξία εἶναι σύμπτωμα σχιζοφρένειας.
Τὴν κατάσταση ἐπιδεινώνει ὁ ἐγκεφαλοθραυστικὸς γδοῦπος ποὺ προβάλλεται σὰν
νεανικὴ μουσικὴ. Τὸ τραγούδι ἦταν πάντα ἡ γλῶσσα τῶν νέων.
Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἀκούγεται σήμερα δὲν εἶναι τραγούδι, εἶναι τραγωδία.
Ἄς προστεθοῦν ἀκόμη ἡ μόδα τῆς αἰσχρολογίας ποὺ προβάλλεται σὰν «γλωσσικὴ ἀπελευθέρωση», ἡ τουριστικὴ λαίλαπα ποὺ ἔκανε τὴν ἑλληνικὴ ἐπιγραφὴ ἐθνικὸ ἀξιοπερίεργο, ἡ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ καλὸ βιβλίο, ὁ ἐξοβελισμὸς τῆς ἀρχαίας καὶ
τῆς λογίας ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ τὴ ζωὴ μας, ἡ ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ «τάμπλετ»,
τῶν παντὸς εἴδους τηλεφώνων καὶ λοιπῶν ἠλεκτρονικῶν συσκευῶν.
Ὅλα αὐτὰ ἔφεραν τὴν ὀπτικοποίηση τοῦ λόγου.
Ἔτσι τὸ παιδὶ βιώνει τὸν πολιτισμὸ τῆς εἰκόνας.
Δὲν διαβάζει˙ βλέπει. Καὶ αὐτὸ ποὺ βλέπει εἶναι μιὰ θλιβερὴ ἱστορία.
Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι νιώθουμε αὐτὴ τὴν κατολίσθηση καὶ ὅμως ἀντὶ νὰ κρατηθοῦμε, προσπαθοῦμε νὰ ἰδεολογικοποιήσουμε τὴν παρακμή μας.
Ὁ χουντισμὸς δὲν εἶναι μόνο μιὰ μορφὴ πολιτικῆς ἐξουσίας˙ εἶναι καὶ μορφὴ
γλωσσικῆς ἐξουσίας. Ἡ γλωσσικὴ χούντα ὀνομάζεται λαϊκισμός.
Χάρη σ’ αὐτὸν ἀκόμη καὶ ἡ ἀδιαντροπιά θεωρεῖται λαϊκὴ συμπεριφορὰ.
Τὸ πληθυντικὸ τῆς εὐγένειας ὑποκατέστησε ὁ ἑνικὸς τῆς ἀγένειας.
Ὁ εὐγενικὸς λόγος ἐξαφανίζεται.
Ἡ «καλημέρα» λειτουργεῖ σὰν ὑποτιμημένο νόμισμα.
Κι ἄν ἀκούγονται κάποιοι χαιρετισμοί –ἐκτὸς αὐτῶν τῆς ἐκκλησίας– εἶναι τόσο
ἄτονοι σὰν τὸν ἄνθρωπο ποὺ μιλάει σὰν νὰ νυστάζει.
Οἱ νέοι μας ἀδυνατοῦν νὰ ἀπαγγείλουν καὶ νὰ ψάλουν σωστὰ τὸν Ἐθνικό Ὕμνο.
Χάρη σὲ μιὰ νανουριστικὴ παιδεία ἀπολαμβάνουν ἕναν ἐθνικὸ ὕπνο.
Ὁ Σολωμὸς στοὺς «Ἐλεύθερους Πολιορκημένους» γράφει:
«Στὰ μάτια καὶ στὸ πρόσωπο φαίνονται
οἱ στοχασμοί τους˙ τοὺς λέει μεγάλα καὶ πολλὰ ἡ τρίσβαθη ψυχή τους».
Ὁ χουντισμὸς δὲν εἶναι μόνο μιὰ μορφὴ πολιτικῆς ἐξουσίας˙ εἶναι καὶ μορφὴ
γλωσσικῆς ἐξουσίας. Ἡ γλωσσικὴ χούντα ὀνομάζεται λαϊκισμός.
Χάρη σ’ αὐτὸν ἀκόμη καὶ ἡ ἀδιαντροπιά θεωρεῖται λαϊκὴ συμπεριφορὰ.
Τὸ πληθυντικὸ τῆς εὐγένειας ὑποκατέστησε ὁ ἑνικὸς τῆς ἀγένειας.
Ὁ εὐγενικὸς λόγος ἐξαφανίζεται.
Ἡ «καλημέρα» λειτουργεῖ σὰν ὑποτιμημένο νόμισμα.
Κι ἄν ἀκούγονται κάποιοι χαιρετισμοί –ἐκτὸς αὐτῶν τῆς ἐκκλησίας– εἶναι τόσο
ἄτονοι σὰν τὸν ἄνθρωπο ποὺ μιλάει σὰν νὰ νυστάζει.
Οἱ νέοι μας ἀδυνατοῦν νὰ ἀπαγγείλουν καὶ νὰ ψάλουν σωστὰ τὸν Ἐθνικό Ὕμνο.
Χάρη σὲ μιὰ νανουριστικὴ παιδεία ἀπολαμβάνουν ἕναν ἐθνικὸ ὕπνο.
Ὁ Σολωμὸς στοὺς «Ἐλεύθερους Πολιορκημένους» γράφει:
«Στὰ μάτια καὶ στὸ πρόσωπο φαίνονται
οἱ στοχασμοί τους˙ τοὺς λέει μεγάλα καὶ πολλὰ ἡ τρίσβαθη ψυχή τους».
Σήμερα ἡ πολιορκημένη ἀπὸ τὸν καταναλωτισμὸ καὶ ὑποδουλωμένη στὸν
εὐδαιμονισμὸ νεολαία δημιουργεῖ μιὰν ἀβαθῆ ψυχὴ, ποὺ οὔτε μεγάλα οὔτε
πολλὰ μπορεῖ νὰ πεῖ. Σὰν τὸν παπαγάλο ἐπαναλαμβάνει διαφημιστικὰ μηνύματα.
Γιατὶ στὸ σημερινὸ κόσμο «μητρικὴ γλῶσσα» τείνει νὰ γίνει ἡ γλῶσσα
τῆς διαφημίσεως.
Ἕνα διαφημιστικὸ μήνυμα λέει γιὰ κάποιο προϊὸν ὅτι προσφέρει... ἀνατριχίλες.
Τὸ ἴδιο καὶ ἡ γλῶσσα μας!
εὐδαιμονισμὸ νεολαία δημιουργεῖ μιὰν ἀβαθῆ ψυχὴ, ποὺ οὔτε μεγάλα οὔτε
πολλὰ μπορεῖ νὰ πεῖ. Σὰν τὸν παπαγάλο ἐπαναλαμβάνει διαφημιστικὰ μηνύματα.
Γιατὶ στὸ σημερινὸ κόσμο «μητρικὴ γλῶσσα» τείνει νὰ γίνει ἡ γλῶσσα
τῆς διαφημίσεως.
Ἕνα διαφημιστικὸ μήνυμα λέει γιὰ κάποιο προϊὸν ὅτι προσφέρει... ἀνατριχίλες.
Τὸ ἴδιο καὶ ἡ γλῶσσα μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου