το περιστέρι μας, του Μάνου Αντώναρου

                                                                                                            








 Το περιστέρι μας ... 
του Μάνου Αντώναρου

Πριν από μερικές μέρες ένα περιστέρι μπήκε στη κουζίνα μας.

Το περίεργο είναι ότι στο μπαλκόνι μας δεν έρχονται τα περιστέρια.

Προφανώς τα φοβίζει η παρουσία του Σμούντα και της Σέρπα…των γατιών μας.

Με ειδοποιήσε η Ολιβ που ψιλοτρόμαξε.

Η Αθηνά έλειπε στον Παδικό Σταθμό και οι γάτες ήταν ξαπλωμένες στο σαλόνι.

Αυτό που με παραξένεψε είναι πώς μπήκε μέσα το περιστέρι. Οι τέντες στο μπακόνι είναι χαμηλά κατεβασμένες αφήνοντας μόνο ένα μικρό πέρασμα και επιπροσθέτως οι μπαλκονόπορτες -από τον προηγούμενο ενοικιαστή- έχουν κάγκελα που ζητημα είναι να περνά σπουργίτι.

Ανοιξα με προσοχή τα κάγκελα και κοίταξα το περιστέρι. Τι κάνεις σε ένα πουλί που μπήκε σπίτι σου; Τι κάνει αυτό αν τρομάξει; Κι αν εμφανιζόντουσαν ξαφνικά οι γάτες;

Το κοίταζα.

Με κοίταζε.

Αλληλοκοιταζόμαστε.

Ηταν πολύ ήρεμο.

Κι εγώ επίσης.

Ανοιξα τα κάγκελα.

Στάθηκε (πάνω στο ψυγείο) για λίγο και μετα με μια υπέροχη πτήση, πέρασε κάτω από την τέντα κι έφυγε…

—–

Πριν πολλά χρόνια όταν έφυγε ο πατέρας μου, ο Αρχέλαος με πήρε την μεθεπόμενη μέα ο φίλος μου ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης και πήγαμε μαζί στην Τζιά. Είναι η μία και μοναδική φορά που’χω πάει σ’ αυτό το νησί.

Ηταν (σχεδόν) καλοκαιράκι και κάθισα σε έναν βράχο ατενίζοντας το πέλαγο. Είναι η εικόνα (ελπίζω να συμφωνείτε) που «περιγράφει» την Ελλάδα. Τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μία η λύπη και από την άλλη η χαρά που ο πατέρας μου είχε φύγει, όπως ακριβώς το’χε ονειρευτεί.

Οι γλάροι πετούσαν πάνω από τη θάλασσα.

Και ξαφνικά ένα περιστέρι.

Τι δουλειά είχε ένα περιστέρι στην παραλία;

Μπορεί να σας φαίνεται (τώρα) γελοίο, αλλά έτσι όπως ήμουν μόνος μου σκέφτηκα ότι αυτό το περιστέρι ήταν ο πατέρας μου. Κάτι σαν μετενσάρκωση. Σημειώστε ότι δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα, αλλά όταν τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα, είναι ωραίο βάλσαμο για το μυαλό.

Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτομαι ακόμα και τώρα όταν βλέπω περιστέρι να πετάει… Χαζομάρα ε;

Αφότου λοιπόν έφυγε ο πατέρας μου, το ονομά του, που δεν είναι δα και το πιο συνηθισμένο στον κόσμο, άρχισε σιγά-σιγά να χάνεται από τα αυτιά μου. Είχε σχεδόν εξαφανισθεί… μέχρι που ξαφνικά στο internet (με το που ανακοινώσαμε με την Ολιβ μου ότι το αγοράκι μας θα το λέμε Αρχέλαο) το όνομα ξαναμπήκε δυναμικά στη ζωή μου.

-Με το καλό να έρθει ο Αρχέλαος.

-Αντε να σφίξετε στην αγκαλιά σας τον Αρχέλαο.

-Καλώς να μας έρθεις Αρχέλαε (από αυτοκόλλητο που έφτιαξαν αγαπημένες μανούλες)

Όπως καταλαβαίνετε αυτό… ειδικά το πρώτο διάστημα με ψιλοσόκαρε.

Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δεν πρόλαβε να γνωρίσει την Ολίβια. Θα την είχε αγαπήσει σφόδρα. Και σεις είστε άτυχες… θα’χε κάνει σε ΟΛΕΣ σας τις γελοιογραφίες σας και φυσικά στα παιδάκια σας…

Είμαι σίγουρος ότι θα έκοβε φλέβες όταν θα βλεπε τη γοργόνα του τατού στον δεξί ώμο της Ολιβ… είμαι σίγουρος ότι αυτή την… επιφάνεια, δεν την είχε σκεφτεί. Θα του’χε πάρει για πάντα τη ψυχή.

——

Όταν λοιπόν τις προάλλες μπήκε το περιστέρι στην καλα φρουρούμενη κουζίνα μας,  δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω τι ακριβώς σκέφτηκα.

Όταν το περιστέρι έφυγε έτσι ήρεμα όπως είχε έρθει… πήγα στο σαλόνι όπου η Ολιβ έγραφε στον υπολογιστή.

-Εφυγε… της είπα.

Με κοίταξε ανακουφισμένη.

-Ηρθε να μας ευχαριστήσει… της είπα.

-Τι εννοείς;

-Τίποτα… τίποτα.

ΥΓ. Προς Ολιβ: Εκανα πολλές προσπάθειες να γράψω αυτό το άρθρο.
Ολο το άφηνα στη μέση και την επόμενη τοσβηνα.
Σήμερα το’γραψα νεράκι.  
Αγάπη μου, ότι έρχεται ο Αρχέλαος μας…. Μου το ’πε ένα πουλάκι.

Μάνος