Αγουλινίτσα

                              

            Η ΑΓΟΥΛΙΝΙΤΣΑ, ΤΑ ΧΕΛΙΑ, Η ΛΙΜΝΗ, ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ …

    Η Αγουλινίτσα είναι τοπονύμιο, πού ‘μεινε απολίθωμα από τη λίμνη της και το όνομα το πήρε από το πλήθος των χελιών, πού ετρέφοντο σ’ αυτή.

                           

Το χέλι {έγχελος} προέρχεται από δύο στοιχεία.

Το έχις, δηλαδή ερπετό και από ιά άλλου τύπου λέξη άγνωστη στην Ελληνική λημματογραφία, πού ίσως να σημαίνει κάτι σαν γλυστερό.

Ανήκει στο γένος Ανγκουίλα, το οποίον ανακάλυψε ένας Ιταλός γιατρός βοτανολόγος, ο Ανγκοϊλλάρα {1510-1570} και το ονόμασε «άνγκουλις».

                                               

   Τα χέλια στη λίμνη  Αγουλινίτσας, πρίν αποξηρανθεί από την επταετία, αποτελούσαν κίνητρο για μιάς ιδιάζουσας μορφής ασχολίας των κατοίκων, πού έπαιρνε εθιμοτυπικό χαρακτήρα.

Κατ’ αρχήν η εκμετάλευση τους ανάγκασε την πολιτεία να δημιουργήσει το διβαρόσπιτο καί να βγάζει στή δημοπρασία την εκμετάλευση της λίμνης.

Στο σημείο του διβαρόσπιτου, όπου το στενότερο τμήμα μεταξύ λίμνης και θάλασσας, άνοιγαν ένα μεγάλο χαντάκι, το λεγόμενο  «μπούκα».

Εκεί συνενούντο το γλυκό με το αλμυρό νερό κι’ έβρισκαν διαφυγή τά χέλια προς τη θάλασσα.

   Οι ενοικιαστές «διβαράδες» έφτιαχναν μέσα στη λίμνα «διβαροκαλύβες» σαν φελούκες πάνω απ’ την επιφάνεια του νερού.΄

Εμπηγαν κυπαρίσια στο νερό και κάρφωναν οριζόντια δοκάρια, δημιουργώντας ένα ξύλινο δάπεδο. Σκάρωναν το σκελετό της και ύστερα την έντυναν γύρω-γύρω και στη σκεπή με σαμάκι της λίμνας και λάσπη.

Χωρούσε μέσα ένα κρεβάτι αριστερά, ένα δεξιά και ένα πίσω,

στή μέση έμενε χώρος ν’ ανάβουν  ακόμη και φωτιά.

Τις έλεγαν «πελάδες», ήταν σκόρπιες στη λίμνη και κάθε μία είχε τα’ όνομά της, όπως Ρουμπελιά, Κολολύμπι, Λόγγος, Πλατειά Ρούγα, Παληάλωνα, Γαϊδουροπνίχτι κ.ά.

    Χώριζαν τη λίμνη κατά περιοχές ανά διβαροκάλυβα και συγκρατούσαν τά χελόψαρα με καλαμωτές ( … )


                                            

    

 Μέσα στη λίμνη απαγορευόταν το ψάρεμα από ερασιτέχνες ψαράδες,

επιτρεπόταν όμως κατά τη διαδικασία της μετατόπισης των καλαμωτών, τη μεγάλη συγκομιδή,  ως πιο πάνω στο μπάσιμο.

Αυτές τις ώρες έβλεπε κανείς σαν πανηγύρι , πολλά μονόξυλα  έξω από τις καλαμωτές να πλέουν με τη βοήθεια του «σταφυλιού», ένα κοντάρι με τρίποδο στην άκρη, να καρφώνει στη λάσπη, και τους χωρικούς να χτυπούν τά καμάκια στα «ρουκουτά» κι ό,τι πιάσουν.

    Έτσι είχε δημιουργηθεί στην Αγουλινίτσα μια ξεχωριστή κοινωνία ανθρώπων  με τά δικά τους τά πατροπαράδοτα έθιμα, πού πέρασαν τη ζωή τους δουλεύοντας σκληρά, 

για ν’ αφίσουν στη μνήμη μας λέξεις απολιθώματα και εικόνες ανεξίτηλες.

Χρήστος Πλέσσας

πηγή : …από την εφημερίδα ΕΠΙΤΑΛΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ

           αρ.φ. 243