"Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα", είχε πει ο μεγάλος λογοτέχνης, Νίκος Καζαντζάκης, και αυτό ακριβώς έκαναν τα Ελληνόπουλα του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας και Τεχνών της Γενεύης, όταν άρχισαν να μαθαίνουν για τον Μινωϊκό πολιτισμό και το Βυζάντιο.
Ο εκπαιδευτικός τους και συντονιστής του Κέντρου, Διονύσης Λιανός, είχε ήδη επιλέξει να τους διδάξει τα συγκεκριμένα αντικείμενα μέσα από τα ίδια τα κείμενα των βιβλίων του Καζαντζάκη, "Στα παλάτια της Κνωσού" και "Αναφορά στον Γκρέκο". Καθώς, όμως, τους έλειπαν οι εικόνες, αποφάσισαν στην τάξη να πιάσουν τις μπογιές και τα πινέλα και να ζωγραφίσουν όσα έλεγε ο ίδιος ο λογοτέχνης, με βάση τις φωτογραφίες που τους είχε δείξει ο δάσκαλός τους από τα ευρήματα του Μινωϊκού πολιτισμού και τη βυζαντινή καστροπολιτεία του Μυστρά. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε και τους οδήγησε τελικά "στον παράδεισο" καθώς τους χάρισε το Διεθνές Βραβείο Νίκου Καζαντζάκη για το 2018 στην κατηγορία "εικαστικές τέχνες για νέους".
"Ήταν ο συνδυασμός της ελληνικής λογοτεχνίας του Νίκου Καζαντζάκη με την ελληνική ιστορία και με τη φαντασία και το κέφι των παιδιών που θα πρέπει να εντυπωσίασε τους κριτές της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη", εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Λιανός, λίγες μόλις μέρες μετά την ενημέρωση του Κέντρου για την κατάκτηση του βραβείου.
"Το βραβείο ανήκει στα παιδιά γιατί βάλανε όλο τους το μεράκι", επισημαίνει και χαρακτηρίζει πολύ συγκινητικό το γεγονός ότι αναγνωρίζεται η δουλειά των μαθητών και μαθητριών που μαθαίνουν τα ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα, σε μια άλλη χώρα, όχι στην Ελλάδα, ενώ περιμένουν κάθε καλοκαίρι να κάνουν τις διακοπές τους στην πατρίδα.
"Όλα ξεκίνησαν το 2014, όταν άρχισα να διδάσκω ελληνική ιστορία στα δύο τμήματα του σχολείου μας, εκείνο των μικρών παιδιών (από 6 μέχρι 11 χρονών) και εκείνο των εφήβων (από 12 μέχρι 16). Τα μικρότερα παιδιά επρόκειτο να διδαχτούν τον Μινωϊκό πολιτισμό και τα μεγαλύτερα τον βυζαντινό, ωστόσο αναζητούσα τρόπους ώστε η διδασκαλία να γίνει πιο ενδιαφέρουσα. Σκέφτηκα να τους διδάξω την ιστορία μέσα από τα βιβλία του ίδιου του Καζαντζάκη που μπορεί να είναι μυθιστορήματα, ωστόσο δεν ξεφεύγουν πάρα πολύ από τις ιστορικές αναφορές", αναφέρει ο κ. Λιανός.
Για τα μικρότερα παιδιά σχολιάζει ότι τού έλεγαν επίμονα πως κάτι τους λείπει. Έτσι αποφάσισε να τους δείξει φωτογραφίες από τα ευρήματα του Μινωϊκού πολιτισμού, τη δίσκο της Φαιστού, τις τοιχογραφίες με τα δελφίνια και την Παριζιάνα. Με τη βοήθεια της νηπιαγωγού Αλεξάνδρας Κωνστανταρόγλου, τα λόγια του Καζαντζάκη και οι φωτογραφίες από τα ευρήματα έγιναν ζωγραφιές από τα χέρια των παιδιών. Τα μεγαλύτερα παιδιά που διάβασαν την "Αναφορά στον Γκρέκο" είχαν ήδη μάθει βυζαντινή ιστορία, είχαν μελετήσει για τους Παλαιολόγους, τους Φράγκους, την ιστορία του Μυστρά. Δεν είχαν, όμως, φωτογραφίες και κλήθηκαν να ζωγραφίσουν και να μεταφέρουν στο χαρτί όσα φαντάστηκαν ότι εννοούσε ο μεγάλος λογοτέχνης.
"Άνοιξαν βιβλία, στο σχολείο και στο σπίτι τους, μπήκαν στο Ίντερνετ, είδαμε μαζί την Αγιά Σοφιά και τις εκκλησίες που χτίστηκαν με βάση τη βυζαντινή αρχιτεκτονική. Εξηγήσαμε τι είναι το τέμπλο, γιατί η μορφή του Χριστού βρίσκεται στον τρούλο, γιατί η Παναγία βρίσκεται πάνω από το Ιερό, ώστε να γνωρίζουν τι βλέπουν τα καλοκαίρια στις εκκλησίες της Ελλάδας. Μία από τις μαθήτριες εμπνεύστηκε από τις μνήμες που της μετέφερε η γιαγιά της για να ζωγραφίσει τις καλόγριες και ένας μαθητής, που σήμερα βρίσκεται στο Μόντρεαλ του Καναδά, ζωγράφισε τον Επιτάφιο, ανασύροντας από τη μνήμη του τις δικές του εικόνες από την Ελλάδα", σημειώνει ο εκπαιδευτικός.
*Τα κείμενα του Καζαντζάκη και τα σκίτσα των παιδιών συνταιριάστηκαν αρμονικά και παρουσιάστηκαν σε εκδήλωση που έγινε στο τέλος της σχολικής χρονιάς 2014 - 2015, υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κρήτης, γενέτειρας του Νίκου Καζαντζάκη.
Στην εκδήλωση είχε βρεθεί τότε και ο πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, Γιώργος Στασινάκης, που ζει στη Γενεύη, την έδρα της Διεθνούς Εταιρείας. "Εκείνος μας παρότρυνε να καταθέσουμε υποψηφιότητα για το βραβείο", επισημαίνει ο κ. Λιανός και δηλώνει περήφανος για την κατάκτησή του. Δεν παραλείπει, άλλωστε, να αναφέρει ότι στη συγκεκριμένη κατηγορία, υποψήφιο ήταν και ένα άλλο σχολείο, αυτή τη φορά από την Αργεντινή...
Περιμένοντας την απονομή του βραβείου στις 29 Νοεμβρίου, στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, όπου θα εορταστούν τα 30 χρόνια από τη δημιουργία της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Ελβετία, ο κ. Λιανός τονίζει το στοιχείο εκείνο που ενώνει όλα τα ελληνόπουλα που κέρδισαν το βραβείο: τον Λεωνίδα, τη Μαρίνα, τη Σοφία, τη Λαμπρινή, τη Σέλια, την Έλλη, τη Σοφία αλλά εκείνα που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, όπως η Πηγή, η Αρίστη ο Αντρέας, ο Νικόλας, ο Δημήτρης, η Αιμιλία, ο Λουκάς, ο Στανισλάς, ο Πέτρος, ο Πάρης, ο Αντώνης και η Άννα. "Είναι η σκέψη της πατρίδας εκείνη που μας εκπροσωπεί όλους όσους ζούμε στο εξωτερικό. Η σκέψη που μας ενώνει με τον Καζαντζάκη" λέει με νόημα και επικαλείται τα δικά του λόγια: "Μια από τις πιο μεγάλες χαρές που μπορεί ν' αξιωθεί ο άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι να 'ναι άνοιξη, να φυσάει αλαφρό αγεράκι και ν' αρμενίζεις στο Αιγαίο∙ δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ πώς γίνεται να'ναι αλλιώς ο Παράδεισος. Ποια άλλη χαρά, στον ουρανό και στη γη, μπορεί να 'ναι καλύτερα αρμονισμένη με το κορμί και με την ψυχή του ανθρώπου; …Κλείσε τη φριχτή ώρα του θανάτου τα μάτια, κι αν δεις τη Σαντορίνη, τη Νάξο, την Πάρο, τη Μύκονο, θα μπεις, χωρίς να μεσολαβήσει το χώμα, στον Παράδεισο…".
Ο εκπαιδευτικός τους και συντονιστής του Κέντρου, Διονύσης Λιανός, είχε ήδη επιλέξει να τους διδάξει τα συγκεκριμένα αντικείμενα μέσα από τα ίδια τα κείμενα των βιβλίων του Καζαντζάκη, "Στα παλάτια της Κνωσού" και "Αναφορά στον Γκρέκο". Καθώς, όμως, τους έλειπαν οι εικόνες, αποφάσισαν στην τάξη να πιάσουν τις μπογιές και τα πινέλα και να ζωγραφίσουν όσα έλεγε ο ίδιος ο λογοτέχνης, με βάση τις φωτογραφίες που τους είχε δείξει ο δάσκαλός τους από τα ευρήματα του Μινωϊκού πολιτισμού και τη βυζαντινή καστροπολιτεία του Μυστρά. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε και τους οδήγησε τελικά "στον παράδεισο" καθώς τους χάρισε το Διεθνές Βραβείο Νίκου Καζαντζάκη για το 2018 στην κατηγορία "εικαστικές τέχνες για νέους".
"Ήταν ο συνδυασμός της ελληνικής λογοτεχνίας του Νίκου Καζαντζάκη με την ελληνική ιστορία και με τη φαντασία και το κέφι των παιδιών που θα πρέπει να εντυπωσίασε τους κριτές της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη", εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Λιανός, λίγες μόλις μέρες μετά την ενημέρωση του Κέντρου για την κατάκτηση του βραβείου.
"Το βραβείο ανήκει στα παιδιά γιατί βάλανε όλο τους το μεράκι", επισημαίνει και χαρακτηρίζει πολύ συγκινητικό το γεγονός ότι αναγνωρίζεται η δουλειά των μαθητών και μαθητριών που μαθαίνουν τα ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα, σε μια άλλη χώρα, όχι στην Ελλάδα, ενώ περιμένουν κάθε καλοκαίρι να κάνουν τις διακοπές τους στην πατρίδα.
"Όλα ξεκίνησαν το 2014, όταν άρχισα να διδάσκω ελληνική ιστορία στα δύο τμήματα του σχολείου μας, εκείνο των μικρών παιδιών (από 6 μέχρι 11 χρονών) και εκείνο των εφήβων (από 12 μέχρι 16). Τα μικρότερα παιδιά επρόκειτο να διδαχτούν τον Μινωϊκό πολιτισμό και τα μεγαλύτερα τον βυζαντινό, ωστόσο αναζητούσα τρόπους ώστε η διδασκαλία να γίνει πιο ενδιαφέρουσα. Σκέφτηκα να τους διδάξω την ιστορία μέσα από τα βιβλία του ίδιου του Καζαντζάκη που μπορεί να είναι μυθιστορήματα, ωστόσο δεν ξεφεύγουν πάρα πολύ από τις ιστορικές αναφορές", αναφέρει ο κ. Λιανός.
Για τα μικρότερα παιδιά σχολιάζει ότι τού έλεγαν επίμονα πως κάτι τους λείπει. Έτσι αποφάσισε να τους δείξει φωτογραφίες από τα ευρήματα του Μινωϊκού πολιτισμού, τη δίσκο της Φαιστού, τις τοιχογραφίες με τα δελφίνια και την Παριζιάνα. Με τη βοήθεια της νηπιαγωγού Αλεξάνδρας Κωνστανταρόγλου, τα λόγια του Καζαντζάκη και οι φωτογραφίες από τα ευρήματα έγιναν ζωγραφιές από τα χέρια των παιδιών. Τα μεγαλύτερα παιδιά που διάβασαν την "Αναφορά στον Γκρέκο" είχαν ήδη μάθει βυζαντινή ιστορία, είχαν μελετήσει για τους Παλαιολόγους, τους Φράγκους, την ιστορία του Μυστρά. Δεν είχαν, όμως, φωτογραφίες και κλήθηκαν να ζωγραφίσουν και να μεταφέρουν στο χαρτί όσα φαντάστηκαν ότι εννοούσε ο μεγάλος λογοτέχνης.
"Άνοιξαν βιβλία, στο σχολείο και στο σπίτι τους, μπήκαν στο Ίντερνετ, είδαμε μαζί την Αγιά Σοφιά και τις εκκλησίες που χτίστηκαν με βάση τη βυζαντινή αρχιτεκτονική. Εξηγήσαμε τι είναι το τέμπλο, γιατί η μορφή του Χριστού βρίσκεται στον τρούλο, γιατί η Παναγία βρίσκεται πάνω από το Ιερό, ώστε να γνωρίζουν τι βλέπουν τα καλοκαίρια στις εκκλησίες της Ελλάδας. Μία από τις μαθήτριες εμπνεύστηκε από τις μνήμες που της μετέφερε η γιαγιά της για να ζωγραφίσει τις καλόγριες και ένας μαθητής, που σήμερα βρίσκεται στο Μόντρεαλ του Καναδά, ζωγράφισε τον Επιτάφιο, ανασύροντας από τη μνήμη του τις δικές του εικόνες από την Ελλάδα", σημειώνει ο εκπαιδευτικός.
*Τα κείμενα του Καζαντζάκη και τα σκίτσα των παιδιών συνταιριάστηκαν αρμονικά και παρουσιάστηκαν σε εκδήλωση που έγινε στο τέλος της σχολικής χρονιάς 2014 - 2015, υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κρήτης, γενέτειρας του Νίκου Καζαντζάκη.
Στην εκδήλωση είχε βρεθεί τότε και ο πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, Γιώργος Στασινάκης, που ζει στη Γενεύη, την έδρα της Διεθνούς Εταιρείας. "Εκείνος μας παρότρυνε να καταθέσουμε υποψηφιότητα για το βραβείο", επισημαίνει ο κ. Λιανός και δηλώνει περήφανος για την κατάκτησή του. Δεν παραλείπει, άλλωστε, να αναφέρει ότι στη συγκεκριμένη κατηγορία, υποψήφιο ήταν και ένα άλλο σχολείο, αυτή τη φορά από την Αργεντινή...
Περιμένοντας την απονομή του βραβείου στις 29 Νοεμβρίου, στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, όπου θα εορταστούν τα 30 χρόνια από τη δημιουργία της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Ελβετία, ο κ. Λιανός τονίζει το στοιχείο εκείνο που ενώνει όλα τα ελληνόπουλα που κέρδισαν το βραβείο: τον Λεωνίδα, τη Μαρίνα, τη Σοφία, τη Λαμπρινή, τη Σέλια, την Έλλη, τη Σοφία αλλά εκείνα που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, όπως η Πηγή, η Αρίστη ο Αντρέας, ο Νικόλας, ο Δημήτρης, η Αιμιλία, ο Λουκάς, ο Στανισλάς, ο Πέτρος, ο Πάρης, ο Αντώνης και η Άννα. "Είναι η σκέψη της πατρίδας εκείνη που μας εκπροσωπεί όλους όσους ζούμε στο εξωτερικό. Η σκέψη που μας ενώνει με τον Καζαντζάκη" λέει με νόημα και επικαλείται τα δικά του λόγια: "Μια από τις πιο μεγάλες χαρές που μπορεί ν' αξιωθεί ο άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι να 'ναι άνοιξη, να φυσάει αλαφρό αγεράκι και ν' αρμενίζεις στο Αιγαίο∙ δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ πώς γίνεται να'ναι αλλιώς ο Παράδεισος. Ποια άλλη χαρά, στον ουρανό και στη γη, μπορεί να 'ναι καλύτερα αρμονισμένη με το κορμί και με την ψυχή του ανθρώπου; …Κλείσε τη φριχτή ώρα του θανάτου τα μάτια, κι αν δεις τη Σαντορίνη, τη Νάξο, την Πάρο, τη Μύκονο, θα μπεις, χωρίς να μεσολαβήσει το χώμα, στον Παράδεισο…".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου