Όταν ήμουν 16 ετών, με συνέλαβαν και οδηγήθηκα στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα της κομητείας Ονοντάγκα, στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης, όπου περίμενα να δικαστώ με την κατηγορία της διάρρηξης. Πολλά από τα άτομα με τα οποία με έκλεισαν μέσα ήταν συμμαθητές μου από το σχολείο. Κουβέντιαζα με μερικούς από αυτούς, όμως κυρίως προσπαθούσα να κρατάω χαμηλούς τόνους.
Μετά από μόλις λίγες εβδομάδες στη φυλακή, έμπλεξα σε καβγά με έναν άλλο κρατούμενο και
μας πήγαν και τους δύο στο SHU –Special Housing Unit (Ειδική Μονάδα Στέγασης)-, πιο γνωστή ως «απομόνωση».
μας πήγαν και τους δύο στο SHU –Special Housing Unit (Ειδική Μονάδα Στέγασης)-, πιο γνωστή ως «απομόνωση».
Όταν έφτασα εκεί, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι με ξάπλωσαν στο έδαφος. Ένα-ένα, αφαίρεσαν όλα μου τα ρούχα, για να με ψάξουν. Όταν τελείωσαν το ψάξιμο στις κοιλότητές μου, μου είπαν να ντυθώ.
Το κελί μου ήταν απίστευτα βρόμικο και κρατούμενοι από άλλα κελιά μου φώναζαν. Όμως δεν με ενδιέφεραν καθόλου – απλώς κοιτούσα γύρω μου. Υπήρχε ένας μεταλλικός νεροχύτης συνδεδεμένος με μια μεταλλική τουαλέτα, ένας μεταλλικός καθρέφτης στον τοίχο, ένα μεταλλικό κρεβάτι με ένα πλαστικό, λεπτό στρώμα και ένα μεταλλικό γραφείο, χωρίς καρέκλα. Αυτά μόνο. Δεν είχα ιδέα πόσο καιρό θα έμενα εκεί. Έπρεπε να περιμένω την πειθαρχική ακρόαση, για να μάθω.
Το κελί μου ήταν απίστευτα βρόμικο και κρατούμενοι από άλλα κελιά μου φώναζαν. Όμως δεν με ενδιέφεραν καθόλου – απλώς κοιτούσα γύρω μου. Υπήρχε ένας μεταλλικός νεροχύτης συνδεδεμένος με μια μεταλλική τουαλέτα, ένας μεταλλικός καθρέφτης στον τοίχο, ένα μεταλλικό κρεβάτι με ένα πλαστικό, λεπτό στρώμα και ένα μεταλλικό γραφείο, χωρίς καρέκλα. Αυτά μόνο. Δεν είχα ιδέα πόσο καιρό θα έμενα εκεί. Έπρεπε να περιμένω την πειθαρχική ακρόαση, για να μάθω.
Όταν κοίταξα στον καθρέφτη, είδα ότι έτρεχε αίμα από το μάτι μου, από τον καβγά. Φώναξα λοιπόν τον σωφρονιστικό υπάλληλο, για να μου φέρει τον γιατρό. Δεν ήθελα να πάθω μόλυνση. Αφού μου περιποιήθηκαν το τραύμα, έμεινα εκεί μέσα μόνος και ξεκίνησα να σκέφτομαι, «Δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ να βγω από αυτό το κελί, εκτός και αν πάω για ντους ή δεχθώ κάποια επίσκεψη». Έβλεπα τον εαυτό μου να μένει εκεί μέσα για το υπόλοιπο της ζωής του. Ένιωθα σαν ζώο μέσα σε κλουβί.
Την πρώτη μέρα στην απομόνωση, το σώμα μου πονούσε ακόμη από τον καβγά, οπότε προσπαθούσα απλώς να κοιμάμαι όλη μέρα, όμως δεν μπορούσα. Οι τύποι από τα διπλανά κελιά φώναζαν και χτυπούσαν τους τοίχους μου. Τελικά κατάφερα να κοιμηθώ, όμως σύντομα ξύπνησα από τον ήχο των κλειδιών που έβαζε στο κελί μου ο φύλακας, ο οποίος άνοιξε το μικρό πορτάκι, για να σπρώξει έναν δίσκο με φαγητό. Έκανε έναν απίστευτο κρότο – ίσως να ήταν ο χειρότερος ήχος που έχω ακούσει στη ζωή μου. Μετά από αυτό, απλώς κάθισα και έμεινα να κοιτάζω τριγύρω. Υπήρχε ένα παράθυρο, όμως το μόνο που έβλεπα ήταν τα πλαϊνά άλλων κτιρίων της φυλακής.
Όταν κάθεσαι στην απομόνωση, δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις, πέρα από το να σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι τα πάντα στη ζωή σου – και συνήθως, δεν είναι και πολύ ευχάριστα πράγματα. Σκεφτόμουν μόνο τα αρνητικά: τη δικαστική μου υπόθεση, τα προβλήματα στο σπίτι και την οικογένειά μου.
Περιβάλλεσαι μονάχα από τέσσερις τοίχους και ένα αχνό φως, δεν έχεις συγκρατούμενο, δεν υπάρχει κυλικείο, ούτε και φωτογραφίες της οικογένειάς σου - και αυτή η κατάσταση είναι καθημερινή. Προτού καλά-καλά το καταλάβεις, τα συναισθήματά σου αγγίζουν όρια που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Η απομόνωση αρκεί, για να σε κάνει να ξεκινήσεις να σκέφτεσαι ότι δεν θέλεις να ζεις, όμως πάντα είχα αντοχές, οι οποίες δεν θα μου επέτρεπαν να αυτοκτονήσω.
Προτού βρεθώ στην απομόνωση, η ζωή μου μπορεί να μην ήταν τέλεια, όμως ήμουν ένας έξυπνος νέος, γεμάτος ζωή. Όταν μπήκα στη φυλακή, ήξερα ότι είχα κάνει λάθη, όμως εξακολουθούσα να προσπαθώ να περάσω καλά. Στην απομόνωση, ένιωθα έναν αβάσταχτο πόνο που με άλλαξε. Ήταν λες και είχα γεράσει δέκα χρόνια μέσα σε 20 μέρες εκεί μέσα.
Όταν βγήκα από την απομόνωση, μου ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ ξανά στην αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους, επειδή είχα συνηθίσει να είμαι μόνος. Αισθάνεσαι ότι δεν έχεις κανέναν. Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σου σταθεί είναι ο εαυτός σου.
Όσο περίμενα τη δίκη μου, κατέληξα δύο ακόμη φορές στην απομόνωση. Η μία ήταν από λάθος – δύο τύποι πιάστηκαν στα χέρια και ο επικεφαλής σωφρονιστικός υπάλληλος υπέθεσε ότι είχα εμπλακεί. Διαμαρτυρόμουν σε όποιον με πλησίαζε. Ένας υπαστυνόμος αποφάσισε να ελέγξει το υλικό από τις κάμερες και τελικά με έβγαλαν έξω. Όμως ήταν βασανιστικό να ξέρω ότι μπορεί να μείνω για καιρό στην απομόνωση, για κάτι που δεν έχω κάνει.
Την τελευταία μου «επίσκεψη» στην απομόνωση την έκανα, όταν δύο τύποι προσπάθησαν να τα βάλουν μαζί μου και με τους κολλητούς μου. Εμείς απλώς υπερασπιζόμασταν τους εαυτούς μας, ωστόσο καταλήξαμε και πάλι στην απομόνωση. Κάθε φορά που βρισκόμουν εκεί, με έπιανε κατάθλιψη, όμως μετά την πρώτη φορά, τουλάχιστον ήξερα τι να περιμένω.
Εκτός απομόνωσης, πήγαινα σχολείο, παρακολουθούσα εκκλησιαστικές λειτουργίες και άλλα προγράμματα. Όταν, όμως, με έστελναν στην απομόνωση, μου έλεγαν στις πειθαρχικές ακροάσεις ότι δεν επιτρεπόταν να παρακολουθώ προγράμματα, όσο ήμουν εκεί μέσα. Αντ’ αυτού, ερχόταν ένας δάσκαλος δύο φορές την εβδομάδα και έφερνε ένα ντοσιέ γεμάτο με φύλλα εργασίας, άρθρα εφημερίδων, σταυρόλεξα και λεξικά στο κελί μου.
Ούτε καν τα έπαιρναν πίσω, όταν έρχονταν, για να μου φέρουν το επόμενο πακέτο. Εγώ τα είχα κάνει όλα και μου έλεγαν, «Όχι, κράτα τα. Αυτά είναι για εσένα».
«Τότε, γιατί μου τα φέρατε;», τους έλεγα. «Χρειάζομαι βοήθεια, για να λύσω κάποια από αυτά και κάποια δεν τα κατάλαβα. Δεν είστε εδώ, για να με διδάξετε, απλώς μου τα αφήνετε και φεύγετε». Ούτε με βαθμολογούσαν. Ποτέ δεν με δίδαξαν κάτι, ούτε και μου έμαθαν τίποτα, όσο ήμουν στην απομόνωση.
Αυτό με έκανε να νιώθω ακόμη πιο άσχημα για την κατάστασή μου. Σκεφτόμουν ότι βρισκόμουν εκεί μέσα και αντιμετώπιζα κατηγορίες για τις οποίες κανείς δεν έχει αποδείξει ότι είμαι ένοχος, όμως μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι ζώο.
Οι 11 μήνες που πέρασα στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα με άλλαξαν τόσο προς το καλύτερο, όσο και προς το χειρότερο. Είμαι πιο συμφιλιωμένος με τον εαυτό μου, μιας και στην απομόνωση τον μαθαίνεις καλά και καταλαβαίνεις ποιος είσαι. Την ίδια στιγμή, γνωρίζεις και κάθε ενδόμυχο και σκοτεινό συναίσθημα που κρύβεις μέσα σου, πράγμα που μπορεί να είναι δύσκολο να διαχειριστείς όταν είσαι ακόμη παιδί.
Τώρα, προσφέρω καθοδήγηση σε παιδιά που ξέρω, ενθαρρύνοντάς τα να αφήσουν πίσω τους τη ζωή του δρόμου, μιας και αυτό που έζησα δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.
Τώρα, προσφέρω καθοδήγηση σε παιδιά που ξέρω, ενθαρρύνοντάς τα να αφήσουν πίσω τους τη ζωή του δρόμου, μιας και αυτό που έζησα δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.
https://www.themarshallproject.org/2018/03/28/rikers-doesn-t-put-teens-in-solitary-other-ne
https://www.vice.com/en_us/article/43b3jp/the-unreal-horror-of-being-locked-in-solitary-confin
ΚείμενοJordan as told to Taylor Elizabeth EldridgeεικονογράφησηDane Patterson
το διάβασα εδώ: https://www.vice.com/gr/article/43b3jp/h
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου