1990 Μάνος Χατζηδάκις...ανάμεσα σε ένα παιδί 15 χρονών με μολότοφ κι έναν 30άρη αστυνομικό με πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού

Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι 
του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. 
Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους.
Στη διάρκεια του δείπνου, κύριο θέμα συζήτησης ήταν η δίκη του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα, που είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια.
Το Εφετείο, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό, τον είχε αθωώσει καθώς είχε δεχτεί 
ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας, δεδομένου ότι ο νεαρός είχε πετάξει εναντίον 
του βόμβα μολότοφ. 
Οι συνδαιτημόνες του Χορν επαινούσαν την απόφαση του δικαστηρίου και πρόσθεταν ότι λογικά και σωστά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν 
κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότοφ.

Το δείπνο συνεχιζόταν όπως και η συζήτηση - χτύπησε το κουδούνι και μπήκε καθυστερημένος, ως συνήθως, ο Μάνος Χατζιδάκις. 

Παρακολούθησε για λίγο τα λεγόμενα. Και πήρε το λόγο, με έντονο ύφος: 

«Οταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ' ένα παιδί 15 χρονών που πετάει μολότοφ 
κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό που κρατάει πιστόλι,
εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. 
Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για 
να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. 
Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. 
Ο,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό 
λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα που στέλνουμε 
στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει 
διαφθαρεί, όπως εμείς».

Σώπασαν όλοι. 
Κανείς δεν απάντησε. 
Και ο Χορν άλλαξε αμέσως θέμα συζήτησης. 
Λίγο αργότερα ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε, δείχνοντας με τον τρόπο του ότι 
δεν τον ενδιέφερε ιδιαιτέρως η συγκεκριμένη παρέα και οι συζητήσεις της.

*Από το βιβλίο του Πάνου Λουκάκου «Η αθέατη όψη» (Εστία)

Οι περισσότεροι Έλληνες συμφωνούμε ότι η σημερινή κρίση δεν είναι απλώς 
οικονομική και κοινωνική. Είναι προεχόντως πολιτική. 
Ένα είναι βέβαιο: ότι θα οδηγήσει σε μείζονες πολιτικοκοινωνικές ανατροπές, 
άγνωστο προς το παρόν ποιές. Η Ελλάδα που θα βγει από την κρίση δεν θα είναι 
αυτή που ώς τώρα γνωρίζαμε.

Το βιβλίο του Πάνου Λουκάκου χαρτογραφεί επιτυχώς τον χώρο της πολιτικής 
και του Τύπου από το 1970 έως το 2000. 
Ο συγγραφέας του, διαπρεπής δημοσιογράφος που έζησε από την πρώτη γραμμή 
τα γεγονότα σε συνεχή επαφή με τους πρωταγωνιστές, καταθέτει τη μαρτυρία του 
για όσα εξ ιδίας αντιλήψεως γνωρίζει. Δημοσιοποιεί πολύτιμα στοιχεία από 
τις προσωπικές του σημειώσεις, αδημοσίευτα μέχρι σήμερα, που θα βοηθήσουν 
τους ιστορικούς του μέλλοντος, όταν θα γράφουν το χρονικό των τελευταίων 
τριάντα ετών του 20ού αιώνα και θα ερμηνεύουν τις αιτίες της σημερινής καταστροφής.

Αλλά και πέραν των λογής "ειδικών", κάθε αναγνώστης αυτού του συναρπαστικού και 
αξιόπιστου βιβλίου θα μπορέσει να εντοπίσει το υπόγειο νήμα που συνδέει τα 
σημερινά γεγονότα με το πρόσφατο παρελθόν της χώρας μας. 

*από το οπισθόφιλο του βιβλίου