Τον έλεγαν Σταύρο Ανδρεαδάκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σοκαρά της Κρήτης....Ήταν παιδί, στα δεκαοχτώ του, γεμάτος όνειρα. Προτίμησε να πεθάνει ελεύθερος παρά να ζει με το στίγμα του κιοτή.

Του έβγαλαν ένα – ένα τα δόντια. Δεν μίλησε!
Του έκοψαν ένα – ένα τα δάκτυλα. Δεν μίλησε!
Άρχισαν να του πετσοκόβουν πόδια και χέρια. Δεν μίλησε!
Κι όταν βρέθηκε κάτω από τα γερμανικά τανκς είχε ακόμη τη δύναμη να περιφρονήσει 
τους δήμιους του!
Ήταν παιδί, στα δεκαοχτώ του,
γεμάτος όνειρα. 

Προτίμησε να πεθάνει ελεύθερος παρά να ζει με το στίγμα του κιοτή. 
Τον έλεγαν Σταύρο Ανδρεαδάκη. 
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σοκαρά της Κρήτης.... 
[...]parallhlografos.wordpress.com

Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη θα πρέπει να τη διδάσκονται
τα παιδιά στα σχολεία. Όχι μόνο στα ελληνικά στα σχολεία όλου του κόσμου,
και κυρίως της Γερμανίας, θα πρέπει να διδάσκεται.
Για να μαθαίνουν οι μελλοντικές γενιές των ανθρώπων πόση δύναμη
και πόσο κουράγιο μπορεί να κρύβει η καρδιά ενός δεκαοκτάχρονου παιδιού.
Για να καταλάβουν πόση αγριότητα και απανθρωπιά μπορούν να κρύβουν
οι ψυχές των ναζιστικών ανδρείκελων.

Σταύρος Ανδρεαδάκης, ετών 18. Ένας ήρωας που τον αγνόησε η ιστορία,
τον περιφρόνησε η κοινωνία και τον τιμώρησε η πολιτεία!

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόση περιφρόνηση αντιμετώπισε εκείνους
που του έβγαζαν ένα – ένα τα δόντια.
Του έκοβαν ένα – ένα τα δάκτυλα.
Του έκοψαν (μάλλον με τσεκούρια) τα πόδια.

Κανείς δεν θα μάθει τα τελευταία λόγια ενός παλικαριού
που αγαπούσε τη ζωή. Και τη λευτεριά.
Μπορούμε μόνο να τα μαντέψομε....
[....]

ολόκληρο εδώ που το διάβασα κι εγώ parallhlografos.wordpress.com